Heimilisblaðið - 01.05.1949, Side 9

80
83
hef aldrei séð neinn gera þetta
fyrr.
— Þetta er tatarabragð, sagði
Calgary, rétt eins og það gæfi
fullnægjandi skýringu.
— Farðu nú og segðu þeini að
hita teið, Vala, sagði faðir minn.
Hún horfði á Calgary. Mér
fannst augnaráð hennar furðu-
legt. En svo flýtti hún sér burtu,
létl og frjálsleg í lireyfingum
eins og Zulustúlka.
— Mér væri það sönn ánægja,
ef þér hefðuð not fvrir mig,
sagði Calgary.
— Hvað viljið þér fá í kaup?
spurði pabbi.
Calgary leit undrandi á liann.
— Ó, peninga, eigið þér við.
Svo brosti hann. Ég kæri mig
ekki um neina peninga. Mér
þykir vænt um hesta. Ég hef
gaman af að temja þá.
•— Við erum bér með sextíu,
sem á að temja, sagði faðir
minn. Það er fvrir lögregluna,
og henni liggur á þeim.
Það er alllaf þannig með
lögregluna. Hún ætlar aðeins að
bæta við sig hestum, sagði Calg-
ary.
Já, svaraði pabbi. Það bef-
ur átt sér stað óvenjulega mikið
vopnasmygl upp á síðkastið.
— Og nautpeningi hefur líka
verið smyglað, sagði Calgary.
Ég skal gera vður tilboð. Ég
skal hjálpa yður að temja besl-
ana, ef ég fæ fæði og húsnæði,
vínstaup, þegar dagsverkinu er
lokið, og leyfi til að velja mér
einn liest til eignar, þegar tamn-
ingin er afstaðin.
— Þetta er ekki afleitt tilboð,
sagði pabbi. En kaupið verður
of lítið.
— Það er ekki óhugsandi, að
ég biðji yður einliverntíma um
eittlivað annað, sagði Calgary
og liló.
Vala kom aftur. — Teið er
tilbúið, sagði hún. Mamina seg-
ir, að gestaherbergið sé einnig
til reiðu, ef þér ætlið að dvelja
hér. IIún liorfði á Calgary.
Mamma sat við teborðið úti á
svölunum, þegar við komum.
— Konan mín, sagði pabbi. Svo
sneri liann sér að niömmu.
Þetta er Calgary. Hann ætlar
að hjálpa okkur með hestana.
ICallið mig bara Calgary,
sagði ókunni maðurinn. Svo
beygði liann sig kurteislega nið-
ur að hönd móður minnar og
sagði: Það er mjög elskulegt
af yður, að leyfa mér að dvelja
hjá yður í nokkra daga.
Mamma svaraði: — Við
þörfnumst hjálpar. Notið þér
sykur í teið, CaTgary?
— Já, þökk fyrir!
Við fengum heimabakaðar
tvíbökur með teinu. Calgary
stakk 'þeim ckki niður í boll-
ann, og ég brosti með sjálfum
mér, þegar ég sá, að Vala gerði
það ekki heldur. Hún hegðaði
sér allt í einu líkt og heldri-
kona. Vesalings Vala, bún hafði
aldrei fyrr kynnzt manni eins
og Calgary. Hún var nýlega
orðin átján ára. Mér fundust
augu hennar vera blíð eins og
í Jerseykvígu, þegar hún horfði
á hann í jieirri trú, að við liin
sæjum það ekki.
Við mundum öll verða hrifin
af þessum manni, liugsaði ég.
Pabbi lét hann blekkja sig með
tatarabragðinu. Vala var strax
orðin ástfangin af lionum, og
ég hafði það á tilfinningunni,
að ég gæti fylgt honum hverl
sem væri. Calgarv var hættu-
legur maður. Á tæpum klukku-
H E I M I LI S B L A Ð H E IMI L I s B L A Ð IÐ
tíma hafði liann tamið villt4"1
hest og gert stúlku ástfang11®
af sér.
Mamma var sýnilega í svíp'
uðum hugleiðingum og ég. Hu’1
horfði á manninn ineð stórU’
bláu augunum sínum. MantiB8
var falleg kona og ennþá t®P’
lega fertug. Hár hennar vl,r
hrafnsvart. Calgary m®,tl
augnaráði hennar. Þau Tiorf^'
ust í augu. Svo brosti CalgaP’
og mamma brosti, og ég vissl’
að |>au voru orðin vinir, og ‘|ð
bún var fús til að gefa fiessiU11
manni dóttur sína. Og l'111'
hugsaði, að hefði faðir nii11*1
ekki verið á líl'i, og hún elsk'
að liann, þá hefði hún gH11'
honum sjálfa sig.
Við höfðum lokið tedrykkj'
unni og stóðum upp og gei’r'
um til hestanna.
Rauður stóð við tjóðurstólp
ann, ]>ar sem við höfðum skiH^
við liann. Hann sló til tagl11111'
Calgary tók upp hnakk °r
beizli og gekk til lians. HeS*
urmn sperrti upp eyrun ‘r
hörfaði frá. Calgary nam sta^
ar hjá girðingunni og talaði vl‘
liann. Það brá nýjum' glanip’1
fyrir i augum hestsins,
n‘r
vængirnir hættu að titra r
liann hreyfði eyrun frani °r
aftur. Calgary liélt áfrain ‘,(
tala við hann, og færði sig 1,11,
og nær, og lagði hnakkin11
hrygg lians. Rauður hopPa<
upp, rneðan liann var gyr,l'r
en Calgary róaði liann. Svo v‘
beizlinu stungið upp í ham1 r
taumurinn lagður yfir ^1'1
lians.
jVfÉR var ekki ljóst, l1'1*
Calgary rnyndi gera ,ul' *,
Ég bjóst við, að hann settlí't
lc,k hestiimm, meðan hann var
r.*'11 þá tjóðraður við stólpann.
stað ]ies8 sneri hann sér
En
að okkur og sagði: Ljúkið
UPP hliðinu!
Hann beið meðan svertingi
°Pnaði liliðið. Þá leysti hann
tjóðurreipið.
Hesturinn gerði sér jiað ekki
,lux Ijóst, að hann var frjáls.
31111 stóð grafkyrr nokkur
aildartök. Tíma þenna hagnýtti
algary sér. Hann lagði vinstri
'öndina framarlega á lmakk-
>nn,
hélt
p
ax hans. Það hreyfði sig eng-
111 í réttinni. Það var eins og
Veikt liefði verið í kveiki-
Hll(lli og beðið
hPrengingunni.
S' o koi
en með jieirri liægri, er
tauminn, greip hann í
væri eftir
uði
>m það. Rauður prjón-
UPP í loftið með framfót-
IUll,u- Calgary fvlgdist með
1011,1111 • Hann lét íiestinn Ivfta

UPP? spýrnti ekki á móti.
onum.
hann stakk
Oir ,
s ‘'estumin liélt áfram að
Itjóna. Svo uppgötvaði liann,
( hliðið stóð opið, og víðáttu-
’kil sléttan blasti við h
% sá,
I totunum, en svo stökk
11111 af stað og þaut í áttina
tlO 1,1-*..
I noinu. Þegar frainfætur
S,stiis námu aftur við jörðina,
'nj. p i
■algary í linakknum.
.. Httiður þaut áfram líkt og
or. tt
. ‘ann stökk, en valliopp-
],/ * Calgarv sat á baki
s °P lét liann liegða sér eins
„r/'onum þóknaðist. Ég hafði
. r' i fyrr séð annað eins reið-
lag.
Rauður að valhoppa,
Svo fó,-
r-1
, “l gary stýrði honum í stóra
um rettina og umhverfið.
. 1 kki aðeins jiað. Éftir aðra
'úim.
ferði
það.
na stökk Calgary af
haki, hljóp við lilið hestsins og
sveiflaði sér aftur á bak. Hann
hagnýtti sér J)á miklu ferð, er
var á hestinum, til að komast
á bak. Síðan batt hann hestinn
aftur við stólpann og kom til
okkar.
Þér alið upp góða liesta,
McFee, sagði hann.
— Þetta var vel af sér vikið,
Calgary, sagði pabbi.
Calgarv liló. Ef ]>ér viljið,
að ég \inni fvrir yður, sagði
hann, ætla ég að temja tvo á
dag og fara með þá eins og
þennan þariia. Hann benti í
áttina til Rauðs. Tim og pilt-
arnir geta gert ]>að, sem á
vantar.
Pabbi kinkaði kolli. Tveir
á dag eins lengi og |>ér viljið.
Mér fundust dagarnir fljúga
frambjá liver af öðnim. Mér
liafði aldrei dottið í hug að til
væri annar eins maður og Calg-
ary. \ erkið var hreinn leikur.
Pabhi náði liestúnum, Calgary
tahidi þá, og ég og svertingj-
arnir vorum til aðstoðar. Svert-
ingjarnir dáðu hann eins og
liöfðingja.
Mömmu gazl vel að Iionum.
Hún vissi hvað var í vændum.
Vala sá ekki sólina fvrir hon-
um. Á hv.erju kvöldi lagði Calg-
ary á gráu hryssuna sína og
rauða hestinn, er liann hafði
tamið fyrsta daginn, og kom
að svölunum.' þar sem Vala beið
hans. Hann virlist ekki hið
minnsta jireyttur eftir erfiði
dagsins. Það var fögur sjón að
sjá Völu og Calgarv ríða lilið
við hlið í rauðbláu liúminu.
Rauður glóði næstum því eins
og eldstólpi.
Dag nokkurn kom innfæddur
ínaður og tvllti sér niður fyrir
Ufan hestaréttina. Hann var
Zulunegri og átti j>ess vegna
langt heim.
Þegar ég spurði hann, hvaða
erindi liann ætti, svaraði hann:
Ungi maður, ég þefa uppi
spor Ijónsins eins og sjakali.
Ég aðvara j>að fyrir veiði-
mönnunum. Ég skildi ekki við
hvað liann átti, og gleymdi hon-
um fljótlega, en við miðdegis-
verðarborðið sagði Calgarv allt
í einu við móður mína:
— Ég veit ekki, livernig ég
á að þakka yður fyrir alla góð-
vild yðar í minn garð, meðan
ég hef dvalið hér. Þér liafið
komið fram við mig eins og þér
væruð móðir niín. Hann hló
uni leið og liann sagði síðustu
orðin.
Mamma sagði: — Leyfist mér
að spvrja, eruð þér að fara?
Hann sagði: Já, ég verð
að leggja af stað í fyrramálið.
Pahhi sagði: Ég veit ekki,
hvernig við liefðum komizt af
án yðar. En ]>ér takið auðvitað
Rauð með yður?
Já, ég liafði liugsað mér
það.
Seint (iiii kvöldið barði ég
bjá Calgary. Ég sá, að það log-
aði ennjiá Ijós í lierbergi lians.
— Þér eruð að fara, sagði
ég, og mér var þungt um li jarta-
ræturnar.
- Já, það er ég að gera,
sagði liann. Hann bauð mér
sæti. Sjálfur settist liann á rúm-
stokkinn á rúminu sínu. Hefur
]>ú nokkurntíma lieyrt j>ess gel-
ið, að maður væri ástfanginn
af hesti, Tim? Ég veit um einn,
en hann var jafnframt ástfang-
inn af stúlku. Það var auðvitað
um sanna ást að ræða. Hún var
dóttir mannsins, sem átti liest-