Heimilisblaðið - 01.05.1949, Qupperneq 31

102
103
okkur spölkorn frá þeim, til að vera ekki í vegi fyrir þeim,
og þá, þegar ég var viss um, að enginn horfði á mig, lét ég
annað horn af pokanum fljúga yfir að runna við götubrúnina.
Maðurinn með liárlubbann fann þessa pjötlu eftir skamma stund,
og fékk Clon hana, og þar eð enginn grunur hafði fallið á mig
við fyrsta fundinn, liætti ég á að finna þriðju og síðustu pjötl-
una sjálfur. Ég tók liana ekki upp, heldur kallaði á veitinga-
manninn, og hann réðist á hana eins og fálki sem ræðst á hænu-
unga.
Þeir leituðu lengi að fjórðu pjötlunni, en það varð auðvitað
árangurslaust, og að lokum hættu þeir, og tóku að bera hornin
saman, en þá vildi hvorugur þeirra láta sitt horn af hendi, og
þeir horfðu tortryggnislega hvor á annan yfir pjötlurnar. Það
var kynleg sjón, að sjá þá þarna, í miðju hins hreiða dals, þar
sem ávalir hnjúkar og hæðadrög tóku við hvort af öðru, þangað
upp, sem snjórinn tók við — það var kynleg sjón, í þessari
þöglu víðáttu, að sjá þessa tvo litlu díla á breiðum barmi liennar,
hringsólandi hvorn í kringum annan, hafandi gleymt með öllu
heiminum í kringum sig, glápandi og spígsporandi fram og
aftur eins og hana, sem eru í þann veginn að fljúga hvor á
annan, og vita allt þetta uppnánt stafa af — þrem rauðgulum
pjötlum, sem ekki hefðu verið sýnilegar úr fimmtíu skrefa fjar-
lægð!
Að lokum hölvaði veitingamaðurinn hástöfum. — Ég fer heim
aftur. Það verður að fá að vita um þetta, fólkið þar. Fáðu mér
þínar pjötlur, rnaður, og halt þú áfram með Antoine. Það er
ekkert athugavert við það.
En Clon, sem hélt á sinni pjötlunni í hvorri liendi, rak draugs-
legt andlit sitt upp að nefinu á hinum og liristi höfuðið með
þvílíkum ákafa, að engiim vafi gat leikið á neiyrði hans. Hann
gat ekki talað, en liann gerði hinum það svo ljóst, að ekki varð
um villzt, að ef einhver ætti að snúa við með fréttirnar, væri
hann sjálfur og enginn annar rétti maðurinn til þess.
— Vitlevsa! sagði veitingamaðurinn grimmúðlega. Við getum
ekki látið Antoine halda einan áfram með honum. Fáðu mér
pjötlurnar.
En Clon var ekki á því. Hann hafði ekki hugsað sér að láta
annan hreppa heiðurinn fyrir fundinn, og ég var farinn að
halda, að þetta ællaði bókstaflega að enda með handalögmáli.
En þarna var enn uin einn kost að ræða, og sá kostur var mér
viðkomandi; og fvrst leit annar þeirra á mig og svo hinn. Þá
stund hékk líf mitt í þræði, og ég hafði vitað það fyrir. Áform
mitt gat snúizt gegn sjálfum mér, þannig, að mennirnir yrðu
ásáttir um að binda endi á líf mitt, til að binda með því endi á
sína eigin þrætu. En ég horfðist svo kuldalega í augu við þá,
og setti upp slíkan dirfskusvip, að hugmvndin varð aldrei að
veruleika. Þeir tóku að deila aftur, ennþá illskulegar en fyrr.
Annar klappaði á hóg bvssu sinnar, en liinn á skammbvssur
HEIMILISBLAÐl5 H EIMI L I S B L A Ð IÐ
illum, skynsamlegum hugnty?1^
um og heimskulegum hleyp1
dómum, annars gerum við sjúH‘l
okkur og aðra óhamingjusan111,
Við skulum hugsa sjálfstaett °?
forðast bjánalega ílialdssei'11'
Ættum við ekki að hefjn 11
raun okkar strax í dag?
í flugvél, sem flaug'
hraðar en hljóðið
Frh. af bls. 87.
LEIÐARLOK
PERÐIN niður tók mig l>á,fa
áttundu mínútu. Hrað'1'11
var 300—400 mílur á kliik^11
stund. Vélin valt dálítið eðt1
hvoru eins og til að skenlllll‘
mér. Ég var á leið frá m>r^r
inu og stjörnunum, frá hi>1111'
purpuralita liimni niður í bh*111
ann. Ég sá skógivaxið fjall "r
hugsaði, að gaman væri að h;r
f tí
ast þarna um og finna e>
vill afskekkt fjallavatn.
10 000 fet. Ég dró út bjó
og hemlana. Hraðinn var ke'11
inn niður í 200 mílur, 81^
180. Ég var reiðubúinn
lenda með 160 mílna bra^‘
Lendingin tóksl giftusamle?'1'.
Félagar mínir kornu aka11^
í jeppa. Ég sté út úr fhtp'
ól111
e>‘
inni. Þá fyrst varð mér lj°‘
að ég var helkaldur og 5,1
þreyttur.
- Hvernig gekk það? sp1,r'
þeir.
- Það gekk ágætlega, sl*k
ég. Hvað er klukkan?
— Hálf tólf.
uttfó

■fti
Það er þá kominn nt
<rtií1’
tími, sagði ég. Og við geitr
í áttina til mötuskálans.
Charlcs E. Yoap"'-
E.S. Nákvæmar tölur un' I
S1>iar. Veitingamaðurinn skammaðist, en mállausi maðurinn rak
**Pp hin óhugnanlegustu hljóð. Að siðustu urðu málalok á þaiui
'eS, sein ég hafði vonazt eftir.
J^eja, þá förum við báðir til baka, öskraði veitingamaður-
llln, miður sín af reiði. Og Antoine verður að halda áfram með
*'°num. En sökin hvílir öll á þér. Fáðu stráknum skammhyss-
Uruar þínar.
(^°n tók aðra skammbvssima og fékk manninum með hár-
l|bbann hana.
Hina líka! sagði veitingamaðurinn óþolinmóðlega.
hlon lmisti höfuðið með Ijótu brosi og benti á handbyssuna.
i einu kippti veitingamaðurinn skammbyssumii af Clon,
ti! að eiga hefndarhug hans ekki yfir höfði sér, fékk liann
"'anninnn, með hárlubbann bæði liana og handbvssuna.
, Hérna! sagði liann. Nú ætti þér að vera óhætt. Ef maður-
|"n reynir að komast undan eða snúa til baka, skaltu skjóta
a,1n. En eftir fjögra klukkustunda reið ættuð þið að vera
'hó
°nmir til Roca Blanca. Þar muntu liitta mennina, og þá ert
Þú laus allra mála.
bn Antoine leit ekki sömu augum á málið. Hann leit á mig
” s*ðan á götuslóðann framundan; og liann bölvaði í hálfum
' Iððuni og sagðist fyrr láta drepa sig en leysa þetta af hendi.
bn veitingamaðurinn, sem var hálfsturlaður af óþolinmæði,
l'aiui með sér afsíðis og talaði við hann, og að lokum virt-
nann hafa talið honum hughvarf, því eftir fáeinar minutur
0r" þeir orðnir á eitt sáttir.
^ntoine kom aftur og sagði ólundarlega: — Áfram, herra
"lnn. Hinir tveir stóðu við vegarbrúnina, og ég yppti öxlum
jy bnúði hest minn sporum, og á næsta augnabliki vorum við
nn'nir af stað og riðum hlið við hlið. Ég sneri mér eimi sinni
a tvisvar við í hnakknum, til að sjá, hvað hinir hefðust að,
^ l'að varð ekki annað séð, en þeir hefðu tekið til við deil-
,rnar aftur: en fvljrdarmaður minn virtist hafa svo illan bifur
jbossuni líkamsæfingum mínum í huakknum, að ég yppti öxl-
n«i
°g hætti.
^að Var þetta, sem ég hafði brotið heilann um, hvernig ég
1,1 að koma í kring. En þótt furðulegt sé til frásagnar, þótti
I r ‘tú minna til þess koma, en ég hafði vænzt eftir. Ég liafði
'Kfaert liðsmuninn og losnað við hættulegustu andstæðinga mína,
1' ^titoine virtist ekkert vera annað en tortryggnin, nú þegar
h,
lanu
var einn eftir með' mér. Hann reið rétt á eftir mér, með
^•tdbyssuna þversum yfir linakknefið og skammbyssu rétt við
,°ndina, og ef ég var eittlivað hikandi, eða ég leit um öxl í
dina til hans, tautaði hann hið sífellda: — Áfram, herra minn,
I h það var sagt í tóntegund, sent gaf mér í skyn, að fingur lians
rVÍ‘di á gikknum. Hann gat ekki annað en hitt á svona stuttu
06 ri,
hversu hátt og hratt Ye,li!1 1UeS auðmýkt til Roca Blanca — og til móts við forlög mín.
°g ég sá ekkert annað úrræði hendi nær en fylgja hon-
Verið þið sæl!
Frh. af bls. 88.
keppninni, 7397, og munar að-
eins fjórum .. .
Róbert þaut á fætur, þegar
liann heyrði nafn konu sinnar.
— Það er hvorki meira né
minna!
En þulurinn lauk þannig
máli sínu:
— Við biðjum frú Clothilde
Pontorson að mæta annað kvöld
klukkan 20,30 í luisakynnuin
okkar í Rue Philippe-le-Bel til
að taka á móti verðlaununuin,
3000 frönkum, sem okkur er
mikil ánægja að afhenda henni.
Við vonumst eftir því að frúin
segi nokkur orð í útvarpið.
Hin seka frú Pontorson var
farin að skjálfa af angist.
— Róbert, stamaði liún —
fvrirgefðu mér! . . . Ég hefði
ekki átt að gera þetta án þess
að ráðfæra mig við þig. Vertu
ekki reiður . . . Ég bjóst ekki
við að vinna! ... Segðu, að
þú sért ekki reiður við mig!
Pontorson hristi hið alvöru-
gefna höfuð sitt.
— 5000 frankar . . . Það er
ýmislegt, sem mér þætti gam-
an að eignast . . . góða ljós-
myndavél til dæmis .. . Þegar
þú hefur sótt peningana, get-
um við talað nánar um það . . .
Frú Clotliilde varð alvarlega
skelkuð. — Þú átt þó ekki við,
að ég skuli fara og sækja verð-
launin ?
fiaug, er hernaðarleyndarmál,
er aðeins örfáir menn þekkja.
Fyrsta opinbera tilkynningin
um flugið hljóðaði þannig:
— Mikið hraðar en hljóðið.