Heimilisblaðið - 01.05.1959, Qupperneq 37

Hlébarða
ævintýrið
>>Elongo“! — Hvar er nú strákurinn niður
ominn enn einu sinni? — „Elongo!“ öskr-
1 búgarðseigandinn dimmri röddu. —
r °mdu, þorparinn þinn. Kakabana! Þú
oíur sjálfsagt sofið í staðinn fyrir að
Vlnna!“
k ^mn risavaxni búgarðseigandi Groene-
orgnsi, og risastórar krumlur, rétti hinum
. ^ulaðibrúna Ovambonegra haglabyssuna
®ma, en hengdi léttu fuglabyssuna sína upp
a öxlina á sér.
Ve^> tveir metrar á hæð, með axlir eins og
M<
að hafði dregið úr hita dagsins, skuggar
opane-trjánna urðu stöðugt lengri. Þarna
k hinn sólbrenndi hvíti maður eftir
roðningnum og fimm skrefum fyrir aftan
ann kom byssu-burðarkarl hans. Búgarðs-
eigandinn var að athuga hinar víðlendu
mais-ekrur sínar, og ef til vill myndi hann
feta skotið nokkrar perluhænur, sem yrðu
a Vf®i hans. Það skrjáfaði í einhverju. Svert-
lr>ginn flautar í aðvörunarskyni. Nei, þetta
ara sjakali með ketflyksu í kjaftinum,
.efn ^ypjar sig burt. Hvíti maðurinn hægir
a erdmni. Skyldi stórt rándýr vera einhvers
^ a ar á næstu grösum? „Elongo, réttu mér
yssuna!“ Hann horfir rannsakandi augum
bó^ngUm S1^' — Ekkert er sjáanlegt. Hús-
aa og þjóni verður rórra innanbrjósts
y.. a da áfram göngu sinni milli hinna há-
s,.Xuu maís-stöngla. Þarna er beygja á ein-
^UH!. Þar birtir ofurlítið.
ej^^a E°Par búgarðseigandinn á hæl. Allt í
hl 'u’ 1 a^ems fimm feta fjarlægð, sér hann
e arða fyrir framan sig. Þeir hafa ónáðað
l<fnn’ ^ar sem Eann er að gæða sér á antí-
PiUi^ ■Eidsnöggt miðar hvíti maðurinn byss-
s> ni' ®n á sama augnabliki þýtur gulur
feli° ^Ur 1 Segxmm loftið, hendist á hann og
g1" Eann til jarðar.
jjj Vssan hendist úr höndum hans og skotið
eypur af• Á. meðan negrinn hleypur æpandi
hElMi- —
af hræðslu heim á leið, veltist maður og dýr
á jörðinni í baráttu upp á líf og dauða. Ryk-
mökkur þyrlast upp. — Hlébarðinn slær
hrömmunum grimmdarlega á axlir óvinar
sins og læsir klónum í hann, en hvíti mað-
urinn grípur jafn grimmdarlega með sínum
risastóru krumlum um barka villidýrsins og
þrýstir að, af öllu afli. örvæntingarfull
glíma! Hvorugur lætur undan síga. Þrátt
fyrir hræðilegan sársauka þrýstir hvíti mað-
urinn höndum sínum og jámklóm um háls
rándýrsins.
Allt í einu verður allt dimmt fyrir augum
hans. Hann missir meðvitundina.
Kona búgarðseigandans stóð í útidyrunum
þegar negrinn kom hlaupandi baðandi út öll-
um öngum. Brátt stendur hann fyrir framan
húsmóður sína og nær varla andanum af
mæði, en stynur þó upp úr sér kjökrandi:
„Missis, Missis, ogúarnir koma, stóri, stóri
hlébarðinn, gera hviss, — Mister dauður,
steindauður!"
Andlit frú Groenevelds stirðnar upp. Hún
bítur saman vörunum, gengur að skotvopna-
skápnum, tekur ákveðnum tökum um eina
byssuna og spyr stutt í spuna: „Hvar?“ Hún
hefur fulla stjórn á sér. „Af stað rolan þín,“
segir hún skipandi röddu við hinn gjörsam-
lega ringlaða svertingja, „vísaðu mér til hús-
bónda þíns!“
Elongon gengur á undan eftir hinum mjóa
troðningi, en rétt áður en þau koma að
rjóðrinu, tekur frúin forustuna með viðbúna
byssuna. Þama kemur beygjan og allt í einu
birtir. Og á upprótuðum jarðveginum liggja
hvíti maðurinn og hlébarðinn, báðir hreyf-
ingarlausir. Hin hugdjarfa eiginkona hrópar
upp yfir sig og fellur á hné hjá manninum.
Fyrst kemur lamandi þögn, og síðan er eins
og þungu fargi sé létt af henni.
„Hann lifir! Elongo, flýttu þér! Sæktu tvo
menn og sjúkrabörur."
Hinn meðvitundarlausi maður var hræði-
lega útleikinn. Báðir handleggirnir með stór-
um skurðum, og heilar kjötflyksur rifnar út
úr vinstri öxlinni. Hann lá fjóra mánuði á
sjúkrahúsinu, áður en sárin gréru.
Seinna sýndi hann mér, sögumanninum,
örin og feldinn af hlébarðanum, sem er gulur
með svörtum deplum.
Mene Holst.
lisblaðið
125