Heimilisblaðið - 01.05.1949, Blaðsíða 20

92
93
IIEIMILISBLAÐIP
H£imilisblaðið
að brjóta saman jakkann minn, sem ég hafði verið í þá, datt
pokinn úr vasanum.
Er ég sá hann, rifjaðist allt upp fyrir mér — nóttin, andlit
ungfrúarinnar í glætunni af Ijóskerinu, öll mín þaulhugsuðu
áform og endalok þeirra; og nú fauk í mig eins og krakka,
er niðurbæld reiðin náði aftur tökum á mér, svo að ég þreif
pokann upp af gólfinu, reif liann í sundur, langsum og þversum,
og flevgði tætlunum frá mér. Er þær duttu á gólfið, rauk upp
af þeim fíngert duft með sterkri lykt og um leið lieyrði ég
glamra í einhverju, sem hrundi á gólfið. Ég leit niður fyrir mig,
til að sjá, livað þetta væri og það var ekki laust við, að ég
iðraðist fljótfærni minnar; en fyrst í stað kom ég ekki auga
á neitt. Gólfið var óhreint og hragðljótt, og birta var af skorn-
um skammti.
En þegar menn eru í vissu hugarástandi, eru þeir þráir livað
smámuni snertir, og ég færði Ijósið niður að gólfinu. Um leið
og ég gerði það, endurspeglaðist örlítill Ijósgeisli af gólfinu,
eins og neista hrygði fyrir inuan um skítinn og ruslið. Þetta
hvarf samstundis, en ég liafði komið auga á það. Ég einbeitti
augunum og færði Ijósið aftur til, og nú sá ég leiftrið aftur,
en á öðrum stað. Ég kraup niður, steinhissa, og fann í sömu
svipan örlítinn kristal. Rétt hjá lionum lá annar — og enu
annar, og var hver þeirra svipaður mathaun að stærð. Ég tók
þrjá þeirra upp, og stóð á fætur með Ijósið í annarri liendinui
en liina glitrandi steina í lófa hinnar.
Þetta voru demantar! Dýrmætir demanlar! Ég sá það á auga-
bragði. Ég hreyfði ljósið frant og aftur uppi vfir þeim og horfði
á bjarmann glitra og titra i flötum þeirra, og ég vissi þá, að
ég liélt á svo miklum fjársjóði í hendi min'ni, að ég gæti keypt
að minnsta kosti tólí veitingaholur á borð við þessa með ölhi
sem í væri! Þetta voru demantar! Gimsteinar, svo fagrir og fá-
gætir, að höndin, sem hélt á þeim, titraði; blóðið steig mér
til höfuðsins og ég fékk ákafan lijartslátt. Ég liélt eitt augnablik,
að mig væri að dreyma, að ímyndunarafl mitt væri að lilaupa
með mig í gönur, svo ég lokaði augunum og opnaði þau ekki
aftur fvrr en eftir góða stund. En þarna voru þeir enn, þegar
ég opnaði augun; harðir, liyrndir og ósviknir. Ég lét að lokum
sannfærast, og Irá mér nuininn af gleði og ótta kreppli ég hönd-
ina utan uin þá, læddist að lileranum og hlóð á hann hnakk
mínum og farangri. Þar ofan yfir breiddi ég kápu mína, og ég
stóð á öndinni, meðan ég var að þessu.
Síðan læddist eg ti 1 baka, lók ljósið aftur og fór að leita á
gólfinu með hinni mestu þolinmæði. Ég rannsakaði Jivern fer-
þumlung og lét engan blett framhjá mér fara. Ég fór úr skóm
og sokkum áður en ég hóf leitina, og ég hrökk í kuðung við
hvert hljóð, sein marrandi gólfborðin gáfu frá sér, er ég skieið
fram og aftur eftir þeim. Engin leit hefur borið betri árang-
ur né borgað sig betur. í tætlunum úr pokanum fann ég sex
seint að iðrast eftir dauðaiin'
Það var ekki svo auðvelt. a^
koinasl undan að gera það, sea’
Wheelan ritstjóri krafðist 11 ^
manni. Allt í einu skaut þv'
upp í liuga lians, að það værl
kannske ekki svo afleitt að eiga
hér nokkurra daga frí. En Þa
(latt honuni í bug, að nú strui'''
aði Patricia um ritstjórnaI'
skrifstofurnar eins og hungra^'
ur sjakali, hagnýtti sér san1'
bönd hans og eignaði sér aHaI1
heiðurinn af lians vinnu.
Hann komst í illt skap. Á11’
sem betur fór var ferðin brátt
á enda. Það yrði gott að fá :11^
rétta úr sér og kveikja sér 1
vindlingi.
Gayfield! Gayfield! en'l'
urtók gamli maðurinn og klnr'
aði sér í hnakkanum. Ael’
ég hef aldrei heyrt það nal*1,
Kom hann liingað í flugvél?
Já .. . ungur maður. Han*1
kom hiugað fvrir um það bil
tíu dögum ásamt ungri stúlk11-
Þau hljóta að Iiafa tekið vist'1
11já ykkur. Það eru engar verzl'
anir í grenndinni?
— Sú næsta er í hundra^
mílna fjarlægð! skyrði gan’b
maðurinn frá ánægður á isvip'
inn. En ég er viss um, að þal'
hefur enginn Gayfield verið het
á ferðinni. Mamma .. . kab'
aði hann og flýtti sér með etf'
iðismunum í áttina að bakdýr'
unum og opnaði þær, hefur Þ1*
orðið vör við nokkurn náunfa’
er nefnist Gayfield? Hann 'a'
með kvenmann með sér!
Kona í góðum lioldum ko'1'
í gættiua.
Ung'a stúlku? Já, það 'Jl
|9a denianla og nokkra rúbína. Á gólfinu fann ég átta stóra
I emanta. Þann, sem þeirra var stærstur, fann ég síðast, því
j ann hafði oltið burtu og staðnæmzt í fjarlægasta liorni her-
ergtsins. Þegar ég fann liann, var klukkustund liðin frá því
r es hóf leitina, en að því loknu leitaði ég enn á fjórum fótum
a^ra klukkustund, áður en ég gæti fengið mig til að lia’tta,
n þar eð ég taldi mig þá liafa gengið úr skugga um, að ég
e ði fundið alla gimsteinana, settist ég á hnakk minn, sem lá
bleranum, og einblíndi á fjársjóð minn við skímuna frá síð-
'16,a kertisbútnum, sem ég liafði fundið í fórum mínum — því
íetta 'oru dýrgripir, sein liefðu jafnvel sómt sér með ágætum
þjárhirzhi nizamsins af Hyderabad.
_ S gat varla trúað, að þetta væri raunveruleiki, jafnvel ekki
Ul' Ég minntist gimsteina liertogans af Buckingham í Englandi,
111 hann bar við heimsókn sína til Parísar árið 1625. Þeir
r'*msteinar höfðu vakið mikið umtal, en ég áleit, að þessir
gj * 17 1
111 þeim ekki að baki í neinu, þótt þeir væru færri. Þeir
lttl eflir því að minnsta kosti að vera fimintán þúsund króna
. Éimmtán þúsund! Og ég liéll á þeim í lófa mínum
Sem átti varla tíu þúsund súur til í eigúnni.
er,ið var nú útbrunnið, svo ég varð að hætta að dást að
” nisteinunum. Ég sat í myrkrinu með þessar dýrmætu agnir,
j^.1111 koni mér fyrst í hug, livernig ég gæti falið þá, svo að
. 1111 v®ri óhætt, og til bráðabirgða valdi ég þeim stað í fóðr-
, a skónum mínum. Þá vaknaði sú spurning næst í huga
llu*m, hvernig á því gæti staðið, að þeir hefðu verið á þessum
! stað- •
ihnpoka ungfrú de Cocheforét.
k e^ar ég hafði hugleitt þetta örskamma stund, tókst mér að
^must nijög nærri hiusn gátunnar, og um leið upplýstust margir
t(\)Ur^ir, se,n áður höfðu verið mér óskiljanlegir. Ég vissi nú,
hverju Clon hafði verið að leita á götunni milli kastalans
0» k
^ I orpsins, og eins, að liverju kona veitingamannsins hafði verið
ei,a í ruslinu úr húsagarðinum og af gólfinu; það hafði
ri<'1 Pokinn. Ég vissi líka, Iivað liafði valdið liinu skyndilega
1 Púámi, sem ég liafði orðið var við í kastalanum; Jiað hafði
'ttneskjan um livarf pokans.
•n i*11 Stlln<^ rat ég ekki getið mér til um fleira, en eftir skanima
. Ulgsun komst ég að niðurstöðu, sem varpaði Ijósi á allt hitt.
'lþf 1
s . 1;|tt allt í einu í liug, hvernig á því hefði staðið, að gim-
V(/narilir hefðu verið í pokanum; það hafði nefnilega ekki
, ttögfrú de Cocheforét, sem hafði tvnt þeim, heldur herra
<te c i
°clieforét. Mér fannst þessi síðasta uppgötvun mín svo
|i\ •' eg tók að stika hljóðlega fram og aftur um gólfið,
H;i
r var allt of æstur til að geta verið kvrr.
Hú
11111 hafði auðvitað misst pokann í flýtinum, er liann fór
eHingahúsinu um kvöldið! Það var ekki lieldur neinum
^ d Undirorpið, að hann hafði boriö gimsteinana á sér í þess-
Undarlega felustað sínum fyrir öryggissakir, þar eð hann
bún, sú rauðhærða, er kom fyr-
ir nokkrum dögum. Hún segist
vera blaðamaður.
Blaðamaður? Jolin fannst
allt í einu renna upp ljós í
liuga sér. Þegar allt kom til
alls, var þetta ef til vill ekki
svo vitlaust ferðalag! Ef til vill
hafði Wheelan gamli á réttu
að standa! Það var ekki óhugs-
andi, að annað blað væri á
bnotskóg eftir fréttum. Rauð-
hærða stúlkan var sjálfsagt í
slíkum erindum. En liann
mundi sjá við henni. Hann var
gainall í liettunni og vanur
ýmsu, ekki sízt þegar um rauð-
liærða blaðamenn var að ræða.
- Já, það kom ung stúlka
fyrir þrem dögum með flugvél-
inni, hélt konan áfram máli
sínu. En það var enginn karl-
maður með henni. Hún býr hjá
frú Smith.
Hvar er húsið? Honum
reið á að hitta ungu stúlkuna
og veiða upp úr henni það, sem
hún vissi.
— Það er hér fyrir ofan!
Gainli maðurinn benti með
krepptri liönd á lítið tveggja
liæða timburhús, er stóð hundr-
að metra burtu. Það er nokk-
u rs konar hótel, þótt ekki séu
teknir gestir að vetrarlagi.
Ég þakka fyrir . . . ! Jolm
var þegar kominn hálfur ut ur
dvrunum. Ég lít hingað inn
seinna.
Á leiðinni til hússins íhug-
aði liann, hver stúlkan gæti ver-
ið. En allt í einu nam liann
staðar eins og elding liefði lost-
ið hann.. Uti á svölunum stóð
grönn ung stúlka. Hún var í
stuttri loðkápu, reiðbuxum og
háum stígvélum. Sólin skein á
rautt hár liennar. Andlitið var