Heimilisblaðið - 01.06.1931, Blaðsíða 20

104 b
HEIMILISBLAÐIÐ
»Ég óska ekki eftir að tala við yður,
ekki eitt orð; sleppið mér undir eins,« sagði
Giles og blótaði. »Þorpari og þrælmenni!«
bætti hann við. »Ef það er skip á leiðinni,
en ekki eintóm lýgi úr yður, þá munuð
þér innan skams verða kominn þangað,
sem þér eigið heima, kunningi góður. Það
er víst kominn tími til fyrir yður, að breyta
dálítið um róm. Þann dag sem við losn-
um héðan, og það getur vel orðið á morg-
un, þá verðið þér »tugthúslimur« á ný.«
»Ég hefi sjálfur hugsað út í það,« mælti
Belmont rólega. »En það var ekki það,
sem við áttum að tala um núna. Það var
alt annað mál. Þegar ég var að koma áð-
an, sá ég að þér voruð harla nærgöng-
ull við ungfrú Ventor.«
»Hvern djöfulinn kemur yður það við?
Ungfrú Ventor er væntanleg eiginkona
mín. Nærgöngull — ha!«
»Þó að ungfrú Ventor hafi orðið sú
skissi á, að trúlofast yður, hafið þér samt
engan rétt til að vera nærgöngull við hana.
Því verðið þér að hætta, annars skal ég
sjá til, að þér verðið að gera það.«
Giles glápti framan í hann og var ilsku-
legur á svipinn.
»Þegar skipið er komið —« hóf hann
máls á ný.
»Já, þegar skipið er komið, þá eru einnig
aðrir, sem getað verndað ungfrú Ventor«,
mælti Belmont. »En þangað til er hún und-
ir minni vernd, skiljið þér það — undir
minni vernd«.
Giles rak upp kuldahlátur. Meðvitund-
in um, að skip væri á leiðinni, hleypti í
hann hugrekki, sem hann til þessa hafði
skort svo tilfinnanlega. Hann krepti hnef-
ann og steytti hann framan í Belmont.
»Þér — glæpamaður — þér morðingja-
þrælmenni!« hvæsti hann. »Eg veit svo
sem, hvað þér hugsið. Þér vitið hvað bíð-
ur yðar, þegar bátur kemur í land. Og
þér megið ekki halda, að þér sleppið. Eg
skal segja þeim, hver þér eruð, og hvaða
veiði þeir hafa gert. Eg skal skýra þeim
frá, að þér séuð Ralph Belmont —eftir-
lýstur morðingk.
Belmont kinkaði kolli.
»Ekki efast eg um það«, mælti hann.
»Mér er fyllilega ljóst, hvers eg hefi að
vænta af öðr.um eins manni og' yður. Það
gerir heldur ekkert til. Eg ætla mér held-
ur ekki að fara í felur á neinn hátt. Fyr
eða síða verð eg að fara heim og taka
því, sem að höndum ber«, sagði hann lágt
eins og við sjálfan sig. Eg verð að taka
afleiðingunum af því, sem eg . .. .« hann
þagnaði allt í einu.
»Afleiðingunum af því, sem þér hafið
framið«, greip Giles fram í sigri hrósandn
»Og þér vitið eflaust, hvers konar afleið-
ingar það verða«.
»Bg veit það.«
Elsa hafði nú klifrað eins hátt og hún
gat upp í klettana. Það var hart aðgöngu
fyrir fætur hennar að stíga á hrufóttar
og hvassar klettasnasirnar; en hún gaf ÞV1
engan gaum. Hún gleymdi sársaukanum
fyrir ákafa sínum og eftirvæntingu. Þad
var skip á leiðinni. Segl blikuðu á hafinu.
Loksins — loksins! Hve mikilvægt vai’
þetta ekki fyrir hana! Skipið, það var frels-
ið sjálft eftir þessa löngu útlegð. Skipið
mundi flytja hana inn í heiminn á ný, heim
til ættingja og vina er nú syrgðu hana
og töldu hana dauða, — flytja hana heim
aftur til lífsins, þess lífs, er hún unni og
hafði lært að njóta til skemtana, gleði og’
ánægju og alls þess, er heimurinn gat boð-
ið henni. Einveran og útlegðin var á enda-
Hún var frjáls!
Hún hnipraði sig saman á klettasnos
einni í brennandi sólskininu. Hún skyggði
hönd fyrir augu og starði með þrá og eft-
irvæntingu eftir frelsinu, sem var á leið-
inni yfir hið víðáttumikla haf.
Nú sá hún það — hún sá segl, hvítt
eins og máfsvæng. Það blikaði í sólskin-
inu. Það var enginn vafi á, að þetta var