Heimilisblaðið - 01.01.1914, Blaðsíða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
5
plönguhringurinn.
(Eftir Th. Grisinger).
(Framh.)
Jakob Arlington stóð sem þrumu lostinn
við þessa móttöku, og óafvitandi leituðu augu
hans að hendi hennar. Það var lítill hringur,
sem hann leitaði að, hringur móður hans heit-
innar; en leit hans var árangurslaus; hann sá
ekki hringinn á hendi stúlkunnar.
Óþægileg þögn varð, er lil allrar hamingju
var rofin við að hr. Leigh kom inn, og er hann
hafði heilsað þeim alúðlega, byrjaði hann að
ræða, eða réttara sagt, spyrja hinn fyrrverandi
fósturson sinn margra spurninga, er hann þó
svaraði mjög stuttlega.
„Jæja, svo þú hefir þá haft ofan af fyrir
þér í New-Jork?“ sagði hann loksins, fyllilega
sannfærður um, að Jakob hefði liðið illa, þar
eð hann svaraði svo stuttlega. „Hvers vegna
hefur þú ekki komið þér fyrir uppí sveitinni?
Þú hafðir gott vit á sveitabúskap“.
„Já, jeg kaus nú heldur New-Jork“, svar-
aði Jakob, og ofurlítið bros lék um varir hans.
Skömmu siðar kom ungur maður, sem öll
fjölskyldan fagnaði hjartanlega; var Jakob sagt,
að hann héti Carl Broad, en þar eð aðkomu-
maður fór þegar að tala við Elísu, notaði frú
Leigh tækifærið til að hvísla að Jakob hver
þessi maður væri.
„Hann er einkasonur mjög velmegandi
foreldra“, sagði hún, „og sjálfur hefir hann ekki
dregið sér svo lítið saman; jafn áreiðanlegur
ungur maður er ekki til“.
„Óg ungfrú Elísu“, greip Jakob fram í, „virð-
ist geðjasí vel að honum“.
„Hann er ágætt mannsefni“, hélt frú Leigh
áfram brosandi, „og þegar hann hefir fengið
stöðu þá, sem hann nú sækir um, þá . . . .“
„Þá hafið þér ekki neitt á móti því að fá
hann fyrir tengdason“, hélt Jakob áfram, „leyf-
ist mér að óska til hamingju?“
Með þessum orðum stóð Jakob upp, tók
hatt sinn og bjóst til ferðar þótt mjög væri á-
liðið dags. Hr. Leigh vildi ekki að Jakob færi,
en kvað hann yrði að vera um nóttin á gamla
heimilinu sinu, og varð svo að vera.
Morgunin eftir fór Jakob snemma á fætur
og gekk niður í garðinn, en þegar hann heygði
inn í trjágöng nokkur, þar sem hann oft hafði
eytt mörgum ánægjustundum hjá Elísu, kom hún
á móti honum.
„Jeg hef beðið yðar hér“, mælti hún, „af
því að jeg bjóst við, að þér mynduð koma hing-
að, og af þvi að jeg vildi gjarnan tala nokkur
orð við yður“.
„Talið, Elísa, eg hlusta,“ svaraði Jakob
alvarlega.
„Mér virtist í gær,“ hélt hún áfram feimn-
islaust, „eins og þér hefðuð enn ekki gleymt
æskudraumunum, sem okkur dreymdi saman
fyrrum, og þó var sá draumur einungis harna-
brek. Eg hefi að minsta kosti ekki álitið hann
annað eða meira. Og eg vona að þér verði5
svo skynamsmur, að álíta á sama veg og eg.
Framh.
leonardo da ÍinGi.
Leonardo da Vinci var fæddur 1452 í sveita-
þorpinu Vinci í Arno-dalnum, skamt frá Flor-
ens. Hann var launsonur Piero da Vinci, stjórn-
arritara í Florens, er hann átti við bóndadólt-
ur einni, Katarine að nafni; en hann ólst upp
á heimili föður síns. Hann naut kenslu í öll-
um aðalfræðigreinum þess tíma, og tók brátfc
miklum framförum. List-hæfileikar hans komu
brátt í Ijós, og var honurn því komið til náms,
er hann var 14 ára að aldri, hjá hinum fræga
málara og myndhöggvara Andrea del Verrocchin
í Florens.
Leonardo var mjög marghæfur. Auk hinn-
ar sterku tilhneigingar hans til hinna skapandi
lista, málaralistar og höggmyndasmíði, var liann
injög vel að sér í skáldskap, söng og hljóðfæra-
slætti, stærðfræði, eðlisfræði o. fl. Hann var
maður mjög athugull, og lagði mikla stund á
að kynna sér útlit manna og líkamsbyggingu,
enda taldi hann það nauðsynlegt öllum málur-
um og myndhöggvurum. Sjálfur teiknaði hann
1494 a. m. k. 235 líkamsfræðimyndir. IJann
gaf út handa lærisveinum sinum hið fræga rit