Heimilisblaðið - 01.07.1951, Qupperneq 24

108
heimilisblað^
]\ú, liaií ernð þér, skipstjóri,
sagði hún rólegri rödtlu. Þér liafió
neyðzt til aö drekka yður fiiilan,
svo aó þér rynnuð ekki af liólini,
þegar þér sæjuð tnig ...
— Eg er hara kominn, sagöi Jolin
ineð drafandi róm, ég er hara koni-
'nn til að segja yður, að það' verð
ég, seni síðast lilæ! Ég hef fundið
Ieið til undankoniu, skiljið þér niig,
inín elskanlega .. .
— Segið þér satt! sagði Sinione
og gekk nokkur skref nær. Mætti
ég spyrja, hvernig sú undankomu-
leið er?
— Ég ætla að hyrja aftur á gatnla
atvinnuveginum — verða sjóræn-
ingi og víkingur!
Það er prýðileg hugmynd!
Hann kipraði saman augtin og
virli hana fyrir sér. Hún var ekki
heiinsk. Flestar aðrar kontir hefðu
komið tneð útskýringar og vífilengj-
ur, en hún .. .
— Ég gæli vel hugsað mér að
koma með, sagði Sitnone. Það væri
líf fyrir tnig — hressandi sjómanns-
líf Og það væri bara gaman að
liinda áhöfnina og loka hana niðri
i lest. Ég get vel liugsað mér að
lifa á söltu hestakjöti og inygluðu
beinakexi.
Hann hristi höfuðið og studdi sig
i’ið horðið, því að Iianu var orÖinn
dálítið valtur á fótununi.
— Það þýðir eklci! sagði hann
og saup á flöskunni. Það yrði talað
of inikið uiii það. Þér vitið, hvernig
fólk er .. . ! Gerið svo vel, viljið
þér ekki hressingu ...
Hún drakk úr flöskunni eins og
karlmaður og rétti honuin hana
aftur.
— Það er vitleysa! sagði hún svo.
Fólk talar ekki um, þótt ég sé um
horð í mínu eigin skipi. Og þér
getiö eklti hindraö mig í því.
John rak upp hlátur.
— Einmitt það! Álítið þér, að
hægt sé aö segja mér fyrir verk-
um?
— Þér eruð fullur!
— Það skiptir engu niáli! Það er
niiklu erfiðara að lynda við mig
þegar ég er fullur. Ég gel orðið
hættulegur. En nú er ég syfjaður.
Nú þegið þér á nieðan ég fæ mér
blund í hægindastólnum. Þegar ég
vakna aftur, skal ég útskýra allt
fyrir yður .. .
Y^INDGUSTUR straukst iiin hann
’ og vakti hann, gustur, seni var
eins svalandi og rekkjulínið.
Hugur hans tók rólega lil starfa.
Hann reis upp við olnboga. Hann
glennti upp augun og horfði í kring-
um sig. Koddinn við hlið lians var
liældur af öðru höfði, er liafði hvílt
þar. Hjá speglinum sat Simone og
greiddi hár sitt. Hún var í náttkjól.
Hann var aðeins í skyrtunni einni.
— Góðan daginn, monsieur, sagði
hún. Þér vaknið heldur snemma. Ég
var að vonast eftir að geta lokið
við að snyrta mig, áður en þér
sæjuð mig við dagsljósið .. .
— Farið héðan! hrópaði Jolin
æstur. Hvar eru fötin mín?
— Þan konia strax. Ég lét pressa
þau. Liggið rólegur. Það er búið
að raka yður.
Hann strauk bendinni undrandi
yfir kjálka og liöku.
— Þér þurfið ekki að óttast að
hnífurinn bafi skorið yður. Þjónn
iiúiin liefur verið rakari hjá tign-
iim mönnum, áður en ég réði hann
til niín. Hann kann verk sitt.
Hún stóð á fætur og gekk tii
haus og kyssti hann laust á kinn-
ina. Svo gekk hún inn í næsla
herhergi. Hani) heyrði vatnsrennsli
og vissi þá, að það var baðherbergið.
— Þjónn ininn er ákaflega þag-
inælskur. heyrði hann hana segja
inni í baöherberginu, svo að þér
þurfið ekki að bafa neinar áhyggj-
ur. Skip yðar fór úr höfn fvrir
klukkustund, svo að þér gerist ekki
sjóræningi á stundinni.
Hún kom aftur inn í svefnher-
bergið og bar föt lians á handlegg
sér. Hún setti þau á stól og ofan
á þau lét liún skjal.
— Þegar þér eruð vaknaður til
fulls, sagði hún, skuluð þér lesa
þetta vandlega yfir. Það er ekki
langt mál. Það stendur þar aðeins,
að þér séuð skuldlaus við mig. Ég
hef sjálf skrifað undir það. Þér getið
siálfur farið með það á veðlána-
skrifstofuna, svo að' liægt sé að
stimpla það og færa inn í bækur
vfirvaldanna.
Jolin rcis upp í rúniinu. Hann
opnaði munninn til að tala> 1
Simone varð á undan honuin-
— Svona, svona, hreyfið
andinælum .. .
— Farið héðan, segi ég — eða •’
— En kæri, skipstjóri. Þér er"'
þó ekki feiminn við að klæða y''"r
þótt ég sé hér inni? Það saiiir'"'
ist illa hegðun yðar gagnvart ""
fyrir nokkrum klukkustundum ’
Hann lokaði augunum, reri fra"
og aftur og reyndi að koma skiP^
lagi á hugsanir sínar. Hann re?"
árangurslaust að rifja upp það> '
skeð hafði. Hann var ekki va""
að verð'a ölvaður af einni kon'af'
flösku. En honuiii var óniög"’
að niuiia neitt frá því er han" •“|I
ist í stólinn. Og þó — hafði 1,J"
ekki orðið þess var, þegar þj®""
inn rakaði hann ...? ^
— Ætlið þér að' — ætlið |>('r "
telja mér trú uni — að' þér <>? 'r
— að við .. .
Sinione hló.
— Ég ætla alls ekki að re'^.
að telja yður trú um neitt, s'"r'.
hún glettnislega. Ég skal láta
á hestinn yðar. Okumaður
,iíi
fann hann hérna á torginu, el1
skal ég láta sækja liann fyrir ?
n"
ð"r’
— Ég vi 1 vita sannleikann! I"1"
aði hann.
ð, ;
— Já, ég get vel hugsað niei' I"1
sagði Sinione brosandi. Og ' s
bili var hún horfin.
H
RESSANDI morgunloftið
hafái
góð' áhrif á hann. Han" 11 ■
l„gi
mjög hægt heim á leið', í fyrsta ^
af því, að hann verkjaði í höf'" ,
þegar hesturinn tók sprettin", 0r|._
öðru lagi af því að' hann fýst' f
ert að koma heim.
Hvernig átti hann að útskýr" '
veru sína lyrir Elísalietu? Át'i 1 ||
að þegja? Elísabet yrði undra"
ef hann gerði það. Eða átli 1 ,
9 t>aö
að' segja henni sannleikan" • j|t
var algerlega ómögulegt. H""11
ekki ætlasl til þess, að hú" ,r' |(
honuni, ef liann segði, að 1
myndi ekkert ... r
V0‘
Og nú, þegar hugsun ba"s jj
farin að skýrast, var bann all’ 1 j
viss iiin, nema liann myndi s',f
hverju frá nóttinni .. .
Það var ógerningur aV leV"
l,vi>