Heimilisblaðið - 01.10.1918, Side 14

158
HEIMILISBLAÐIÐ
sem til að gera öðrum fátæktina léttbærari.
Það var því eina gleðin, sem þessi dýra
gjöf unnustans vakti hjá henni, að sú kæmi
ef til vill tiðin, að hún gæti fengið leyfi til
að selja gimsteinana og verja svo andvirð-
inu handa »fátæklingunum sínum«.
Henni var nú sagt, að gimsteinarnir væru
tuttugu til þrjátíu þúsund punda virði í
ensku gulli, varð hún þá enn fastráðnari
i að selja nokkuð af þeim að minsta kosti.
Hún lét það þó eftir, að það mál lægi um
sinn í láginni; hún var líka önnum kafin
við að heimsækja vini sína í þorpinu og
kveðja þá, því að hún hafði tekið svo lif-
andi þátt í öllu, sem laut að velliðan þeirra.
Payne var alveg steinhissa á þeim vin-
sældum, sem unnusta hans átti að fagna
hjá þorpsbúum; og hafði hann orð á því
við hana einu sinni, er hann fylgdi henni
til gamallar konu, sem var sérstök vinkona
hennar. Úrsúla hafði lágt að honum um
það, að hún mætti segja »ömmu Baird«,
hver hann væri, og Payne var svo elsku-
legur og Ijúfur við gömlu konuna, að end-
irin varð sá, að hún varð nærfelt jafnhrifin
af honum og unnustu hans.
Og þegar þau gengu heim aftur á herra-
setrið, þá sagði Úrsala Payne frá hve öllum
hefði litist vel á hann og ljómaði öll af
fögnuði út af því.
Payne var ávalt viðkvæmur og ástúðleg-
ur í sér; hann virtist verða óvanalega
hrærður af því að heyra það.
»Þú þarft ekki að óttast, að eg verði
keppinautur þinn um það«, mælti hann.
»Gömlu konunni lízt á mig, af þvi hún
þekkir mig ekki, heldur elskar hún þig af
því, að hún þekkir þig«.
Úrsúla brosti þá með því bjarta gleði-
brosi, sem þessi nýja hamingja hennar
hafði veitt henni.
»Eg hygg«, mælti hún, »að amma« gamla
hafi þvi meiri mætur á þér, sem hún þekkir
þig betur, eins og eg«.
Hann ypti öxlum.
»Þú ert nú ef til vill sannmálli um það,
en þú veizt sjálf af«, svaraði hann í þeim
róm, sem hún átti bágt með að átta sig á,
»þú hefir ef til meiri mætur á mér
nú en þú hefir síðar, þegar þú kynnist mér
betur. Eg er í raun og veru slæmur maður«.
Hún hristi höfuðið.
»Vertu nú ekki að þessari vitleysu« mælti
hún, það get eg ekki liðið«.
^Það er engin vitleysa, það er satt«, sagði
hann skýrt og skorinort.
Hún leit á hann rólegu og hreinskilnis-
legu augunum sínum.
»Ef að þú værir í raunogveru það, sem
þú segir, þá hefði herra Fitch ekki tekið
þig i samfélag við fólk konu sinnar og
dáðst svo mjög að þér, eins og hann gerir«,
mælti hún blátt áfram.
Það leit út eins og hann ætlaði eitt-
hvað að segja, en hugsaði sig svo auð-
sjáanlega um, og varð svo aftur sá hinn
sami i framgöngu, sem hann hafði verið,
riddaralegur, ástúðlegur, kurteis og stima-
mjúkur, það var honum máske litilsháttar
óeiginlegt; en á hitt mintust þau ekki
framar.
Og vakti þetta nokkurn grun hjá Úrsúlu,
þessari gagnráðvöndu hefðarmey ? Það var
ekki liklegt.
Frh.
A1 vara.
Þakkaðu Guði á hverjum morgni fyrir
það, að þú hefir að einhverju ákveðnu
verki að ganga, jafnvel, þó þér falli það
ekki vel. Einmitt það, að vera knúinn á-
fram til að vinna, og til að leysa vinnuna
eins vel af hendi og unt er, lærum vér
hlýðni, sjálfsafneitun og iðni; viljaþrekið
eykst og vér verðum ánægðir. Þessum
dygðum og mörgum öðrum kynnist sá
aldrei, er ekkert starf hefir með höndum.
Charles Kingsley.