Heimilisblaðið - 01.01.1914, Blaðsíða 4

2
HEIMILISBLAÐIÐ
lengra, hœrra, hærra — meS forsjá þó, hægS
og réttu lagi, — alt auðvitað frá minu sjónar-
miði. Eg segi ekki, þori ekki að segja, að
mitt sjónarmið sé hið eina rétta í þessu efni
eða öðru, en eg fullyrði, að eg segi eins og
mér fyrir mitt leyti finst bezt og sýnist réttast.
— Og þessa vil eg fá að njóta á þann hátt,
að orð mín eða tilraun verði tekin til greina
eins og hægt er, og samrýmast má beztu til-
finningu og sönnustu vitund þeirra, sem heyra.
Við erum nýbúnir að halda „heilög jól“, og
vonandi hafa þau verið flestum gleðileg, helzt
hverjum einum, heima hjá sjer og sínum. —
En nú er líka skammdegi, já, hæsta skamm-
degi vetrar, og flest fegurð jarðar liggur nú
fölnuð og dáin fyrir myrkri og kulda vetrarins,
á gömlu ári, sem komið er að kvöldi, — En
bráðlega væntum við nýs árs með hækkandi
sól og birtandi og hlýnandi dögum, þar tíl vet-
urinn endar með vori og sumri, og alt hið
fölnaða og dána í náttúrunni blómgast og lifn-
ar aftur, og „hin bleilia jörð sig býr í skrúð.“
Margur mun nú líta svo á, að ástandið, eink-
um andlega ástandið hjá þjóðinni okkar, hafi
verið, og sé enn, að mörgu leyli svipað skamm-
deginu, sem nú stendur yfir. — Og þetta vetr-
árskammdegis ásigkomulag nær yfir og inn í
líklega hverja sýslu og sveit, og inn í instu
fylgsni alt of margra manns sálna nær og fjær
og gerir mannlífið að niörgu leyti svo ömur-
lega vetrarlegt, svo dauðans kalt og skuggalegt,
og þar er svo ógnarmargt blómið, feyki-mörg
fegurðin og farsældin fölnuð, dáin og horfin.
Það vantar trú, fasta, sterka og lifandi trú
og traust, og það vantar verulega von, þol-
góða, þrautseiga og stöðuga von til alfullkom-
ins guðs. — Þess vegna er svo skelfing dymt
og dauflegt yfir sálar- og líkamslífi svo margra,
og svo margt lendir í blindandi og blekkjandi
fálmi. — Og það vantar kœrleika, einlægan,
hugheilan, hjartgróinn og starfandi kærleika til
hins algóða og meðsystkinanna, kærleika, sem
einhverju vill fórna, eitthvað á sig leggja fyrir
málefni guðs og manna, og þessvegna er svo
dauðans kalt, litlaust og líflaust, ylmlaust og
gagnslaust, ánægjulaust og gleðisnautt svo margt
og mikið í sálar- og líkamslífi svo margra —
það hefur lengstum, líklega altaf, og er ennþá
andlegt vetrarskammdegi með myrkri magnlausr-
ar trúar og kulda kærleiksleysis í og yfir lífi
þessarar þjóðar, og fáar hefur hún átt trúar-
og kærleikshetjurnar, er svo eiga skilið að nefn-
ast, enda þótt nóg, já, meira en nóg hafi hér
altaf verið af trúarstagli og kærleikshjali í munni
manna. Og enn erekkiliðiðhjágamlaárlítilmensk-
unnaroghins an'dlega óárans hér á landi — sem
altaf hefir verið mikið af hér frá upphafi.
En Vbnandi er þó nú farið að líða drjúgum
á þetta gamla óár, og bráðum von á betra ný-
ári í þjóðlífi voru með hækkandi sól, og birt-
andi og hlýnandi dögum, alt til blessunarríks
sumars. — Ög þessa nýársvon niegum við
byggja á því, að aldrei hefur þörfin á betri
dögum verið ljósari, og þráin eftir and-
legu Ijósi og andlegum hita verið heitari, en nú
í hugum og hjörtum almennings. Því að það
sýnir öll saga, að þegar þörf þjóðanna er orð-
in þeim skýr og glögg, og þráin sár og heit,
og eftirvænting hjálparinnar sterk og almenn,
þá hefur hjálpin oftast verið nærri. — Auð-
vitað eru sumir svo þreyttir og þjakaðir af hinu
andlega vetrarskammdegi hér á landi, að þeir
sjá engan enda myrkursins og kuldans,
nema þá helzt útidauða þessarar þjóðar,
enda þótt þeir sjái þörfina og þrái hjálp-
ina. — Þeir eru orðnir svartsýnir og stirðn-
aðir upp af myrkri og kulda skammdegisins.
Og þetta eru oft beztu og viðkvæmustu menn-
irnir. Vonbrigðin hafa farið svona með þá. —
En hinir eru þó margfalt fleiri, og þeim
fer fjölgandi, sem vona og vona að umbóta-
þörfin og frelsunarþráin verði uppfylt vonum
bráðar. Og flestum hefur þá orðið fyrir, að
tengja þessa von við Krist; og það munu líka
allir gera að lokum, þegar alt annað er reynt
til ónýtis — vegið og ljettvægt fundið. Og út
af þeirri almennu þörf og þrá, og í þessari
endurreisnar- og endurlausnarvon, er nú meðal
annars Ungmennafélagsskapurinn stofnaður hér
á landi sem annarsstaðar, til þess að gera enda
á gamla ári hverskonar vesaldóms og óheilla,
en innleiða nýár hverskyns framfara og heilla
— nýár andlegs ljóss og hlýju, til nýs og far-
sælla sálar- og líkamslífs einstaklinganna og