Heimilisblaðið - 01.11.1918, Blaðsíða 16

174
HEIMILISBLAÐIÐ
vissi ekki silt rjúkandi ráð, Redding kink-
aði þá til hans og leit til hans talandi aug-
um og varð honum þá rórra og sieig eins
og þægðarbarn inn í bifreiðina.
Þegar Redding var seztur við hliðina á
honum. þá leit hann á hann aftur spyrj-
andi augum og þá brosti Eastling við hon-
um og varð Redding það til uppörfunar.
»Við verðum að reyna að fá hann til að
trúa því, að við séum hættir að elta hann«,
mælti þá Redding.
»Hvernig þá?« mælti Eastling og kom
fát á hann.
»Tomkinson sá mig. Og hann sá mig
verá á tali við yður; eg hygg, að eftir það
haíi hann afráðið að fara með næstu lest.
Svo mikið er víst, að af Euglandi verður
hann að rýma, Hann vill ekkert hneyksli
vekja, fyr en hann er úr allrí hættu.
»IIneyksli?« át Eastling eftir honum.
»Já, það yrði stórhneykslanlegt, jgf þér
fynduð hann í járnbrautarlestinni og reynduð
að draga liann út úr henni eða því um
likt. Það væri næsta óheppilegt bæði hon-
um og oss til handa, því að þegar öllu er
á botninn hvolft, þá getur það samt sem
áður svo vel átt sér stað, að hann sé rétt-
mætur tengdabróðir yðar«.
Þessi kvalræðishugsun hafði alt af búið í
huga hins unga lávarðar.
»Það kæmi honum ekki að miklu haldi«,
svaraði hann og brann eldur úr augum
hans, »þvi að syslir mín mundi eigi vilja
hafá glæpamann að eiginmanni«.
»Það er aldrei hægt að fortáka neitt, þeg-
ar kona á í hlut«, svaraði Redding þurlega.
»En hvert erum við nú að aka?«
»Við erum að aka dálítið hérna i kring
til þess að eyða tímanum. Þér vitið, að þér
farið ekki með þessari lest, en að stundu
liðinni fer önnur liér um til Dover og
nemur staðar á Priórsstöðinni. Það er
næsla líklegt. að hann fari með lienni og
bíði svo við í Dover þangað til klukkan 10
í kvöld; þá á bátur að fara þaðan yfir
sundið til Frakklands. Þér eruð að minsta
kosti knúðir til að fara með þeirri lest, ef
þér viljið eiga von á honum annaðhvoi't á
leiðinni eða í Parisarhorg. Eg held að þau
hafi haft í hj'ggju að gista í París í nótt?«
»Iá«, svaraðí Eastling og hnyklaði brýrn-
ar. —•
»Gott og vel, eg verð hér kyr og held
vörð hérnamegin við sundið, — og svo
verðið þér að hafa allan veg og vanda af
honum einn, því að eg þori að veðja við
yður um það, að þér liittið hann, áður en
dægur sé liðið frá þessari stundu.
Hann sagði þetta svo hiklaust, að ný von
tók að vakna hjá lávarðinum unga. »Hafið
þér orðið nokkurs vísari?« spurði hann.
»Ekki er það mikið, — — þó dálitið!
Eg átti orðastað við nokkra af mínum
mönnum, meðan þér voruð út á brautar-
stéttinni, og þá komst eg að því, að þau
væru þá þegar sloppin úr höndum yðar«.
»PIvers vegna sögðuð þér mér það
ekki þá?« spurði Eastling, og fauk í hann.
Eg vil ekki, að með mig sé farið eins og
eg sé barn. Heiður systur minnar er i veði.
Eg verð þegar í stað að taka í strenginn«-
»Já, að sönnu, lávarður, en það væri
gagnslaust flan þarna á járnbrautarstöðinni.
Henni hefði áreiðanlega komið það næsta
illa. Nei, bíðið þér nú, þangað til þér hitt-
ið hann innan fjögra veggja, þá getið þér
sagt honum eins og yður býr í brjósti ?«
»Þér getið reitt yður á, að það geri eg
afdráttarlaust«, tautaði Eastling.
Hann komst nú samt að þeirri niður-
stöðu, að hyggilegast væri fyrir sig að fara
algerlega að ráðum Reddings og svo för
hann með síðdegislestinni til Dover.
Hvergi sá hann brydda á þeim systur
sinni og mági sínum, hvorki í Lundúnum.
áður en hann fór af stað, né eftir að hann
kom til Dover. Honum varð ná dálítið órótt
iit af þvi, varð aftur vafamál, hvort það
liefði verið h)rggilegt, að fara algerlega að
ráðum Reddings og reiða sig á hann.
Hann vissi nú ekki silt rjúkandi ráð.
Hann gat ómögulega ráðið fram úr þessu
á sínar eigiu spítur.
Hann símaði til Wintersands að ráðum