Heimilisblaðið - 01.05.1949, Blaðsíða 16

88
89
Albertjean
Verid þid sæll
Gamansaga frá París
DONTORSON hengdi hattinn
sinn á snagann í anddyrinu.
Því næst opnaði hann dyrnar
að eldhúsinu, þar sem konan
hans var að þeyta tvær eggja-
livítur í rósóttri skál.
-— Hefurðu pressað bláu bux-
urnar mínar? spurði hann.
— Já, Róbert! Þær lianga í
klæðaskápnum.
- Þú hefur vonandi munað
eftir, að fara á pósthúsið og
greiða afnotagjaldið af viðtæk-
inu okkar?
— Já. Kvittunin er í vesk-
inu mínu,
- Láttu mig liafa hana. Ég
ælla að setja hana á sinn stað.
Augnablik, ég á ekki gott
með að fara frá búðingnum á
stundinni;
Flýttu þér dálítið. Mér
þykir ekki svo gaman að bíða.
Þegar kvittunin hafði verið
liigð fram, hélt húshóndinn
áfram yfirlieyrslu sinni.
Heimsóttir ])ú Adéle
frænku ?
-— Já, Róbert. En það hefði
ekki verið nauðsynlegt. Það
gengur ekkert að henni annað
en móðursýki!
— Þú mátt ekki tala þannig
um frænku mína. Það er mjög
skiljanlegt, að kona á liemiar
aldri sé hrædd um heilsu sína.
Hvað ég vildi sagl hafa, livern-
ig miðar þér áfram með sokk-
ana lianda syni Adriens? Hef-
urðu lokið við þá?
— Já. Ég á bara eftir að
sauma stafina lians í þá.
Ágætt! .. . Hvuð fáum
við að borða í (lag?
Það sem eftir er af lamba-
steikinni frá því í gær. Og
svo fisk.
— Hvers konar fisk?
- Ég keypti tungu fyrir þig.
En tungur eru dýrar, svo ég
keypti makríl handa sjálfri
mér.
jQAG ÞANN, er Pontorson
keypti sér sex lampa út-
varpsviðtæki, ákvað hann að
hætta með öllu leiklnis- og
kvikmyndahúsferðum.
Að loknu dagsverki sat ein-
valdslierra heimilisins í bézta
hægindastólnum, reykjandi
]>ípu og með glas við hlið sér
og hlustaði með athygli á aug-
lýsingar, hljómleika, fyrirlestra
og fréttir kvöldsins.
Pontorson var réttvís maður,
sem þekkti vel hjónabands-
skyldur sínar. Hann sætti sig
við, að kona hans nyti einnig
skemmtunar, og hann ónáðaði
hana aðeins þegar nauðsyn
krafði meðan á útvarpsdag-
skránni stóð, eins og til dæmis,
ef liann fann ekki inniskóna
sína, vantaði eldspýtustokk,
H E I M I L I S B L A Ð I Ð
púns eða dagblað, er hafði a*
geymu dagskrá kvöldsins.
Frú Pontorson sýndi umburæ
arlyndi gagnvart öllum óskui'1
manns síns. Sjúklegur kvíð*
hældi niður hjá henni heil'
brigðan mótþróa. Hún var °r
hlaut að verða múlbundin. Hu*1
vissi fvrir fram, að sérhver t,k
raun til uppreisnar var þý^'
ingarlaus. Eitt augnatillit
eiginmanni hennar og lllls'
bónda var nægilegt til að ger‘l
hana máttvana af ótta, sV°
að jafnvel skynsamlegustu at'
liugasemdir stirðnuðu á vörui'1
hennar.
Kvöld nokkurt, þegar þaU
sátu við útvarpið og hlustuðu-
sagði þulurinn: — Áður en du?'
skráin hefst, viljum við
kynna úrslit hinnar vikuleg11
samkeppni okkar . . . Spurniuí-
sú, er lilustendur voru spurðjr
að, hljóðaði þannig: Hvaða
tegund útvarpstækja er u
breiddust hér á landi og í ined11
uppáhaldi hjá lilustendum?
Einnig var spurt: Hvers
mörg svör herast í þessari sal11
keppni? Fvrir rétt svör vl
spurningunum veitir útvarp-
fyrirtækið „HeIios“ 5000 franka
í verðlaun. ,
Frú Pontorson varð náföl 1
frarnan og missti prjónana sl,1‘
á gólfið.
Röddin hélt miskunnarlaU-
áfram:
Rétta svarið var „Heli°s
.. . Samtals bárust 7394 sv1’1
.. . Verðlaunin hlaut frú Clfd'
ihle Pontorson, Rue de Rer»i»eS
14 í París, en auk þess að s'al‘
aðalspurningunni rétt li«?fl,r
hún komizt næst því að 5lZ^
rétt á þátttökufjöldann í sal"
Frh. á hls. 103-
^EIMILISBLAÐIÐ
r R innlendum fréttum
~ Það mætti máské telja sem
11,1 þess, að megun hafi batn-
u 1 Islandi á seinni árum, að
at*kra féhyrðslur liafa nokkuð
uðgast; það eru ekki fáar
Veitir se,u nú eiga nieira eður
U'nna af penínguin á rentu í
úngsins kassa, og á einstaka
^iiðum lítin matvæla forða
Irirliggjandi, tiI bráðra nauð-
l’ *Ha' Á þessum góðu árum,
lta kannské fleiri gifst, lield-
"r enn giftasl, þegar harðt er í
h af þv; hefir orsakast vinnu-
! f°lks ekl
ið.
að |,
og þar af aptúr flot-
hafa því árlega
svo að í sumum sveit-
nvör sá, sem nockuð gat
U"nið, var tekin í dvöl. Nið-
"r«etníngar
'íeekað,
( Evair árið 1815 vóru 70 nið-
rsetníngar, eru nú eeki fleiri
I'1"1 20-Þóerecki mikið aðætla
J Þ'i þessa sveitar kassa, ef í
ari u
^ aronar. það sem afgeinfí-
e f'Veitanna árlegu útgjöldum
le """ t að peníngum, húsrúms-
llr ' ‘ lii nuitvæla gevmslu veld-
j °Vl’ eu allir vita livað pen-
verða rírir í hallærum
Pótt niat sé að fá til kaups,
Seni er . . ,
1 Pvi ohaganlegra, sem í
tyOmj ' .
vj. ari verður að láta miklar
U Hrir lítið af peníngum.
,i^" því það árferði sem noek-
°rð'ð ^< fur 1111 veitsl Islandi,
varanlegt, mundi ei þeim
peníngum illa varið sem hvör
sveil kostaði til þess, að byggja
sér geymslu hús fyrir matvæli er
afgángs verða árlega, af sveitar
tillögum til fátækra forsorgun-
ar, en færri sveitir munu að
svo stöddu sjá sér fært, að bæta
á sig þessum kostnaði, en þótt
ætlandi sé, hann nnindi í hörðu
ári fljótt betalast. —
Sunnan-Pósturinn, jan. I
LJR ÚJ’LENDUM FRÉTTUM
Frá útlöndum bárust í liausl
þa>r fréttir með Póstskipinu er
kom til Reykjavíkur þann 18da
Nóvember, að næstliðið sumar
hefði verið vtra s\o óvenjuliga
heitl, að nockurir menn, er áttu
að standa úti að þúngri vinnu, .
hefðu orðið bráðqvaddir af
liita. Var því og kénnt um, að
þeir liinir sömu mundu, sér til
hressíngar, liafa ofmikið druck-
ið af öli og brennivíni. Hitin
segja menn stundum liafi mælst
í skugganum 30° (gráður).
Korn óx ecki vel, en gras enn
iniður. Sú pest, sem í mörg
ár hefir géngið um allar heims-
álfur og heitir Kólera og sem
menn ætluöu að mundi þegar
dvínuð, liafði í sumar géngið
hér og livar í Norðurálfunni;
mannskjæðust varð htin samt í
Svíaríki, liellst í Gautaborg á
Gotlandi.
— Á Spáni liafa leingi. verið
óeirðir. Kóngur Spánskra, sem
sálaðist á liðnu ári, Ferdínand
7di var eingin gjæða Konúngur.
Hann lauíiaði ílla sínum hestu
þegnum, ])á liollustu, sem þeir
sýndu honuin, þá Napóleon
vildi ná frá honunt ríkinu,
handa Jósephi bróður sínum.
Spruttu af því mörg upphlaup,
sem Kóngi* tókst áð dempa með
herliði sínu og mörgum dráp-
um. Áður en hann skildi við
heiminn, lét hann umbreita
ríkisins ei ■fða lögum, í hag dótt-
u r sinni, senj enn er barn að
aldri: Skyldi móðir liennar
stýra ríkinu þángað til hún nær
mindugum aldri. Hér af eru
sprottnar í ríkinu nýar óeirðir,
því bróðir þess sálaðá Kóngs,
Prins Kall, sem eptir þeim eldri
lögum var borinu til ríkis, \ ill
fyrir hvörn num verða Kóng-
ur: og liann hel’ir fengið tölu-
verðan flock í fylgi með sér.
En það er mæll, að Enskir og
Franskir aúli hér að skacka
leikinn, eins og í Portúgal, og
sjá til að KaJI fái ecki sinn
vilja.
Sunnan-Póslurinn, febr. 18.H5.
D u m e s n i I, hershöfðíngi
franskur, missti annan fótin í
herförinni til Rússlands 1812.
Þegar Rússar óðu inn í Fránka-
ríki 1814, var hinn sami Höf-
uðsmaður í Víncennes og varði
borgina nockrar vikur eptir að
París gafst upp við óvina. Þeg-
ar Rússar kröfðust þess, að liann
skyldi géfa horgina á þeirra
Frh. á hls. 105.