Heimilisblaðið - 01.03.1951, Qupperneq 5

33
HEIMILISBL AÐIÐ
þess. Er það sjónarsvið 8VO
Veglegt, að fágætt mun annað
sanibærilegt. Hinn glæsilegi
fjallahringur, sem umlykur
þetta víðáttumikla svæði, var
mnvafinn sólarljóma og skart-
aði í ólýsanlegum litbrigðum.
Sjálft var vatnið spegilslétt að
kalla og allt hið mikla yfir-
korð þess sveipað mildum
blánia.
Meðfram Þingvallavatni er
Vegurinn sléttur og greiðfær.
Mér miðar því vel áfram,
enda nem ég nú bvergi stað-
ari svo teljandi sé, fyrr en
eg er kominn alla leið norð-
austur fyrir vatnið. Aðeins
stanza ég örlítið tvívegis til
þess að virða fyrir mér tvö
einstök fell, sem eru þarna
austanniegin vatnsins, þ. e.
Miðfell og Arnarfell.
Unahverfið hefur nú tekið
allmiklum stakkaskiptum.
Þingvallavatn breiðist nú út
til suðvesturs frá mér. En ann-
ars vegar eru geysi miklir
hraunflákar, sem teygjast langt
ét í fjarlæga víðáttu. Að baki
þeirra mæna himingnæfandi
ijöll og tindar, eins og útverð-
lr þessa kynjalands. Meðal
þessara fjalla er djásn eitt
uiikið, sem vekur þegar á sér
sérstaka atliygli. Þetta djásn
er fjallið Skjaldbreiður.
Fegurð og fjölbreytni fjall-
anna umbverfis Þingvelli er
undursamleg og ber þó Skjald-
breiður af, sakir sinnar sér-
Þennilegu formfegurðar. Eins
°g fagurgerður „ógnaskjöldur“,
eða stórko8tlegt bvolfþak, ber
Þann við himin í norðri, með
niikla fjallaarma til beggja
Fliða. Skipar hann öndvegið
1 þessum víðfeðma fjallasal og
skautar liáum fannafaldi mót
heiðbláma liimindjúpsins. —
Engu öðru fjalli um þessar
slóðir líkist liann og fáa mun
liann eiga ofjarla sína, meðal
íslenzkra fjalla yfirleitt, sakir
fegurðar og þess frægðarljóma,
6em af honum stafar. En frægð
sína mun bann eigi sízt eiga
liinu undurfagra kvæði Jón-
asar Hallgrímssonar — „Fjall-
ið Skjaldbreiður“ -— að þakka,
enda mun fáum fjöllum hafa
lilotnazt slíkur minnisvarði.
Af þeim fjöllum öðrum, sem
einkum setja svip sinn á um-
liverfi Þingvalla, má tilnefna
Tindaskaga, Hrafnabjörg og
Kálfstinda í fjallaarminum,
sem teygist frá Skjaldbreið að
austan, til suðurs. En Ár-
mannsfell og Botnssúlur í þeim
vestari. Allt eru þetta tilkomu-
mikil fjöll og sum þeirra
býsna há og hrikaleg. — Fjöl-
mörg önnur fell og gnípur
eru einnig innan þess svæðis,
sem við blasir af Þingvöllum,
og eiga drjúgan þátt í því, að
gera fjallasýn þaðan dásam-
lega.
Eftir að hafa virt útsýnið
nokkuð fyrir mér reika ég dá-
$
lítinn spöl inn milli trjárunn-
anna, sem klæða hraunið
þarna meðfram veginum. Á af-
viknum stað leggst ég til hvíld-
ar og læt fara vel um mig.
Veður er eins fagurt og bezt
verður á kosið. Himinninn
uppi yfir er nálega alheiður
og allt umhverfið vafið geisla-
dýrð. Sterkur gróðurilmur fyll-
ir loftið og margraddaður
fuglakliður berst að eyrum
mér. Náttúran er í hásumar-
skrúða sínum og hvergi ber
skugga á liina miklu friðar-
sælu, sem yfir lienni ríkir. Það
er yndislegt að hvíla við barm
hennar eftir lýjandi ferð og
njóta þeirra unaðstilfinninga,
sem dásemdir hennar vekja
innst í vitundinni. Sú hvíld
á naumast sinn líka og endur-
nærir líkama og sál á skammri
stund.
En ég vakna innan lítillar
stundar til vitundar um það,
að tíminn muni líða, og að
ennþá eigi ég margt eftir að
athuga áður en deginum lýk-
ur. Dríf ég mig því enn af
stað og tek nú stefnu á Al-
mannagjá. Ég sé vesturvegg
hennar greinilega, eins og