Heimilisblaðið - 01.10.1946, Blaðsíða 17

Heimilisblaðið
189
Alan lagði handlegginn fast um mitti ungu stúlkunnar,
aður en hún vissi, livað liann ætlaðist fyrir, stökk hann
toeð hana að hleranum í gólfinu og ýtti lienni niður um
°pið. Svo neyddi liann Nawadlook til að fara á eftir
henni, og að síðustu kastaði hann rifflinum og svuntunni
ftieð skotunum á eftir þeim. Augnaráð lians var í einu
skipandi og biðjandi.
-— Ef þið verðið ekki þarna kyrrar, opna ég dyrnar
°g fer út og berst á bersvæði. Skiljið þið það? Verið
kyrrar þarna.
Hann liélt hnýttum hnefanum upp að andlitum þeirra.
Hann sá nýtt ský af reyk og ryki, og kúlan lenti í tin-
diski, og þegar glamrið þagnaði heyrðu þau óp frá
Keok.
1 rökkrinu uppi á loftinu sáu þau að riffill Sokwenna
féll glamrandi í gólfið. Gamli stríðsmaðurinn féll fram
yfir sig og þrýsti um ieið visnum höndunum að kviðn-
Um. Hann lá á hnjánum og stundi. Svo rétti hann sig
hægt upp, sagði eitthvað róandi við Keok og sneri sér
81'Öan aftur að glugganum með byssuna, sem liún hafði
hlaðið fyrir hann.
Á sama andartaki, og Keok hafði liljóðað, var Alan
kominn að stiganum og hrópaði til liennar. Hún kom til
bans snöktandi og sagði, að Sokwenna hefði orðið fyrir
skoti. Alan greip til hennár og þrýsti lienni niður um
gatið á gólfinu til hinna stúlknanna.
Síðan sncri hann aftur að glugganum, brennandi af
hefndarþrá og bardagafýsn. Hann óskaði þess eins, að
bann kæmi auga á óvinina.
Það var engu líkara, en liin hljóða bæn hans um ljós
vœri hcyrð, því að hann sá, að allt í einu brá fyrir
Undarlegri birtu yfir í húsi lians. Gluggarnir sáust greiui-
lega í skærri birtu, og það lýsti út um opnar dyrnar.
Hjarta hans tók að slá örar, og birtan óx með hverri
sekúndu. Þeir höfðu kveikt í liúsi lians. Þarna voru ekki
hvítir menn á ferð, lieldur djöflar.
Hann kólnaði upp, þótt lijarta hans berðist í ákafa.
Hann horfði á þá eins og veiðiinaður, sem bíður færis.
Sokwenna hreyfði sig ekki. Ef til vill var liann dáinn.
Keok grét niðri í kjallaranum. Svo sá liann fram í elds-
bjarmann, og síðan komu fleiri á eftir. Þeir lireyfðu sig,
þeir voru lifandi. Hann beið, unz hann sá þá greini-
legar. Hann bað til guðs, að það væri einmitt Graliam,
sem hann nhðaði á, og svo hleypti hann af. Maður-
inn steyptist til jarðar, eins og dauður maður fellur.
Svo skaut hann aftur á hina — tvisvar, þrisvar, fjórum
ferðum. Auk þess er fjöldi annarra ríkis-
slofnana, sem skapa nýjar korntegundir
og nýjar gerðir húsdýra handa hænd-
um framtíðarinnar. Eg hef líka heimsótt
þessar „yfirnáttúrlegu“ verksmiðjur,
sem framleiða lifandi dýr — og ég hef
séð risastór jarðarher, lyktarlausan lauk,
hárlausar ferskjur auk hundrað og
seytján annarra vísindalegra furðuverka.
En mest fannst mér koma til þess, seni
var að finna í húsunum og i högunuin.
Meðai annars sá ég stóra og sterklega
kú. „Hún er árangur af víxlun“, sagði
hirðiririn. „Nú liggur fyrir henni að
framleiða nýjan stofn. Hún væri ekki
til fyrirmyndar á dýrasýningu, en nytin
er ekkert smáræði!“
Á síðastliðnu ári gaf þessi kýr 14.000
lítra mjólkur Tneð 2,68% fitumagni,
eða m. ö. o. 500 kg. af sinjöri, næstum
þrefalt á við venjulega ameríska mjólk-
urkú. Hún er rólynd, heilsuhraust og
virði6t muni ná háum aldri.
Skanimt þar frá rakst ég á sláturneyti
framtíðarinnar. Þau líkjast einna mest
stórum kössum á fjórum fótum, og eru
beinlínis gangandi verksmiðjur, sem
frainleiða meyrar nautasteikur. í næstu
girðingu sá ég annars konar nautpen-
ing — kýr, sem mjólka á við lirein-
ræktaðar Jerseykýr og naut, sem gefa
af sér meir en meðalgott kjöt.
Nú eru nautgripaeigendur á höttunum
eftir nautuin, sein ekki þurfa fjögur til
sex ár til að ná fullri stærð, hcldur
aðeins hálft annað ár, og þá megi senda
þau til slátrunar og kjötið af þeim
komist í hinn sama flokk og ungnauta-
kjöt, sem er í háu verði. Aðrir bændur
eru nú komnir á þá skoðun, að mögu-
legt kunni að reynast að fá tvöfaldan
arð — bæði af kjöti og mjólk — af
sama slofni, og erfðafræðingarnir eru
reiðuhúnir að verða við óskurn þeirra.
Þegar nautgripaeigendur við Mexíkó-
flóa báðu um nýtt sláturkyn, sem bæði
þyldi loftslagið og skordýrapláguna,
hjuggu vísindamennirnir til undarlegt,
herðamikið dýr, sem mér var leyft að
skoða. „Þessi hérna heitir McDonald
Singh“, sagði fylgdarmaður minn. „Hann
er að nokkru leyti af hreinu, skozku
Angus-kyni, og auk þess af heilögum,
indverskum Zebu-uxum. Hin fitugljá-
andi húð hans vcrndar liann hæði fyrir
sólarliitanuin og skordýrunum".