Heimilisblaðið - 01.10.1946, Blaðsíða 21

HEIMILISBLAÐIÐ
193
liræðzt hlutverk sitt. Svo sagði hann: •— Nú gefum við
yður síðasta tækifærið, Holt. Verið nú ekki lieimskur.
Tilboðið, sem ég gerði yður í dag, stendur enn. Ef þér
takið því ekki nú, verður réttlætið að ná fram að ganga.
— Réltlætið! Rómur Alans titraði af reiði.
— Já, réttlætið. Við höfum lögin okkar megin. Við
höfum fullan rétt til þess að taka rænda eiginkonu aft-
ur með valdi. En við munum ekki leita aðstoðar lag-
anna, fyrr cn við verðum neyddir til þess. Þér og gamli
Eskimóinn yðar hafið drepið þrjá af mönnum okkar
og sært aðra tvo. Það ætti að vera nægilegt, til þess að
þér verðið hengdur, ef við náum yður lifandi. En við
erum fúsir til að gleyma þessu, ef þér gangið að tilboði
okkar. Hverju svarið þér?
Alan var mállaus af undrun yfir því, livernig Gra-
ham og Rossland liugsuðu sér að koma ráðagerð sinni
fram. Og þegar liann svaraði engu, hélt Rossland áfram
að reyna að sannfæra hann, því að hann áleit, að nú
væri Alan að því kominn að gefast upp.
En 'uppi við dimman þakgluggann liafði Solfwenna
gamli heyrt þessar raddir eins og draugslegt hvískur.
Hann lá þar í hnipri og helkuldinn læddist um hann.
Honum fannst hann kannast við þessar raddir, hafa
heyrt þær fyrir löngu síðan, og honum fann6t þær nú
vera að kalla á sig, lirópa í eyrað á sér um að nú gæf-
ist tækifæri til þess að liefna sín. Þetta voru kunnugar
raddir, sem hann lieyrði. Þar voru konur, sem vein-
uðu og börn, sem grétu. Það var eins og ósýnilegar liend-
ur hjálpuðu honum, unz hann gat risið upp við glugg-
ann. Hann neytti allrar orku til þess að lyfta rifflin-
um, og bak við sig lieyrði hann fólkið sitt gleðjast. Hann
miðaði á mannveruna, sem liann sá lireyfast í eldsbjarm-
anum. Svo þrýsti hann með skjálfandi liendi á gikk-
inn, og þar með þaut síðasta kúla Sokwenna gamla í
mark sitt.
Þegar Alan lieyrði skotið, leit liann út um gluggann.
Rossland stóð andartak án þess að lireyfa sig. Svo rið-
aði stöngin í höndum hans og féll, og hann sjálfur á
eftir, án þess að gefa nokkurt liljóð frá sér.
Það hafði sterk áhrif á Alan, live Rossland fór snögg-
lega og hljóðalaust yfir í annan lieim. Sem snöggvast
var hann svo undrandi, að hann gerði ekki annað en
stara á þessa svörtu, hreyfingarlausu hrúgu á jörðinni
og liugsaði ekki um öryggi sjálfs sín. Grafarþögn virt-
ist ríkja fyrst eftir skotið. En svo var þögnin rofin, og
svo virtist, sem einn maður hrópaði, en í rauninni voru
Iro-no-ha-na trúði honum ein6 og nýju
neti. Ilann spáði vel fyrir henni. Hann
sagði, að skipið kæmi senn með unga
sjómanninn, er hún þráði, og um tíma
hafði dvalið í gistihúsi monsieur Savage.
Kæmi með sjómanninn, sem brosti svo
blítt til Iro-no-ha-na, að gula hjartað
hennar hoppaði. Já, Hukusai vissi inargt,
sem ljúft var að hlusta á. En hann lýsti
einnig hinu illa og vörnum gegn því.
Hann kvað ómissandi að hera verndar-
grip. Iro-no-ha-na hafði augastað á vernd-
argrip frá Pcre Renard. Ilann hafði
ágæt smálíkneski. Þau vernduðu fyrir
öllu illu. Ilún var fullviss um, að illir
andar sætu urn hamingju hennar. Þeir
gætu valdið því, að skipið, sem ástvinur
hennar var á, færist.
En Pére Renard seldi þessa verndar-
gripi á 15 franka. Iro-no-ha-tia og Huku-
sai voru hæði jafn peningalaus. Hún
komst samt ekki hjá því að kaupa
verndargrip. En að ná í 15 franka var
þrautin þyngri. Þó varð það að gerast.
Og smám saman stal Iro-no-ha-na einum
og einum franka upp úr peningaskúff-
unni, er Savage svaf. Svo keypti hún
verndargrip og liar liann í flauelsbandi
á brjóstinu. Hún danzaði af gleði, er
hún var á heimleið frá því að kaupa
hann. Nú var engin hætta á, að óham-
ingja yfirbugaði hana. Þetta kvöld vænti
hún skipsins með sjómanninn fagra, er
hjarta hennar þráði. Að fáum kl'ukku-
stundum liðnum mundi hann koma inn
í veitingahús Savages, hrosa til henn-
ar og — Hún söng af gleði.
Er hún kom licim, var Savage búinn
að komasl að þjófnaðinum og var snar-
vitlaus. Hann mælti: „Fimmtán frönk-
um hefur þú stolið, hölvuð skakkeygða
skita. Fjandans afkvæmi, gula kvikindi!
Þú skalt fá fyrir ferðina!“ Að svo mæltu
hófst eltingaleikurinn. Savage hafði bar-
efli í hendi. Hann ætlaði að hegna
Iro-no-ha-na alvarlega.
Hxin þaut út í garð, umhverfis húsið,
upp á loft. Ilún treysti verndargripnum.
Savage elti liana lafmóður. Iro-no-ha-na
þóttist fullvis um það, að hún mundi
ekkert finna til, þó Savage næði að berja
hana. En þó liljóp hún og hljóp —
flýði. Hún hafði gaman að þessuni hættu-
lausa eltingarleik. Hún staðnæmdist við
þakgluggann. Ælti hún að stökkva nið-
ur af þakinu. Savage yrði hræddur. Lík-