Heimilisblaðið - 01.08.1914, Qupperneq 6

60
HEIMILISBL AÐIÐ
an. Hún þekti Kristínu nú svo vol, að hún
vissi að betri konu mundi vart vera að finna;
hún taldi hana vel þess verða að verða kona
einkasonar sins, og til þess þarf þó töluvert.
Hún bjóst við á hverjum degi að frétta trúlof-
un þeirra, enda hefði engan undrað það, sem
veitt hafði því eftirtekt, hvað Níels fylgdi Krist-
inu með augunum hvert sem hún fór.
Þannig var það ekki með Kristínu, en gamla
frúin hélt það væri bara af feimni, því hverjum
gat annað en litist vel á Niels.
En dagarnir liðu án þess að hún gæti upp-
götvað nokkuð slíkt, og burtfarartími Nielsar
var kominn.
„Þú ert svo fölur, drengur minn“, sagði
gamla frúin, „það er líka leiðinlegt að missa
þig, en þú kemur nú heim þegar þú getur. —
Það er hræðilegt að sjá hvernig þú lítur út,
leiðist þér svona i raun og veru að verða að
fara frá görnlu rnömmu?"
„Æ, það er ekki neitt?“ svaraði Níels, „en
nú má eg ekki biða lengur, nú verð eg að fara
af stað.“
„Já, tíminn Iíður . . . en hvar er Kristín ?“
Það er undarlegt að hún skuli ekki vera hérna
til þess að kveðja þig. Hvar skyldi hún vera?“
„Jeg veit það ekki, . . . eg talaði við hana
áðan,“ svaraði Níels hálf órólegur, „en þú verð-
ur að bera henni kveðju mina. Eg má ekki
bíða lengur. “
Gamla frúin horfði undrandi á hann.
„Já“, svaraði hún dræmt, „það verður svo
að vera, en hún sá vel að eitthvað gekk að Níels.
„Það hefir eitthvað komið fyrir hann“,
sagði hún við sjálfa sig, „annars mundi hann
aldrei hafa farið án þess að kveðja Kristínu.“
Hún lét þó ekki á neinu bera, og fylgdi
honum út að vagninum eins og hún var vön
að gera, þegar hann fór burtu, en hið góða
skap hans vantaði, í þess stað sá hún hann
leggja af stað með társtokkin augu. Hún stóð
og horfði á eftir honum meðan sást til vagns-
ins. Svo andvarpaði hún mæðilega og sagði:
Nú verð eg að finna Kristinu.“
Hún gekk í gegnum húsið án þess að
finna hana; siðan gekk hún út í garðinn, að
bekk, sem Kristín var oft vön að sitja á. Þar
sat hún líka og grúfði andlitið í höndum sér.
„Kristín!“ mælti gamla frúin.
Kristín hrökk við, hún hafði auðsjáanlega
ekki orðið vör komu heniiar.
„Níels bað mig að bera þér kveðju sína,
áður en hann fór.“
„Er hann farinn?“ Kristín leit upp, og
þegar hún leit framan í gömlu frúna, fór hún
að gráta ákaft, eins og hjarta hennar ætlaði að
springa. Gamla frúin settist við hlið hennar,
og strauk hár hennar blíðlega.
„Svona nú, telpan mín, segðu mér nú hvað
amar að þér?“
„Ó, eg er svo hrygg,“ stundi Kristin upp
með ekka. „Það er svo sárt að hryggja aðra,
einkum þann, sem manni þykir vænt um, eins
og mér um Níels. — En eg get þó ekki að
því gert“.
„Þú hefir þá neitað honum?“ Þess vegna
var hann svo sorghitinn, vesliugs drengurinn
minn! Og eg sem hélt að þér þætti svo vænt
um hann.“
„Það þykir mér líka — aðeins á annan
hátt.“
„Þér væri óhætt að treysta því, að Niels
mundi bera þig á höndum sér, og með timan-
um mundir þú vissulega elska hann.“
„Giftist eg Níels, drægi eg á tálar hæði
hann og mig sjálfa. Hann er of góður til að
eignast þá konu, sem ekki gæti endurgoldið
ást hans, og það mundi eg aldrei geta“.
„Hvers vegna ekki? Þú ert þó ekki bund-
in neinum, og hefir því frjálsar hendur. Athug-
aðu hvað vel þér mundi líða, og hve glaður
sonur minn yrði.
„Eg er bundin — eða réttara sagt tel mig
bundna manni, sem mín vegna tókst ferð á
hendur til þess að reyna að afla sér fjár, svo
við gætum gift okkur. Eg býst að vísu ekki
við að hann korni aftur. En þér skiljið vist
vel, að eg get ekki giftst Níels, þegar hugur
minn fylgir vini mínum hvar sem hann fer.“
„Já, Kristín litla, þá er öðru máli að gegna.
En sorglegt er það. Sjálfa mig hugsa eg ekki
svo mikið um, þótt eg væri farinn að gleðjast
með sjálfri mér yfir því að sjá ykkur tvö