Heimilisblaðið - 01.05.1959, Síða 4

að til Kerlingarfjalla er förinni heitið.
Eftir skamma stund kem ég að Hvítá, þar
sem brúin liggur yfir hana. Hef ég þar litla
viðdvöl, en held förinni áfram.
Þegar yfir ána kemur tek ég það ráð að
halda upp með Jökulfljótinu svonefnda og
hugðist með því stytta mér leið. Hafði mér
verið ráðlagt þetta. En sú ráðlegging reynd-
ist mér vafasamt heilræði, því að þarna er
um vegleysur einar að ræða og auk þess
virtist mér, að þessi leið myndi vera litlu
skemmri en bílvegurinn, sem vestar liggur.
En þegar ég komst að raun um þetta, var
ég kominn lengra en svo, að til mála kæmi
að snúa við.
Kvöldið leið og nóttin sveipaði blæju sinni
yfir ríki öræfanna. Órofaþögn drottnaði um-
hverfis. Fjöll og hæðir gnæfðu þóttaleg við
himinn, nær og fjær. Dauðamók virtist al-
taka náttúruna. Og þessi lífvana kyrrð hafði
í sér fólgið eitthvert svæfandi áhrifavald,
einhvern friðandi mátt, dulrænan og voldug-
an. Hann þrýsti sér inn í vitund mína og
Ieitaðist við að ná tökum á mér. Þörfin fyrir
hvíld og svefn knúði á. En ég vísaði henni
jafnharðan á bug, því að ennþá var eigi tími
til kominn að taka á sig náðir. Það gat eigi
orðið fyrr en sæluhúsi Kerlingarfjalla var
náð.
Ég hraðaði förinni eins og unnt var, en
þó var sem mér miðaði undur hægt áfram.
Hestana varð ég að hvíla öðru hverju, til
þess að ofþreyta þá ekki. Þeir urðu sýnilega
fegnir hverjum gróðursælum bletti. Þar
vildu þeir stanza og lét ég það venjulegast
eftir þeim.
Þannig leið hver klukkutíminn af öðrum,
an þess að neitt sögulegt bæri til tíðinda.
Umhverfið tók litlum breytingum langan
tíma, nema hvað fjöllin, sem risu að baki,
f jarlægðust smám saman. Kerlingarfjöll, sem
nálguðust framundan, sáust hins vegar ekki
nema að litlu leyti, því að þau voru stöðugt
hulin myrkum þokuhjúp.
Engar lifandi verur urðu á leið minni lengi
vel. Að lokum sá ég tvo svani í dálitlum
gróðurreit, fast við Jökulfallið. Þeir voru
þöglir, eins og nóttin sjálf, og hröðuðu sér
hið bráðasta burtu, er þeir urðu mín varir.
Loks komst ég á bílveginn, sem liggur í
Árskarð, þar sem sæluhús Ferðafélagsins
stendur. Skipti þá brátt um til hins betra
fyrir hestana að komast áfram, enda þótt
vegurinn væri eigi alls kostar góður.
Leiðin til Kerlingarfjalla tók nú mjög að
styttast. Undirhlíðar þeirra risu framundaHi
mikilúðlegar útlits undir þokufarginu, sein
yfir þeim grúfði. Þessi tígulegu fjöll, sem ég
hafði svo oft virt hugfanginn fyrir mér úr
fjarska, voru nú myrk á svip, eins og þaU
byggju yfir einhverjum ógnandi leyndar'
dómum, sem engum væri fært að kanna-
Það var sem þau ygldu sig mót hverjum
þeim, er hugðist voga sér inn í veldi þeirra.
En ég vissi, að bak við þetta skuggalega við'
mót var dulin fegurð, áhrifarík og undur-
samleg. Og það var einmitt þessi fegurð, sem
hafði lokkað mig hina löngu leið til þessara
kynjafjalla.
Áhrif þokunnar á umhverfið urðu stöðugt
magnaðri, eftir því sem nær dró meginfjöH'
unum. Hvaðeina fékk á sig ferlega mynd-
Einkum beindist athygli mín að kletti ein'
um háum, sem gnæfði upp úr brattri hH^'
eða skriðu, skammt frá leið minni. Var hann
býsna kynlegur útlits í þokukufli sínum °%
engu líkur, nema einhverjum bergrisa aftaO
úr forneskju.
Klukkan var nálega fimm, er ég kom 1
Árskarð. Þar er grösugt land og skjólsaelti
enda hefur hvammur þessi um langt skei
verið áningarstaður í Kerlingarfjöllum. LS
hafði eitt sinn áður komið í Árskarð, á sól'
fögrum sumardegi ,og þótti mér þá hlýkS*'
þar og fagurt um að litast. Nú var þar öðrU'
vísi umhorfs, veður kalt og hráslagalegt og
myrk þoka allt umhverfis. Samt var ég
inn að vera þangað kominn. Ég hafði fn^3
þörf fyrir hvíld og hestarnir sömuleiðis. OS
þarna voru öll skilyrði góð til að hvílast’
Gjalddagi
HeimilisblaSsins
var í apríl.
V insamlegast
sendib greiðslu
í póstávísun.
l£>

92
HEIMILISBLAÐ