Heimilisblaðið - 01.01.1937, Síða 19

HEIMILISBLAÐIÐ
19
fara! Peir láta okkur verða eí'tir og rotna
í þessu, djöfuls dýki.«
Frá útidyrunum heyrðust hróp og köll.
Maðurinn, sem var að leita að Shriner, sá,
að ekki var alt með feldu. Það glumdi í
hurðinni á eflir lionum, þegar hann fór aö
kalla á rnenn til hjálpar.
XIX.
Flóttinn.
Nú hrópuðu. allir þrír varðmennirnir,
blátt áfram æptu, þrátt í'yrir aðvörunina,
sem þeir höfðu fengið. Þeir höfðu heyrt til
fanganna og óttuðust, að. allur skarinn
mundi steypa sér yfir þá.
»Fljótur nú,« kallaði Tom til Plummers
og stökk áfiram. En þó hann hlypi hart,
hafði hann ekki roð við Benn.
Fyrst núna var hann að skilja það, að
hann var að sleppa burt frá böölum Sínum,
en það var aðeins ein hugsun ríkjandi hjá
honum, það var að geta hefnt fyrir eitt-
hvað af þeim. pyntingum, sem hann hafði
orðið að sæta, Þarna kom hann auga á einn
í'angavörðinn, sem stóð upp við einn klef-
ann. Með öskri, sem líktist helst villidýrs
öskri, réðist hann á hann.
Varðmanninn setti hann upp að járn-
rimlunum, en hann æpti upp yfir sig og
það var engu líkara en hann væri dauður,
þega.r Benn var að berja hann með hnúum
og hnefum í hausinn. Það var eins og
Pluimm.er hefði gleymt öllu öðru, og sjálf-
sagt hefði hann ekki skilið við fangavörð-
inn fyr en dauðan, ef Tom Converse,
skelfdur við að sjá, hvílí.kum manni hann
væri að bjarga, dró hann burt og ýtti hon-
u.m, á undan sér til skrifstofunnar.
»Gættu að lrér,« sagði hann upp í eyrað
á hinum unga Pl.ummer, »ef ég sé þig aftur
ráðast á varnarlausan monn slæ ég þig
niður, varaðu þig b,ara.«
Benn Plummer svaraði ekki með öðru:
en því, að hann fnæsti; svo hlupu þeir hlið
við hlið inn á skrifstofu Shriners.
Varómennirnir tveir, sem stóðu þar, viku
til hliðar, er þeir sáu þá koma. Á gólfinn
lá sherifí'inn. Hann hafði getað velt sér
þannig, að nú lá hann í miðju herberginu,
og kom.'ð sér þannig fyrir, að hann st.uddi
baki upp að skrifborðinu. I þessum stell-
ingum sfcarði hann á flóttamennina með
reiðibólgnu, andlitinu. Var það að þakka
vasaklútnum, semivar vel troðið upp i hann.
Benn Plummer stundi. Hann var sár-
gramur af að sjá þessa þrjá menn svona
nájægt sér og geta ekki hefnt sín á, þeim.
Því Tom ýtti á eftir honum með, skamm-
byssuna á lofti. Með reiðiöskri þaut Plumm-
er í pegn um litla anddyrið og út á dyra-
þrepin.
Með að líta einu sinni niður eftir göt-
uinni sá. Tom, að nú var hver sekúndan
dýrmæt. Fólkið hljóp fram og aftur. Frá
veitingahúsinu kom það hlaupandi í áttina
til hans. Hann sá einnig, að þar var kom-
inn gestur hinum megin við götuna, beint
á mcti fangelsinu'. Af forvifcni hafði hann
stokkið af baki til að vita, hverju þetta
sætti. Hesturinn var grár, háfættur og all-
ur fallegur að sjá, en eigandinn skálmaði
inn í búðina með byssuna í hendinni.
Tom var sem fyr fljótur að ákveða sig.
Því s ökk hann í einu kasti niðuir þrepin.
Það fyrsta var að koma Benn á bak Capt-
ain. Svo varð hann að ná þeim gráa hin-
um megin götunnar.
»Farðu á bak þessum hesti,« skipaði
hann Benn.
»Hamingjan góða,« sagði Benn og greip
andann á lofti. »Captain! Svo .... svo þú
ert .• • • ?«
»Skugginn, ef það get.ur komið þér af
stað. Flýttu þár á bak og út úr básnum,
skilurðu það?«
Eldfljótt aiugnatillit, fult af aðdáu.n og
virðingu, va,r svarið, sem Tom fékk frá
Benn, því tíminn var naum.ur. Hann veifaði
hendinni til merkis um, að hann væri til-
búinn að ríða gegn um helvíti, ef Skugg-
inn -skipaði honum það og stökk á bak
Captain.