Heimilisblaðið - 01.05.1959, Síða 25

uuim. Þetta var mjög lítil verzlun ummáls.
vmstri, þegar komið er inn úr dyrunum,
® endur búðarborð, vinkillaga. Regnier hefur
nstofu sína í smákompu innar af verzl-
umnni.
■Þarna höfum við álitlegar birgðir af göml-
við S^ar^r^Pum> en að sjálfsögðu stillum
1 fsestum þeirra út til sýnis, nema þá
zt út í gluggann, sem er vandlega um-
^Uinn. Við höfum þarna einnig mikið af
J mgæfum munum úr postulíni og smelti,
mstal, jaði o. fl., og það er einmitt þess
°nar sem helzt er til sýnis.
f -iP.ngfrú Susskind og ég erum eina starfs-
''ft ^ barna (viðgerðarmaðurinn starfar í
ru ^úsnæði). Regnier annast ekki sjálfur
ra en gamla viðskiptavini og þá sem gera
stora verzlun.
. ■^'yrsta verk mitt á morgnana er að stilla
k ,.r sluggann (við tæmum hann alltaf á
ag.m), og þennan morgunn vildi svo til,
eg veitti athygli stúlku einni, sem var
ita í gluggann hjá líkkistusalanum hand-
götuna; þar var fátt eitt að sjá, sem
gat vakið áhuga ungrar stúlku, lítið annað
en öskukrukkur, líkkistur og jarðarfara-
^yndir, og ég man að ég velti þessu mikið
tyrir mér.
k ^stæðan fyrir því, að ég veitti henni at-
ygli (ég er ekki vanur að „veita athygli“
Ungum stúlkum; mér er nú orðið jafn sama
Uttl þær allar, nema sem tilefni ópersónu-
gra hngleiðinga), var sú, hvernig kápu hún
Var í. Þetta var fremur síð kápa, gul, með
orum brúnleitum rúðurákum. Hár hennar
Var sömuleiðis sítt og gulleitt.
Hún var auðsjáanlega af því tagi sem
j^aður kaílar ,,listamannsleg“ — hattlaus á
gum skóm — og sennilega með harla
” aga siðferðiskennd líka, eftir öllu útlitinu
að dæma.
. iylgdist með henni um stund, en var
an ónáðaður, er viðskiptavinur kom inn
1 verzlunina. — Þetta var gúmmíjórtrandi
erikani, að vísu mjög rólegur og viðkunn-
egur náungi, að undanskildu bindinu hans
sem minnti fremur á slysahnút en list-
luynztur. Ég gizkaði á, að hann væri
1 i brjátíu og fimm og fjörutíu. Hann var
lí^taWeg. sléttur og felldur í andliti og
aminn allur þreklegur.
tiElMlLlSBLAÐIÐ
Hann gekk rakleitt inn og bað um að fá
að líta á hringa. Ég tók fram fáein spjöld
með hringum, til þess að komast nokkurn
veginn að raun um, hvað manninum þókn-
aðist helzt. En ég sá brátt, að maðurinn bar
ekki minnsta skynbragð á gildi gamallar
skartgripasmíði, fremur en nokkuð það ann-
að, sem gamalt var, nema ef vera skyldi
þann hlut, sem geymdur er á flöskum.
Hann spurði um verð margra hringa, valdi
úr eina tvo eða þrjá — og það var þá, sem
ég tók eftir því að hann var örvhentur —
og þessa hringa athugaði hann nánar. En
minna mátti sjá en það, að hann vissi ekki
hætishót um steina eða umgerðir. Hann virt-
ist ekki hugsa um annað en verðið.
Þarna var hringur einn frá fyrri hluta átj-
ándu aldar — demantar og roðasteinar í
rósarmynztri — sem (það get ég svarið)
var öldungis forkunnar fagur. Regnier hafði
sjálfur tekið slíkri tryggð við þann hring,
að hann vildi í rauninni ekki láta hann frá
sér, og hafði þess vegna sett á hann gífur-
lega hátt verð. Hvað sem öðru leið, hlaut sá
hringur að vera alltof dýr fyrir Ameríkan-
ann þann arna.
Að lokum voru komin þrjú spjöld á borðið
fyrir framan hann, en hann gat samt sem
áður ekki ákveðið sig. Þá kom hann auga á
fjórða spjaldið í skápnum fyrir aftan mig,
og bað um að fá að líta á það. Ég tók það
því einnig fram og sýndi honum. — En áður
en ég var búinn að leggja það frá mér á
borðið, tók ég strax eftir því, að hringurinn
með demants- og roðasteinsrósinni var horf-
inn.
Ég varð undrandi og — meira en lítið
gramur. Aldrei nokkurn tíma áður hafði það
komið fyrir, að einn einasti hlutur hyrfi,
sem ég átti að hafa undir höndum hér í
verzluninni. Ég lagði hringaspjaldið frá mér
á borðið eins og ekkert væri, en gaf ungfrú
Susskind eins konar neyðarmerki með auga-
brúnunum. Hún gekk fram. Og þegar hún
var komin nógu nálægt til að geta borið
vitni um orð mín, sagði ég við viðskipta-
vininn — og það var erfitt að hafa vald á
málrómnum:
„Þér hafið þá, herra minn, ákveðið að
kaupa rósarhringinn. Ef þér aðeins viljið
113