Heimilisblaðið - 01.10.1940, Síða 15

HEIMILISBLAÐIÐ
167
ur um. vorið, og' ekki hafði hún heim-
sótt þau. Guðríður skildi ekkert. í þessu,
því hún hafði frétt með fólki, sem fór frá
Kárseyri snögga ferð suður, að hún væri
frísk ag liti út fyrir að lifa »flott«. En
móðir hennar kvaldist af kvíða og pvissu.
★
Það var aðfangadagskvöld jóla. Sólveig
sat ein í herberg-i sínu. Hún hafði ekki
kveikt. Hár hennar lá laust. um herðar
henni, og kjóllinn var víður. Henni fannst
hún komin heim í baðstofuna í Hlíð. Hún
sá móður sína, sitja með lestrarbók fyrir
framan sig, en það var þreytusvipur á
henni. Hún sá föður sinn boginn og h.erða-
lotinn. Lúalegu hendurnar hvíldu á knjám
honum. Hún sá systkini sín öll þokkalega
klædd. Hún sá kerti á hverjum rúmstuðli.
En öll varu þau raunaleg og það var henn-
ar sök, því hún hafði ekkert skrifað heim.
Hvernig gat hún það? Eldheita ástin reynd-
ist henni tál. Pilturinn, sem hún hafði gef-
ið hjarta sitt og allt, lét ekkert frá sér
h.eyra. Þó vissi hún, að hann lifði við góð
kjör á Akureyri, en hún sat hér ein sorg-
um hlaðin og svívirt; og hún grét með
ekka. Þá heyrði hún að sungið var rétt
undir glugganum. Hún gekk út að glugg-
anuin og leit út. Þrjár konur og tveir karl-
menn úr Sáluhjálparhernum höfðu stað-
næmst undir húsinu á móti. Gatan var
upplýst svo hún sá vel, að þau stemdu
saman þrjá gítara og lyftu augum til him-
ins og sungu með íögnuði:
»ó, hvíllk dýrð og hátign!
Guðs himinn ljóma.r blár,
og englaraddir óma
sem elfa.rni,ður hár.
Nú er sá eini fæddur,
er eilíft gefur líf.
A helgum vonarvængjum
að vöggu hans ég svxf«.
Þau sungu þetta aftur og aftur, cg Sól-
veig lærði erindið. Hún kraup á kné og
beiddi í auðmýkt til litla barnsins, er fædd-
ist í litlu jötunni i Betlehem. Þegar hún
stóð á fætur hafði hún tekið ákvöroun.
Daginn eftir skrifaði hún heim. Svarið
var skeyti, sem hún fékk strax eftir jólin:
»Komdu hið fyrsta, elsku barn.
Mamma. Pabbi«.
Sólveig varð önnur manneskja. En hvað
hún hlakkaði til að koma heim. Móður-
faðmurinn var sá griðastaður, er hún þráði.
Sólveig fæddi dreng um vcrið og lét
hann heita Jakob. Ekki talaði móðir henn-
ar ávítunarorð til hennar, og ekki spurði
hún neins. En Sólveig sagði henni þá, að
barnið ætti ungur maður, sem hún elskaði.
Fáránlegustu sögur gengu um sveitina.
Barnið átti að vera sonur tugthússlims.
Aðrir sögðu, að það væri sonur háttstand-
andi manns í Reykjavík, en svo þögnuðu
allar sögurnar, þegar Sólveig fór um haust-
ið sem kennslukona til Guðrúnar vinkonu
móður hennar, en skildi Jakob litla eftir
hjá foreldrum sínum. Jón sagði við hana:
»Vertu róleg, ég skal annast um uppeldi
litla snáðans«. En móðir hennar vafði hana
örmum og sagði: »Ég skal síma til þín,
ef eitthvað kemur fyrir«. Aðeins eitt kom
mæðgunum ekki saman um. Guðríður vildi
skrifa Guðrúnu alla málavexti, en það af-
tók Sólveig. »Ef h.ún er verð trausts míns,
segi ég henni það sjálf; annars ekki«. Þetta
varð að sitja. Annars sagðist Sólveig ráða
sig einhversstaðar í vist með drenginn, en
það vildi móðir hennar ekki. Svo varð það
úr að Sólveig fór norður, og Guðrún tók
henni sem bezta móðir.
»Mér finnst við kunnugar, Sólveig mín«,
sagði hún, er þær höfðu heilsast, »það ger-
ir vinátta okkar móður yðar«. Frh.
Meira en fjórði hluti a,lh-a sálma kristimia
þjóða er ortur af Pjóðverjum.
★
1 prentaraverkfalli I New York fyrir nokkr-
um árum siðan, voru tíu blöð sameinuð I eitt
blað, sem bar tiu blaðhausa. — Sannkallaður þurs.
Amtsbókasafnið á Akureyri
I I llllillll II
08 013 654