Heimilisblaðið - 01.01.1937, Blaðsíða 14

14
HEIMI LISBLAÐIÐ
á löngU', þar til tveir varðmenn komu í
Ijós, báðir með skammbyssu. Þeir voru
ekki frínilegir á að líta. Tom Converse var
viss um, að l>essir náungar ættu hægara
með að láta byssuna tala en miunninn. Þeir
sneru sínum freku og ruddalegu andlitum
að honum og horfðu á hann gráðugu augna-
ráði, eins og þeir vonuðust eftir, að hann
væri einhver gómsætur biti handa þeim,
sem ætti að setja í matarbúrio þeirra.
Skýring sheriffans olli þeim auðsjáanlega
vonbrigðum, þegar hann sagði, að þetta
væri sveitungi sinn, sem, gjarnan vildi sjá
stofnunina.
Með þeim orðum lauk hann upp skúffu
og tók upp feikna stóra lyklakippu, gekk
svo á undan út og lauk upp þungri hurð,
sem lá inn til fanganna.
»Þessir tveir menn halda vörð,.« sagoi
sheriffinn. »Þar að auki höfum við einn,
sem. kemur alveg með sérstöku merki.«
Tom gekk á eftir út um þessar dyr, sem
lokuðust, svo að drundi í, og hann sá, að
varðmennirnir fóru, á sinn stað sitt hvoru
megin við dyrnar. Byssunum héldu þeir
þannig, að við minstu ástæðu eða bend-
ingU' gátu þeir skotið hann niður.
Fyrirkomulag fangelsisins var gert af
miklu hug-viti. Klefarnir voru ekki látnir
snúa hver gegn öðrúm. Þegar komið var
út úr einum þeirra, varð að ganga fyrir
hann til þess að komast inn í þann næsta.
Birtan og loftið komu niður um tvær lúg-
ur hátt uppi i loftinu. Að brjótast út þá
leiðina,, var ógjörningur. Með fram. út-
veggnum *— allir klefarnir voru nefnilega
í miðju húsinu — var gangur, tæp tvö fet
á breidd, en tíu fetum hærri en gólfið.
Á þessum gangi var einn varðmaður með
samskonar byssu, og hinir, Hann varð a.ð
ganga lítið eitt boginn, til þess að reka sig
ekki upp í járnbitana, og vegna þess, hvað
breiddin var takmörkuð, varð hann eins og
að halla sér út á, hliðina.
Sheriffinn benti stoltur á hann og sagði:
»Á hverri mínútu sér þessi vörður inn í
hvern einasta klefa. Hvað hann á óþægi-
legt m.eð að ganga um, gerir það að verk-
um, að hann er neyddur til að halda sér
vel vakandi og halda jafnvæginu, til að
detta ekki niður í klefana. Og fangarnir
og varðmennirnir eru svo kærir vinir, að
ef hann dytti niður, mætt.i það kallast
hundaheppni, ef hann yrði ekki fleginn lif-
andi.«
Það tísti í sheriffanum af hlátri, og sá
hlátur bergmálaði í vörðunum. við dyrnar.
Tom Converse datt ósjálfrátt í hug blóð-
hundar, sem hann hafði séð í hlekkjum.
Því meir sem. ,hann sá af fangelsinu, því
meir þraut hugrekkið. Þarna var hann
kominn til þess að leika á þessa blóðþyrstu
varðmenn. Ef það mishepnaðist, mundi
hann sjálfur verða lokaður inni í þessu
helvíti.
Hann hlustaði lítdð eftir skýringum Joe
Shriners um leið og þeir gengu um klefana.
»Þetta er Blinky Davis, hann er hér
fyrir tvö morð, sem hann framdi í Chicago.
Við erum að reyna að kæla hann svolítið,
áður en ha,nn verður sendur annað. Hann
var nokkuð viltur, þegar hann kom, en við
erum búnir að þjarma svo að honum, aó
það er nóg að sýna honum vöndinn«.
Sheriffinn hló á sama hátt og fyr, og
bergmálið heyröist aftur við dyrnar.
»Þarna er Denver Rathbone. Hann myrti
kontujna sína og þar á eftir tengdaföður
sinn, að því að sagt er. Það er mjög senni-
legt, ef maður lítur í augu hans. Sjáðu
bara«.
»Það voru augu, sem maður sér ekki
nem,a í svöngu villisvíni, gráðug, undirför-
ul og dýrsleg.
Þannig lýsti sherifinn hverjum fanga
með fáum orðum.
»Hér er loks hunangið. í grautnum. Við
erum, allir hrifnir af honum«.
Hann gekk einui skrefi nær og sló með
lyklunum í járngrindurnar. Það heyrðist
reiðilegt urr út úr búrinu, og Tom Con-
ver.se sá mann rétta úr sér og gægjast út.