Heimilisblaðið - 01.05.1920, Síða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
75
konunnar i mola; en hún gafst samt ekki
aíveg upp, þangað til hún heyrði það nú
öieð sínum eigin eyrum, hvað læknirinn
sagði við Maren Gadegaard.
Einusinni var hún að hugsa um að ráða
dóttur sinni til að verða trúuð — Guð
öiinn góður! Þegar um jafnmikið væri að
tefla! En það strandaði altaf á því, að hún
vissi ekki, hvernig Karen ætti að verða
trúuð. Og það fann hún, að það væri óhyggi-
iegt af sér, að ráða dóttur sinni til þess,
fyrst hún gat ekki sagt henni, hvernig hún
®etti að íara að því. En hún vissi það ekki
°g það var ekki samboðið göfgi prestkon-
Unnar að fara rakleitt til Katrínar vefara
°g spyrja hana til vegar i þvi efni.
En eins og áður var sagt, þá var henni
það hugnun, að Lára var þó ekki trúuð
heldur.
Lára fór talsvert að heiman og hitti fólk
°g þá gat hún naumast komist hjá því að
heyra allar sögurnar, sem gengu um þær
öiæðgur manna milli; henni þótti það hálft
i hvoru gaman, því að þá skildi hún svo
öiiklu betur svo margt og margt, sem þeirra
fór á milli mæðgnanna heima fyrir.
Eftir það er þau kyntust hjá sjúkdóms-
beði Kömmu litlu, Lára og læknirinn, þá
hafði hann einusinni sagt við hana:
»ó, ungfrú Lára Jörgensen! Farið þér til
honu, eða ungrar stúlku, sem liggja sjúkar
°g syngið dálítið fyrir þær«.
Og Lára fór að þeirri beiðni hans.
Sérstaklega þótti Láru skemtilegt að koma
hl ungu stúlkunnar sjúku. Og hún söng af
hjartans gleði, meiri gleði en hún hafði
öokkurntíma fundið hjá sér áður, En hve
stúlkan var gagntekin af þakklátsemi, með-
aa Lára var að syngja; hún gleymdi þreng-
*ngu sinni, þjáningu og dauða; það var
eins og Ijúfum blæ brygði yfir það alt á
tneðan.
Hún söng sálma úr dönsku kirkjusöngs-
sálmabókinni, sem er svo auðug af indæl-
Uni sálmum, og stundum ættjarðarsöngva
^Hjemlandstoner), og hún söng eitthvað
Pað inn i hjarta ungu stúlkunnar og sitt
eigið hjarta, sem kom því til vegar, að með
þeim varð hin kærasta vinátta. Læknirinn
fann þetta og gladdist af þvi.
Oft varð herbergið til hliðar fult af ó-
heyrendum, þegar fólk sá, að Lára var á
ferðinni heim þangað.
En þegar kom fram í desember, og vot-
viðri gengu og stormar og vegirnir urðu
hálfófærir, þá lá oft nærri að Láru féllist
hugur og þegar svo myrkrið bættist ofan á,
þá varð hún stundum hrædd um, að hún
rataði ekki heim.
Eitt kvöld var hún á leið heim frá ungu
stúlkunni; þá var versta veður og fór allaf
versnandi; þá nam hún staðar og hlustaði.
Það var sem henni heyrðist vagn vera þar
á ferðinni. Hún staldraði við; hún gat varla
greint í myrkrinu, hver þar færi, en þó
bað hún hann að lofa sér að sitja í vagn-
inum.
»Eruð það þér, ungfrú Jörgensen«, mælti
læknirinn, »já, með ánægju, komið þér
upp í vagninn — en þér eruð svo fáklædd,
sko, hérna er kápan min, farið þér i hana«.
Hún steig þegar upp í vagninn; en i káp-
una vildi hún ekki fara fyrir nokkurn mun
og þá sló í brýnu með þeim; en þá hnykti
hesturinn alt i einu í, svo þau dutlu bæði
ofan í vagninn og lágu þar innan um á-
breiður og kápur og gátu enga grein gert
á neinu. Hann gerði sig alvarlegan, en hún
gerði fyrir sitt leyti það, sem hún gat til
að koma vitinu fyrir hann og leikslokin
urðu þau, að hann fór i kápuna sjálfur,
en brá mötli yflr hana og lét hann falla
að henni sem þéttast, og þvi næst héldu
þau ferðinni áfram.
Þeim varð svo skemt við þetta, að hvor-
ugt þeirra tók eftir regni né stormi; en
þau liugsuðu heldur ekki út í það, að fram
hjá þeim óku menn, þeim óafvitandi, sem
bæði sáu og heyrðu, þó að dimt væri.