Heimilisblaðið - 01.05.1959, Qupperneq 16

Þau heyrðu greinilegt taut. Hrólfur opn-
aði dyrnar og rak höfuðið inn úr gættinni.
„Góðan daginn, gamli minn,“ sagði hann.
Elín leit inn. Það var rökkur í herberginu,
og hún kom ekki auga á neinn þar inni.
„Eg tók með mér gest í dag,“ tilkynnti
Hrólfur. „Hér er hún.“ Hann opnaði dyrnar
alveg og lagði handlegginn um herðar Elín-
ar og leiddi hana inn í herbergið.
„Ég er hræddur um, að ég sé mjög lélegur
gestgjafi," sagði Jón Hayward þreytulega.
Og nú kom Elín auga á hann. Hann sat
samanfallinn í stórum hægindastól, sem stóð
hér um bil á miðju gólfi í stóru herbergi.
Rimlatjöld lokuðu eftirmiðdagssólina úti. —
Elín reyndi að sjá hvernig Jón Hayward liti
út.
„Má ég kynna," sagði Hrólfur. „Þetta er
bróðir minn, Jón Hayward — og þetta er
ungfrú Elín Hallowell."
Þau stóðu nú fyrir framan hann, og Jón
leit áhugalaust upp á þau.
„Mér þykir fyrir því, en ég get ekki staðið
upp,“ sagði hann afsakandi. En Elín heyrði
beiskjuna í rödd hans. Hrólfur dró fram
stól handa Elínu og hún settist, um leið og
hún leit kvíðafull á Hrólf. Það var auðfund-
ið, að þau voru ekki velkomin, og Elínu leið
hálf illa, því hún hafði ekki hugmynd um
hvað hún átti að segja við þennan ókunna
unga mann, sem hafði hlotið svo ill örlög,
og sem hún vorkenndi mikið, án þess að
þora að láta meðaumkun sína í ljós.
★
Hún var mjög undrandi yfir því hvað hann
var ungur. Hann gæti ekki verið meira en
um þrítugt, hugsaði hún. Hún hafði haldið
að hann væri miklu eldri. En það sem hafði
mest áhrif á hana, var röddin, sem var
hljómlaus og dauð — óhugnanlega tilbreyt-
ingarlaus.
„Viljið þér fá tebolla, ungfrú Hallowell?
spurði Jón án þess að líta á hana.
„Þakka yður fyrir, en þér skuluð ekki
gera yður ómak,“ sagði Elín.
„Gefðu okkur heldur hanastél," sagði
Hrólfur. „Við erum nýbúin að drekka te.“
„Viltu kalla á Jónas?“ sagði Jón við bróð-
ur sinn.
Elín horfði undrandi á hann. Talaði hann
alltaf með þessari dauðu rödd? Var hann
alltaf svona?
Hrólfur kallaði á Jónas, og Elín hrökk
við að heyra svona hávaða, sem hljómað'
svo einkennilega í þessu stóra og kyrrláta
herbergi. Og þó var það kannske einmitt það
sem Jón þarfnaðist — ofurlítils hávaða og
óróa til að skera kyrrðina og tilbreytingai"
leysið.
„Gefðu okkur Martini, Jónas,“ sagði
Hrólfur, þegar þjónninn kom hljóðlaust inB>
,,og settu dropa af Absinthi í hvert glas eins
og síðast. Það hafði dásamleg áhrif —— Jónas
er fyrsta flokks hanastélsblandari," bæth
hann við, þegar þjónninn var kominn út ur
herberginu. „Maður fær hvergi betri drykk-
Elín fitjaði aðeins upp á nefið.
„Maður verður víst að venjast þessum
hanastélum," sagði hún. „Ég er ekki viss um
að ég sé hrifin af þeim.“
„Má ég þá bjóða yður eitthvað annað?
spurði Jón, og horfði forvitnislega á hana-
„Æ, nei, ég meinti það nú ekki,“ flýtt'
Elín sér að segja. „Ég hef ekki á móti því að
drekka hanastél, en ég kem frá litlum bmi
og þar er sjaldan drukkið nokkuð þess hátt'
ar.
„Þetta var dálítið nýtt,“ sagði Jón.
hélt að allar ungar stúlkur núna væru þaul'
æfðar í víndrykkju."
„Þegar þú kynnist henni betur,“ sagð*
Hrólfur, eins og hann hefði þekkt hana *
mörg ár, „muntu komast að raun um, 3
hún er alveg sérstök. Mér varð fyrst ljóst,
hvað New York er skemmtilegur bær, þegar
ég sá hvað hún var hrifin af henni.“
Jónas kom með hanastélin. Samtaú
hætti, Elín var feimin og vonaði af
hjarta, að Hrólfur færi ekki að tala 11,11
einkaritarastöðuna. Hún var sannfærð um>
að Jón Hayward kærði sig ekki um að 1
konu fyrir einkaritara.
„Ég vildi óska að þú færir að gera eitt
hvað Jón,“ sagði Hrólfur, og Elín sendi h
um biðjandi augnaráð, um að halda ek
áfram. „Þig vantar einkaritara, og E111,11
vantar vinnu,“ hélt hann áfram miskunnar
laust. „Þið ættuð að reyna hvernig yk*1
kæmi saman í dálítinn tíma.“
Jón Hayward svaraði ekki, og Elín faI111

heimilisblað
1»
104