Heimilisblaðið - 01.05.1949, Síða 7

78
HEIMILISBLAÐ
um liina viðibjóðslegu lykt af
Evrópumönnum.
ÞaÓ er ekki ósvipað, sem á
sér stað, þegar um gáfur er að
ræða. Margir álíta, að Gvðing-
ar skari fram i'ir að gáfum, enda
takisl þeim ávallt að komast
í áhrifastöðtir, hvar sem þeir
dvelja. Þá eru aðrir sannfærðir
um það, að svertingjar séu illa
gefnir frá náttúrunnar hendi.
Þeir, sem veita slíkum fullyrð-
ingum viðtöku, sniðganga sann-
leikann. Það er ástæðulaust að
ímynda sér, að Gyðingar séu
lietur gefnir en aðrar þjóðir.
Þeir eiga heldur ekki fleiri
menn, er skara fram úr á ýms-
um sviðurn. En hitt er aftur
á móti staðreynd, að Gyðingi,
er kemst í áhrifastöðu, er frem-
ur veitt atliygli en öðrum. Svo
liefur að minnsta kosti verið
til skamins tíma. Hvað kannast
j)ú við marga listamenn, vís-
indamenn og stjórnmálamenn
af Gyðingaættum ? Heine,
Mendelsolm Partholdy, Ein-
stein, Brandes, Disraeli, en tæp-
lega marga fleiri.
Það vantar heldur ekki dæmi
um mikla listamenn meðal
svertingja. Tökum til dæmis
Paul Robeson, Richard Wright,
er skrifaði „Svertingjadreng-
ur“, eða Washington-Carver,
sem er kunnur vísindamaður.
Þess ber að minnast, að svert-
ingjum í Ameríku liefur jafn-
an verið haldið frá opinberum
stöðum, líkt og Gvðingum. Þeir
hafa aldrei verið vel séðir sem
stjórnmálamenn, en aftur á
móti hafa þeir komizt í fremstu
röð lækna og vísindamanna.
Það er til fólk, er lieldur
j)ví fram í fullri alvöru, að heili
Frh. á bls. 101.
B j a r ni Jónsson
Síðustu orð Jóns biskups Vídalíns
ORT 1913
Nú er lokið lífsins þraut,
Ijúft er því taka;
björt til enda er ævibraut
allra þeirra’, er vaka.
Heim, ó, heim! ég hlakka til,
heimvon á ég gófía.
Glaður hinztu gjpri’ ég skil
góðunt föður þjóða.
Veit ég Drottinn móti tnér
rnildur faðminn breiðir;
náðarblið hans opið er,
engill hans tnig leiðir;
þreytt við vantrú heims ég hef,
hvíld er gott uð taka!
Hjörðu þinni, Herra, gef
hirða’ er nenna að vaka.
Lát minn veikan vitnisburð
vel og lengi hljóma.
Aldrei verði á vottum þurrð
vegsemd þína’ að rónta!
Kæri Jesús, krossinn þinn
kröftuglega skíni,
leiði þjóð til lífsins inn.
lof þitt aldrei dvíni.
HEIMILISBLAÐIÐ
79
^tuart Cloete
Madurinn, hesturinn og stúlkan
þðD skeði ekki oft í garnla
daga, að ókunnugir færu
1111 I ransvaalgresjuna, en aldr-
1 'ar neinn jafn velkominn og
I'es
gary. Við vorum að temja
hthóp fyrir lögregluna, þeg-
'r *lann kom. Pabbi var mikill
estatemjari. Hann hafði allt-
nieira en nóg að starfa. 1
ta skipti voru hestarnir sex-
ti i| 'p. . . .
aniningamennirnir voru
J)abbh ég og Vala. Vala var
S>’8tir mín. Hún var falleg
1) U^a’ er kunni að sitja á hesl-
n Auk okkar voru einnig
’kkrir röskir svertingjapiltar,
Va,lir starfinu.
^ ^ >ð vorum að Ijúka við að
Jóðra stóran rawðan hest, þeg-
i , ók'uin rödd sagði: — Viljið
1 ’ :,Ó ég hjálpi ykkur?
„• b 1,1111 undrandi upp. Hjá
e rðingunni var maður á grá-
',1' hesti og horfði á okkur.
ai,ri s*ökk af baki, henti beizl-
(i au,11«um yfir einn staurinn
jj" hlilraði vfir girðinguna.
0 T Var rileða'Illaður á hæð
e^dur eins fötum og ég
, ' > séð í enskum blöðum
«xum, er voni strengdar
ytir i n
sti„ • n<írr’ °" háum, brúnum
brei ^1"11' ^arrn var n>r>>>> með
Rtill •*'* *e^l,ról, og hann var í
an 8*Ikiskyrtu og bar grá-
" I MflB.
-^afn
*>aiin
«ntt er Calgary, sagði
°P rétti pabba höndina.
et, ^'lee, sagði pabbi. Þetta
»«r minn, Tim — og dótt-
mrn’ ^ alentine.
Calgary heilsaði mér einnig
með handabandi, en áður en
hann rétti Völu höndina, tók
hann ofan hattinn og hneigði
sig. Hann var ljóshærður eins
og systir mín, og var með lítið,
Ijóst yfirvararskegg, og jiegar
liann brosti, sást að tennur lians
voru sterkar og hvítar. Augna-
ráð hans var einbeitt og ákveð-
ið. —
Þegar hann hafði heilsað okk-
ur og virt okkur fvrir sér, leit
hann á þann rauða.
Fallegur liestur, sagði
Calgary. Og svo gekk hann til
hans.
Þetta var ótaminn, þriggja
vetra hestur, og það hafði aldrei
verið iagt á hann beizli eða
tjóður fyrr. Calgarv lagði liönd
sína á hann og talaði lágt til
hans: — Góður drengur ...
góður hestur . . . ágætur hest-
ur! Hesturinn hafði ólmazt um
í reipinu og hann togaði ennþá
í það. F,g bjóst á bverri stundu
við því, að hann mundi slá Calg-
ary. En liann gerði það ekki.
Það fór um hann skjálfti. Ég
hafði aldrei fyrr séð neitt
áþekkt þessu. Calgary stóð kyrr
og beið. Það var líkt og kraftur
streymdi frá hönd hans til
hestsins.
Ég heyrði pabba segja við
Völu, að hún skyldi fara inn
og láta hita te. En hún stóð
grafkyrr við lilið mér og starði
með stóru, brúnu lijartaraug-
unurn sínum á manninn og
hestinn í miðri réttinni. Pilt-
arnir stóðu líka kyrrir. Þeir
virtust ekki vera í neinum vafa
um, að hinn tryllti hestur
mundi drepa manninn á liverri
stundu.
Það slaknaði á reipinu, sem
hesturinn var tjóðraður með.
Hönd Calgarvs mjakaðist eftir
hrygg skepnunnar. — Nú ókyrr-
ist liann, bugsaði ég. En hann
gerði það ekki. Hann leyfði
Calgary að koma nær og nær.
Calgarv klóraði lionuni bak
við eyrun. Hann strauk kjálka
lians og flipa. Allt í einu beygði
liaiiii sig áfram, myndaði nokk-
urs konar sogskálar með lóf-
unum og þrýsti þeim af afli
inn í nasir liestsins.
Það fór skjálfti um hestinn.
Hann kipptist lil og prjónaði
upp í loftið með framfótiinum,
hætti og byrjaði á ný. Um leið
‘og hesturinn byrjaði að prjóna,
linaði Calgary á takinu, og þá
liætti hesturinn jafn skyndilega
og liann hafði byrjað.
Calgarv gekk nokkur skref
aftur á bak. Rauður sneri við
höfðinu. Hann hefði hæ.glega
getað hrifsað í handlegg manns-
ins með tönnunum, en hann
gerði það ekki. Hann liorfði
bara á manninn, og Calgary
strauk evru hans. Síðan klapp-
aði liann hestinum á hálsinn
og kom til okkar.
— Ég hef verið með licslum
alla mína ævi^sagði faðir minn,
en það veit liamingjan, að ég