Heimilisblaðið - 01.01.1937, Síða 20

20
HEIMILISBLAÐIÐ
Þegar Tom kom niður á götuna, snéri
hann sér við 03,' sá Benn steita, hnefann í
áttina til veitipgahú's'ns. Svo hl.jóp hann
>fir götu.na, hann sá gestinn og kaupmann-
inn miða á sig bys-um í gegnum gluggann.
Hann skaut: í efstu rúðuna, og brotin voru
ekki öll dottin, er þeir beygðu sig niður. Þá
langaði ekki til ao vera skotmark Skuggans.
Það heyrðusf skothve’lir niðri á götunni,
það var skotið úr gluggum, og' dyrum, enda
sendi Tom þeim nokkur skot á móti. Hann
miðaði hátt til að láta þá vita, að hann væri
með skam.mbyssiu, og réttast v eri fyrir þá
að gæta að sér.
Ómeiddur náði hann Grána. ■ • næstu
sekúndu sat hann í hnakknum. Um leio
kváðu við b'olbænir innan frá búðinni, þar
sem að gesfurinn sá, að hann fengi að súpa
seyðið af þessu,
Hann hefðd ekki brugðið svona við, ef
hesturinn hefoi ekki verið jafn góður og
hann leit út fyrir að vera — eöa jafn-
vel betri.
Tom, 5-néri hestinum við og þaut. eins og
ör niður götuna, og skotin hvinu alt í kring-
um hann.
Einungis var það heppnin og flýtirinn,
sem höfðu bjargað Tom frá morðkúlum
þessum, Þetta skéði alt á nokkrum sekúnd-
um. Varla hafði maðurinn, sem var að leita
að Jce Shriner, byrjað að. kalla uppreisn-
ina, þegar Tom og Benn lögðu af stað út
úr þorpinu:.
Þegar þeir beygðu fyrir götuhornio, voru
þeir komnir í hlé fyrir kúlunum, Tom sá
nú, að Benn beið eftir honu,m í stað þess
að bjarga sjálfum sér. Tom gat ekki annað.
en virt það við hann, og þetta var fyrsta
vinafega tilfinningin, sem hann fann til
gagnvart þessum. manni, sem hann hafði
hætt lífi sínu fyrir.
I fyrsta skifti sá Tom Captain á ferö-
inni. Skepnan var jafn-undursamleg að. sjá
og vera á baki hennar, og þó hann hefði
meir en nóg að hugsa þessa stundina, varð
hann að láta eftir sér að dáðst að hans lang-
teygða, svífandi valhoppi, honum fanst
eins og það væri skuggi, sem svifi áfram,
en ekki ltkamningur. Gráni var ekki jafn
sveigjarlegur, þó hél.t hann alveg takt..inu.m
við Captain.
Það. var ekki að undt a, þótt Skugginn á
þessum hesti hefði getað hæðst að þeim,
sem voru. að elta hann sí og æ.
I 1101111110, hafði alt 1 omist á, ringulre'ð.
Hófatakið og kiöllin heyrðust á bak við þá.
Þeir voru komnir út á au.tt svæði og voru
á fyrstu hæðinni, þegar þeir sáto reykjar-
mökk' í götu endanum. Það, bar vott um, ao
eltingaleikurinn var hafinn.
Þrátt: fyrir hina löngu reið um. nóttina,
mundiui þeir aldrei ná í Captain. Tom áleit
sér líka sæmilega borgið á Grána, hann var
fjörugur og óþreyttur. E'nhver stríðnis-
löngun fékk Tom til að hægja, á sér og líta
við, Við hliðina á honum var Benn náfiol-
ur, fió hann væri freknóttur. Það var samf
auðséð, að það var ekki fölvi, sem kom af
hræðslu, heldur af hrifningu yfir gerðu
hreystiverki.
Augu hans glömpuðu. Hann vogaði séf
ekki að yrða á jafn mikinn mann og Skugg-
ann, fyr en hann sjálfur yrti á hann —
það sást greinilega — að hann brann af
eftirvæntingu1.
Tom rétti út höndina og dró riffil úr
hylki, sem var við hnakkinn á Captein.
Það var riffill Skuggans, og þegar Tom
tók hann og reyndi jafnvægið, gat hann
ekki að því gert að láta í Ijcsi aðdáun sína
og undrun. Riffillinn var eins og smíðaður
til að hafa á hestbaki. Ef honurn var hald-
ið með. báðum. hönd:um, virtist hann ekki
þyngri en skammbyssa í annari hendinni.
Tom miðaði.
»1 þessa átt?« sagði Benn Plummer og
greip andann á lofti. En riffilskotið stöðv-
aði hann.
Einn — tveir — þrí,r hvellir. Fyrir fram-
an hópinn, sem elti þá, sáust nú þrír mekk-
-ir af kúlum. Þeir stöðvuðu, því hesta sína,
örvinglaðir .við. þessari aðvörun, meðan