Heimilisblaðið - 01.06.1931, Blaðsíða 18

104
HEIMILISBLAÐIÐ
nú eru kringumstæöurnar óneitanlega
talsvert öóruvísi. Hvað vitum við um, hve
lengi þetta muni vara? Hver veit nema
við veróum áð dvelja hér árum saman
og ef til vill mörg ár. Maður hefir heyrt
um hess háttar áður. Silmir hafa jafn-
vil orðið að lifa hað sem eftir var æfinn-
ar sem skipbrotsmenn á afskektri ey.
Við erum núna« — hann rak upp skrít-
inn hlátur — »við erum eins og Adam og
Eva í Paradísargaröinum«. Hann gekk
hlæjandi fast að henni. Augnaráð hans
skelfdi hana. Hann þreif í hönd henni,
hólt henni fastri og kipti henni að sér.
»Giles!« sagði hún hálfhátt og óttasleg-
in. »Giles — Jdú varst búinn að heita mér
því, að þú vildir ekki heimta að eg kysti
þig — fyrst um sinn — ekki fyr en við
værum gift. Pú hézt mér því alveg ákveð-
ið, manstu það ekki? Þú mátt það ekki —
eg vil það ekki, heyrirðu það, eg vil pað
ekki!« Hún reyndi að slíta sig af honum.
»Kjáninn þinn litli«, sagði Giles. Hvaða
barnaskapur er þetta! Pess háttar á
hvergi heima, Elsa. Það er nærri því
hlægilegt. Pess háttar tilfinninganæmi
höfum við skilið okkur við ásamt .skraut-
fötunum okkar. Hérna erum við eins og
Guð hefir skapaó okkur — maður og kona.
Og eg elska þig — eg elska þig!« Hann
var eldrauður í andliti og augu hans leiftr-
uðu. Elsa horfði á hann með gremju og
fyrirlitningu. Hefði hún á þessari stundu
getað greint fyllilega hugsanir sínar og
tilfinningar, mundi hún inst inni hafa
fundið eldheita ósk um þaó, aó Belmont
væri nú kominn — Belmont, morðinginn,
glæpamaðurinn — á þessu sviði var hann
æskilegri en hinn maðurinn, er hún hafði
heitið eiginorði. Hún hafði þá ákveðnu til-
finningu, að jafnvel þó hún hefói ástæðu
til aó óttast Belmont — á þessu sviði
væri hún alveg örugg í návist hans.
Frh.
Moffat og Afríkani.
Robert Moffat, hinn ungi Skotlenú-
ingur, hóf sig upp úr hinni mestu fátsekb
og nam bæði guófræði og læknisfrseói-
Hann verður ávalt talinn einn af hinum
fremstu brautryðjendum, er farið hafa
landkönnunarferðir um Mið-Afríku. Har,n
lagði af stað í síglingaleiðangur til Goði'
arvonarhöfða árið 1816, og var þá ekk1
nema tuttugu ára gamall. Pað ár er sy0
annálsvert fyrir kristniboðsstarfsen.una.
Brottfarardagur Moffats var síðasti úag'
urinn í októbermánuði.
Pótt hann væri ekki eldri en þetta, Þ3
var hann fullþroska að öllum þeim kost-
um, sem eru skilyrói fyrir hetjuhreysti og
dáð fullorðins manns. Allt hans líf 1
Afríku er vitnisburóur um undursamle?al
byltingar og breytingar. Hann var 'allS
við alla fyrirlitningu fyrir hinum svörtu
sonum og dætrum Afríku. Hann fann, at'
þeir, sem dýpst voru sokknir í mannglöt'
unina voru móttækilegir fyrir áhrif fag'n' *
aöarerindisins. Og jafnvel þeir, sem vei’st'
ir voru og haröastir í hjarta, hlutu aó vF'
urkenna endurlífgunarkraft kristindóms-
ins. —■
Moffat var sérstaklega varaður vl<^
nafnkendum Afríkana, það var höfóing'1’
af nafni hans stóð ógn og ótti um
landið. Spáðu því sumir, að illdýri þefta
af manni til, mundi éta hann upp til agna;
Aðrir voru þess fullvissir, aó Moffat y^1
drepinn, höfuókúpa hans gerð að drykkl'
arbikar og .hús hans að trumbuskinni-
En þrátt fyrir þetta gekk hinn hugpn101;
ungi kristniboði beint að svertingjaþoi’P1
því, þar sem þessi grimmúðugi höfóinS
átti heima, morðinginn mikli.
Ebner kristniboði var förunautur hallS'
en Ebner komst ekki í vinfengi vió hh^
Afríkanans; varð hann því brátt aó flý-la’
varð þá Moffat einn eftir hjá þessum hló^'
þyrsta einvaldshöföingja og hjá fólki, sen1
var jafnótrútt, eýis og höfðingi þess.