Heimilisblaðið - 01.10.1940, Blaðsíða 13

HEIMILISBLAÐIÐ
165
svo að hringlaði lítið eitt í silfurkögrinu
hennar.
»iÉg hefi sagt yður hina gömlu spá«,
svaraoi hún, »en annars eru orð og gerðir
sitt hvað. Fari Harmac, hinn illi djöfull,
þá hugsa ég að Fungarnir fylgi honum.
Hvers vegna ættu þeir annars að blóta
jarðskjálftann, hinn illa guð, sem þeir ótt-
ast mest? Og er jarðskjálfti gleypti fyrir
fimm öldum nokkurn hluta af leyniborg í
iðrum fjallsins, — eins cg ég mun sýna
yður síðar; hvers vegna flýðu þeir þá frá
Múr og tóku sér bólfestu niðri á sléttunni,
til! varðveizlu goði sínu, eins og þeir orð-
uðu það?«
»Eg veit ekki«, svaraði Orme, »en ef
bróðir vor, fangi Funganna, væri hingað
kominn, þá gæti hann ef til vill gert grein
fyrir þessu, þar sem hann er mjög fróður
um allt, sem lýtur að skurðgoðadýrkun
þessarar þjóðar«.
»Æjá«, svaraði drottning, »svikara þeim,
sem vér höfum dæmt, er það að kenna að
hann er ekki hér; en verið gæti, að hann
gæti ekki heldur gefið oss neina skýringu
á þessu, Að minnsta kosti hljóðar spáin
svona og hefir hljóðað í marga ættliðu. Og
sökum þeirrar spár höfum vér Abatar þráð
að geta brotið hjáguð þeirra. Funganna.
Og því goði hefir mörgum af vorum kyn-
stofni verið fórnað, með því að varpa þeim
í gin hinna helgu ljóna. Nú spyr ég þig
—« og nú hallaði hún sér fram og leit á
Orme, »viltu gera þetta fyrir mig?«
»Hvað að launum, segðu það, frænka«,
mælti Jósúa, með þvælulegum rómi, er
hann sá, að okkur varð óbrátt um svar.
»Ég hefi heyrt, að þessir vestrænu heið-
ingjar séu ágjarnir menn, sem lifi og deyi
fyrir gullið, sem við metum að engu«.
»Spyrjið hann, höfuðsmaður«, hrópaði
Kvik, »hvort þeir meti líka lönd að engu.
Ég komst að annari niðurstöðu með þá
síðdegis í gær«.
»Já«, sagði ég, því að ég kannast við,
að athugasemd Jósúa gerði mér gramt í
geði. »Spyrjið hann líka, hvort Gyðingar
hafi ekki rænt gullskarti Egypta í fyrri
daga, hvcrt Salómo, sem hann kveður hafa
verið ættföður sinn, hafi ekki rekið verzl-
un með gull í öfír, og loks, hvort hann
viti ekki, að flestir af kynstofni hans, geri
peningana að hjáguði sínum, hvar sem þeir
eru á löndum«.
Orme bar þessar spurningar upp fyrir
Jósúa af meinfýsni sinni,, því að Jósúa féll
honum verulega illa í geð. Sumir ráðherr-
arnir, sem ekki voru í flokki prinsins,
brostu, en aðrir skellihlóu. Og silfurkögrið
á drottningu fór aftur að dingla, eins og
hún hlæji líka bak við slæðuna. En samt
áleit hún það ekki hyggilegt, að gefa Jósúa
færi á að svara, ef hann þá annars, hefði
getað það, því að nú tók hún sjálf til máls:
»Hið sanna er, vinir mínir, að við hér
metum gull lítils, af því að vér búum hér
út af fyr}r oss og getum ekki rekið verzl-
un við neina utan vors lands, það er oss
því gagnslaust til annars en skarts. Væri
ekki svo, myndum vér vafalaust meta það
jafn mikils eins og gert er hvarvetna ann-
ars staðar í heiminum, bæði meðal Gyð-
inga og heiðingja. Og sennilega gerum við
það, þegar við erum lausir úr hondum óvina
vorra, sem hafa lokað oss hér inni. Því
er það rangt hjá frænda að telja það dyggð
hjá oss, sem við erum neydd til að gera.
Einkum af því, að þjóð vor eins og þjónn
þinn sagði, gerir sér landið gulli dýrra og
leggur fúslega lífið í sölurnar til að ná
því á sitt vald, jafnvel þó að þeir hafi
nóg fyrir«.
»Heiðingjarnir heimta þá eftir því eng-
in laun fyrir greiðvikni sína?« sagði Jósúa
háðslega.
»Auðvitað gerum við það, prins«, sagði
Orme, »vér sækjumst einmitt eftir gulli.
Hversi vegna skyldum vér annars koma
hingað og berjast fyrir yður móti höfðingja,
sem er hálf-siðaður að vísu, en virðist að
öðtu leyti vera góðum kostum búinn, svo
sem: sómatilfinningu og hugprýði. Ef vér
leggjum líf vort í hættu, og innum vort
starf af hendi, þá erum vér ekki of stolltir