Heimilisblaðið - 01.10.1946, Page 22

194
þeir margir. Þetta var ögrun, sem Alan gat ekki mis-
slcilið. Rosslancl hafði verið drepinn undir flagginu,
sem átti að tákna vopnalilé, og það var ills viti. Nú
gat hann ekki vænzt neinnar miskunnar — einskis ann-
ars en hræðilegustu hefndar, og um leið og liann vék
sér inn úr glugganum, álasaði hann Sokwenna í hugan-
um, en gladdist þó um leið yfir því, að hann skyldi
ekki vera dauður.
Áður en nokkru skoti hafði verið hleypt af úti, var
hann kominn upp í loftstigann, og á næsta andartaki
beygði hann sig yfir gamla Eskimóann.
— Komdu niður, sagði hann skipandi. — Við verð-
um að vera reiðubúnir að flýja gegnum jarðgöngin.
Hönd lians snerti andlit Sokwenna, snerti það hvað
eftir annað í myrkrinu, og svo lagði liann liana á lijarta
hans. Ekkert líf bærðist með gamla stríðsmanninum.
Sökwenna var dáinn.
Nú hófu menn Grahams skothríðina aftur. Hún dundi
á húsinu og Alan hraðaði sér aflur niður stigann. Hann
heyrði kúlurnar þjóta gegnum rifurnar milli bjálkanna
og gegnum gluggana. Hann hraðaði sér að kjallaraopinu
til þess að lilífa sér.
En hann varð undrandi, þegar liann sá, að Mary
Standish var komin aftur og beið hans þar.
XXVI.
Alan horfði á fölt andlitið og skeytti engu banvænni
skotliríðinni, sem dundi á húsinu. Það, að hún liafði
ekki farið með stúlkunum, lieldur var nú komin aftur
til hans, gerði hann mjög óttasleginn. Nú var liinum
dýrmætu mínútum til einskis eytt, og þeim tíma, sem
liann hafði unnið með samtalinu við Rossland, var nú
á glæ kastað.
Hiin sá vonbrigði hans og skildi hættuna, sem hann
var í. Hún stökk fram til þess að grípa hönd lians.
— Auðvitað liélztu ekki, að ég mundi fara, sagði
hún. Rómur liennar skalf ekki lengur og har ekki vott
um hugaræsingu. — Þú vissir, að ég var ekki heigull.
Ég á að vera hjá þér.
Hann vissi ekki hverju hann átti að svara. Þegar liún
horfði þannig á hann hinum fögru augum sínum, lilýn-
aði honum um hjartaræturnar og kökkur kom í liálsinn.
— Sokwenna er dáinn, og Rossland liggur þarna úti
hann var skotinn undir vopnahlésmerkinu, sagði hann.
— Okkur verður ekki lengi vært hér.
HEIMILISBLAÐIÐ
lega færi hann að gráta, og óttað'ist að
hann hefði orðið valdur að dauða henn-
ar. En hana mundi ekki saka hið
minnsta. Hún liði mjúklega gegnum loft-
ið og dytti eins og í dúnsæng án þess
að finna til sársauka. Svo frétti hann —
sjómaðurinn — um þetta sjaldgæfa ævin-
týr.
Iro-no-ha-na hraut gluggann. Glerbrot-
in þyrluðust í allar áttir, og eftir þeim
þeyttist gulur líkami. Gul, lítil stúlka
sveif í loftinu litla stund, fáar sekúndur,
og féll á götuna. — Dóttir sólarinnar
lá brosandi, örend, á steinlögðu stræt-
inu, með hendina kreista um verndar-
gripinn, er hún trúði á í blindni — og
hrást, eins og margt annað í lífinu, er
mest liggur við.
J. S. þýddi.
Síma-
8krítlur
Margir munu kannast við söguna af
manninum, sem talaði frá Reyðarfirði
til Seyðisfjarðar. Þegar símastúlkan seg-
ir honum, að liðið sé eitt viðtalsbil,
kvéður hann í snatri og spyr hvað kosti.
Þegar hónum er sagt, að samtalið kosti
70 aura, spyr hann, hvernig því sé varið.
„Viðtalsbilið kostar 50 aura og kvaðn-
ingin 20 aura“, segir shnastúlkan. „Bet-
ur að ég hefði aldrei kvatt hann, bölv-
aðan!“ segir þá maðurinn. (Það er á
símamáli kölluð kvaðning, þegar beðið
er um ákveðinn mann, en ekki síma-
númer).
Fyrst þegar amerisku talsímatækin
fluttust hingað, varð mörgum á að liafa
hausavíxl á lieyrnartólinu og talfærinu,
þau eru ekki samföst eins og á þeini
talsíniatækjum, sem eru venjulega not-
uð hér. Því varð einum góðum borgara
þessa bæjar það á, þegar liann var að
nota þessi tæki og talaði í heyrnar-
tólið, en hlustaði með talfærinu, að
liann sagði við mann, er stóð hjá hon-
um: „Hvert þó í logandi, ég heyri allt
mcð kjaftinum".