Heimilisblaðið - 01.03.1951, Side 7

HEIMILISBLAÐIÐ
35
ará vatnslítil, og er fossinn
það eðlilega að sama skapi.
hann er fagur á að líta
°S nianni virðist, sem einliver
^riðhelgi ríki umhverfis liann.
^addir fossins auka mjög á
þessi áhrif, enda liljóta þær
ayallt og ævinlega að snerta
'iðkvæma strengi í hugar-
fylgsnum sérhvers manns, sem
er °g vill vera sannur Islend-
lögur, því að:
”Hátt á eldhrauni upp,
bar sem ennþá Öxará rennur
°ian í Almannagjá,
alþingi feðranna stóð“.
finnst ég skynja örlaga-
^unga ahlanna og veðragný í
fdjóðfalli fossins, sakir nálægð-
ar þingstaðarins forna, þar
sem ýmsir merkustu viðburð-
lrnir í sögu þjóðarinnar fóru
fram um margra alda skeið.
^á staður er tvímælalaust mesti
kelgidómur þessa lands, því
bar var löngum teflt um hug
þjóðarinnar, gæfu hennar og
Kæfuleysi. Þeir menn. sem þar
koma einkum við sögu, eru
Uú löngu horfnir af sjónarsviði
iifsins og alþing er eigi fram-
ar háð á þessuin stað. — En
' djúpi Almannagjár kveður
xarárfoss enn, því að óður
bans er eilífur, eins og tím-
'un sjálfur.
Mér dvaldist nokkuð þama
'iÚ fossinn, en hélt að því
'únu til Valhallar. Á leiðinni
bangað gat hvarvetna að líta
•'riiðbiiið fólk og fjölmarga
d°, sem brunuðu eftir veg-
unum nær og fjær. Og ekki
''ar minna um að vera í Val-
'öH sjálfri. Þar var fjölmenni
uúkið samankomið og bílar
8tóðu þar í þéttum röðum úti
fyrir. — Ég hafði nú helzt
ltugsað mér, að gista í Val-
höll næstu nótt, því orðið var
áliðið dags og ég var tekinn
að lýjast nokkuð eftir ferða-
lagið. En ég fékk brátt að
vita, að það gæti ekki orðið,
þar eð öll rúm gistilnissins
væru þegar lofuð. Tók ég þá
það ráð, að fara heim að Gjá-
bakka, sem er drjúgan spöl
til suðausturs frá Valhöll.
Leiðin lá nú til baka, aust-
ur með vatninu. Friðarblæja
kvöldsins var tekin að setja
svip sinn á umhverfið og
sveipa það kyrrlátri mýkt. Lit-
ir og línur runnu saman í eitt.
— Svifmjúk sunnangola sté
léttan dans eftir Þingvallavatni
og gáraði það á stöku stað.
Trjálimið meðfram veginum
vaggaði ofur mjúklega í and-
varanum og fyllti loftið þægi-
legum ilm. Jafnvel hraunið var
nú ekki lengur úfið og eyði-
legt, heldur yndislegt ævin-
týraland, 6em heillaði vegfar-
andann. — Og bak við það,
í órofakyrrð fjarskans, gnæfði
svipmikil fjallaþröng, marg-
brotin og furðuleg.
Klukkan var nálega átta er
ég kom að Gjábakka. Þar hitti
ég litla stúlku úti fyrir og
spurði hana eftir liúsbóndan-
um, Snæbirni Guðmundssyni.
Litla stúlkan fór þá inn í
íbúðarhúsið og kom Snæbjörn
síðan til dyra, eftir skamina
stund. Falaðist ég þá eftir gist-
ingu hjá honum yfir nóttina
og tók hann því vel og dvaldi
ég þar síðan næstu nótt, við
beztu móttökur.
Tímanlega að morgni næsta
dags lagði ég af stað heim-
leiðis. Veður var enn hið bezta,
en loft var orðið alskýjað og
hafði rignt lítils liáttar um
nóttina. Þokuslæðingur huldi
hæstu fjallagnípur og seild-
ist æ lengra niður hlíðarnar.
Voru fjöllin nú sýnu mikil-
úðlegri en daginn áður og
svipur þeirra allt annar og
þyngri. Einkum voru Botn-
súlur, sem eru hrikalegasti
tindaklasinn í útsýninu, fer-
legar útlits undir þokuhett-
unni, sem yfir þeim grúfði.
Leið mín lá nú til austurs,
yfir samfellda hraunfláka. Er
vegurinn þarna ógreiður mjög
yfirferðar, svo að ég varð jafn-
an að ganga, með lijólið í
eftirdragi. Ég fer því hægt
yfir og lief þar af leiðandi
góða aðstöðu til þess að virða
umhverfið fyrir mér.
Djúpur friður ríkir yfir nátt-
úrunni. Aðeins öðru hverju er
þögnin rofin af hljómfögrum
tónum, sem einstaka fugl læt-
ur til sín heyra. Að öðru leyti
mókir umhverfið í hljóðvana
kyrrð.
Fjöllin umhverfis Þingvelli
liverfa nú smám saman sjónum
inínum. Ég sakna þess, að hafa
þau ekki lengur fyrir augum.
En ég veit með vissu, að minn-
ingin um þau verður upp frá
þessu ævarandi í vitund minni
og það er mest um vert.
Þegar liraunflákamir þrjóta
koma Laugarvatnsvellir brátt
í ljós, en svo nefnist slétta
ein, grösug og víðlend, sunn-
an undir Kálfstindum. Rísa
tindarnir að baki hennar, snar-
brattir og mikilfenglegir, eins
og jötnar á verði. Er land
þetta fagurt mjög og svip-
mikið.
Frh. á bls. 54.