Heimilisblaðið - 01.05.1959, Síða 20

áhyggjulausum tón. ,,En ég hef tekið eftir
því, að fólkið hér er eins ólíkt fólkinu í
Amestown eins og halanegrunum. Það er lit-
ið öðrum augum á hlutina hér.“
Pétur horfði rannsakandi á hana.
„Dóra er mér einskis virði,“ reyndi hann
að útskýra. Hún hefur aldrei verið mér neins
virði, það er sama hvað hún hefur reynt að
telja þér trú um, um daginn, þegar þú komst.
Hún var þar einmitt í síðasta skiptið, og þar
að auki hafði ég talað við frænda minn dag-
inn áður en þú komst, og var því dálítið
órólegur."
„Við frænda þinn?“
„Já, Todd frænda. Við getum kennt hon-
um um, hvernig fór þennan dag. Hann gerði
óskaplegt veður út af þvx að ég ætlaði að
gifta mig, og þá varð ég reiður og rauk út
og drakk mig fullan,“ bætti hann við.
„Eg skil það ekki, Pétur,“ sagði Elín og
leit óróleg á hann. „Hefurðu sagt frænda
þínum, að við ætluðum að gifta okkur, og
var hann á móti því?“
„Einmitt," sagði Pétur. „Ég varð að lofa
honum að bíða í eitt ár. Hann sagði að ég
væri of ungur, og þó að ég ætti peninga, þá
vildi hann helzt, að ég sýndi að ég gæti unn-
ið fyrirtækinu gagn, áður en ég gifti mig.“
★
Elín beit á vör. ,,Og þú lofaðir honum því
kannske?"
„Ég varð að gera það.“ Pétur forðaðist að
líta í augu hennar. „Þú hlýtur að skilja það.
Ég á sjálfur dálitla peninga, en frændi minn
er mjög ríkur. Það væri Ijóta vitleysan að
reita hann til reiði, þegar aðeins um eitt ár
er að ræða.“
„Aðeins eitt ár —“ sagði Elín við sjálfa
sig. „Ég skil ekki almennilega," sagði hún
upphátt.
„Það er ekki erfitt að skilja það,“ sagði
Pétur. „Góða Elín, þú þarft ekki að taka
þessu svona hátíðlega, þó að við þurfum að
bíða í ár. Þá fáum við líka betri tíma til að
kynnast. Það var líka vitfirring að ákveða
að gifta sig strax. Ég hugsaði um það, þeg-
ar ég kom aftur til borgarinnar. Nú getur
þú tekið þessa vinnu, sem þú varst að segja
mér frá, og næsta ár um þetta leyti giftum
við okkur.“
Elínu fannst vera þoka fyrir augxmum á
sér, og síðustu orð Péturs komu úr fjarlægð-
Elín kreppti hnefana og neyddi sjálfa sig
til að hugsa skýrt. Hún gat ekki trúað þvi,
að þetta væri satt, sem hann sagði. Hann
sat þarna og kallaði fegursta augnablik lífs
hennar „vitfirringu".
Hún mundi hvað hann hafði sagt við hana
þetta dásamlega kvöld, að þetta væri það,
sem hann hafði óskað sér alla sína ævi —'
að hún væri sú rétta, sú sem hann hefði
beðið eftir, og þess vegna væri engin ástæða
til að hugsa sig um. Og nú sat hann þarna
og talaði um einhvern frænda, sem ekki vildi
að hann gifti sig fyrr en eftir ár. Hún efaðist
um að þessi frændi væri til.
„Hvar býr hann?“ spurði hún.
Pétur leit undrandi á hana. „Hver?“
„Frændi þinn, auðvitað.“
„Ó —“ Pétur hló. „Hann — hann býr 1
Chicago."
Það var lygi, sem hann hafði sagt henni,
Elín heyrði það. Hann hugsaði sig of leng1
um, áður en hann svaraði. Elík tók töskuna
sína og hanzkana. „Ef þér er sama, þá aetla
ég heim núna,“ sagði hún.
Pétur starði undrandi á hana, og þegar
hún stóð upp, stökk hann á fætur.
„Hvað er að þér, Elín? Við erum nýkomin-
Við höfum ekkert dansað.“
„Ég vil helzt ekki dansa.“,Hún leit kulda'
lega á hann.
„Þakka þér fyrir kvöldið, Pétur, það var
yndislegt, en þetta er síðasta kvöldið, sexn
við erum saman."
„Elín — hvað meinar þú?“ Hann var rauð'
ur af reiði.
Hjarta Elínar sló hratt, en hún reyndi að
tala rólega. „Það er óþarfi að tala meira um
það,“ sagði hún „Það er bara það, að við
erum ósammála um svo margt, og það er
gott, að okkur skyldi verða það ljóst strax-
Hún bar höfuðið hátt, þegar hún sneri ser
frá borðinu og fór út. Pétur flýtti sér á eiú*
henni. Hún sneri sér að honum.
„Ég vil helzt fara ein heim, Pétur. Þú skak
ekki fylgja mér.
Augnablik horfði hann ráðvilltur á haua’
svo leit hann undan.
„Ég . . . ég ætla að fylgja þér út,“ tautað1
hann.

108
HEIMILISBLAÐ11’