Heimilisblaðið - 01.11.1918, Blaðsíða 8

166
HEIMILISBLAÐIÐ
hann hvarf mér. ELn í sama bili kom dreng-
ur inn í stofuna og útbýlti nokkrum prent-
uðum miðum meðal geslanna. »Hvað á þetla
að þýða?« spurði veitingamaðurinn birstur.
»Það á að vera bindindisútbreiðslufundur
í kvöld«, svaraði drengurinn og skotraði
augunum til veitingamannsins, »Viljið þér ekki
koma þangað? Vilhjálmur dómari ætlar að
tala«.
Eg kom tímanlega um kvöldið á fundar-
staðinn. Salurinn var því nær fnllskipaður er
eg kom, þó hepnaðist mér að ná í sæti
skamt l'rá ræðustólnmn. »Vilhjálmur dómari á
að lala«, heyrði eg menn vera að hvísla i
sætunum í kring urn mig og leit út fyrir að
það hefði sérstakt aðdrátlarafl að fundinum.
En hver Vilhjálmur dómari eiginlega var
hafði eg ekki enn fengið að vita.
Fundurinn var setlur á venjulegan hátt, en
gamli maðurinn, sem álti að flylja fyrirlcslur,
var enn ekki kominn í ræðustólinn. Eg
skimaði um salinn, en gat ekki komið auga
á hann og það leit út fyrir að aðrir biðu
með eins mikilli eftirvæntingu og eg. Pað
komst einhver lireyfing á fram við dyrnar.
Allir lilu við og nú sá eg gamla manninn
með föla og magra, greindarlega andlitið, sem
vakti eftirlekl mína við litla liúsið.
»í’arna er Vilhjálmur dómari«, heyrði eg
hvíslað ltringum mig. Hann gekk ofurhægt
inn með öðrum hliðarveggnum inn á ræðu-
pallinn og tók sér sæti á slól víð hliðina á
formanni bindindisfélagsins. Það varð kyrð í
salnum og eflir litla slund stóð liann upp.
^Augun hans lýstu upp andlitið, er hann rendi
þeim yfir mannfjöldann nokkur augnablik
áður eu bann byrjaði ræðu sína. Alt var svo
kyrt og hljótt eins og enginn maður væri í
salnum.
»Vinir mínir«, mælti liann með lágri, titr-
audi rödd. »Eg mæti liér hjá yður í kvöld á
opinberri samkomu í fyrsta sinni eftir marga
mánuði. Og vera má, að eg mæli hér aldrei
hjá yður oftar. Eg er einmana gamall maður,
sem hefi rnist alla von um þelta líf, og hér
mun eg nú að eins skamma slund dvelja.
Bráðum munuð þér, sern sjáið mig nú, ekki
sjá mig framar. Eg mun bváðum ferðast yfir
þaulandamæri, sem enginn ferðamaður kemst
yfir um aftur — og eg finn að sú stund
nálgast. Eg hefi dvalið meðal yðar i mörg
ár og í öllu mínu opinbera lífi hefi eg reynt
að dæma rélt á milli meðbræðra miuna.
Allir misslíga sig eitthvað á langri leið, og
það hefi eg ekki heldur verið laus við, en
að eg liafi haft góðan vilja, held eg að eg
geti sagt með sanni.
...»Vinir mínir! lítið á mig eins og eg slend
frammi fyrir yður í kvöld«, og hann gekk
feli lengra fram á pallinn; þella liöfuð er
bvítara en það var fyrlr einu ári — þessi
liönd riðar meira — þessi vesalings likami
er veikari og óstyrkari. Eg er skipsflak —
eða síðasla skipið af fögrum ílota, sem fórst
í iilviðrinu mikla.
Samþegnar mínir!« — liann varð fyrir-
mannlegri, röddin dýpri og ákveðnari —
»Rennið huga yðar lultugu ár aftur í tímann,
þér sem munið svo langt á eg við. Sagði eg
ykkur ekki þá, að hin lögleyfðu vinveitinga-
hús mundu leiða bölvun yfir bæ vorn? Var-
aði eg yður ekki við þeim? Og sárbændi eg
yður ekki, ineð allri þcirri mælsku, er eg álti,
að styðja hið góða málefni ? Tjáði eg yður
ekki vissu inína fyrir því, að það væri skylda
vor sem samþegna, að tryggja vora sameigin-
legu hamingju, að vernda liina veiku og
ungu frá töframælti áfengisins, og að banna
alla sölu á áfengum drykkjum í bæ vorurn ?
Vér liöfðum eins mikinn rétt til* að banna
það eins og sölu á eitri. Það var sjálfsvarn-
arregla eins rétlhá og hver önnur. Og hverj-
um ætii að hefði verið gert órélt með því?
Ekki einusinni þeim rnanni, sem, lil þess að
þurfa ekki að vinna, reyndi að afla sér lífs-
uppeldis með því að sá fræi að löstum og
glæpum og eilífum dauða. Honum hefði ver-
ið betra þólt hann hefði verið kúgaður til
að vinna sér brauð á heiðarlegan hált, og
verða þannig inannfélaginu lieldur til gagns
en tjóns. CJndir öllum kringumstæðum var
rétt að selja þær slcorður fyrir vínveitingum,
sem eg vildi fá yður til að samþykkja. En
þér, samþegnar mínir, sögðuð kröfur mínar