Heimilisblaðið - 01.05.1973, Blaðsíða 3

62. árgangur Reykjavík maí—júní—júlí 1973 5.—6. tbl.
Stærsfa lífshamingjan
Eftir Pearl S. Buck.
f’ agnaSarkveð ja til allra barna.
En hvað því barni, sem er að fæðast, hlýt-
ur að finnast fæðingarstundin ógnvekjandi!
Það er hrakið út úr sínum þekkta og örugga
heimi, og ef það getur ekki aðlagazt liinum
nýja, og öllu hinu ókunna, þá deyr það. Það
verður að gera sitthvað sem það liefur aldrei
áður gert: anda í fyrsta sinn. Það neytir allra
krafta — og því tekst það, og það lifir.
Hver getur augum litið nýfætt barn, án
þess að undrast það kraftaverk, sem það er?
Hver getur gefið skýringu á þeirri dul, að í
þessari örsmáu nýju mannveru skuli búa lif-
andi sál, sem er að öllu leyti þess eigin. Eng-
tnn veit, hvernig sú sál er, hvernig liún vex,
hvað verður tir henni. Möguleikar sérhvers
harns eru óendanlegir. Það er hægt að móta
það, þroska það eða kyrkja í vextinum. Sú
vitneskja fyllir mann lotningu, fær mann til
að grandskoða sjálfan sig. Erum við í raun-
inni fær um að uppala þessi börn?
Þegar maður lítur í andlit barna, sér maður
livarvetna um heim það sania. Öll liafa þau
þetta sama hrífandi tillit, fullt af gleði, undr-
un, trúnaðartrausti og löngun til að dást að.
Börn eru ótrúlega gjafmild; og þau lialda á-
fram að auðsýna aðdáun, jafnvel eftir að
grundvöllurinn fyrir aðdáun af þeirra hálfu
er brostinn. Það er mjög erfitt að kæfa ástina
í hjarta bamsins, en samt er það hægt. Og ef
það hefur einusinni gerzt — ef barn veit, að
það hefur verið svikið — þá verður það aldrei
framar læknað af því sári.
Ég er enginn forsvarsniaður gælulegrar og
væminnar væntumþykju í garð barna. Heil-
brigð böm reyna fyrr eða síðar að forðast þá
tegund ástar. Þau eru nevdd til þess, svo þau
fái þroskazt. En barn verður að þroskast til
þess að geta lifað. Sú ást, sem barn þarfnast
til þess að geta þroskazt, er óeigingjörn ást,
sú ást sem ekki krefst neins annars en þess,
að barnið nái þroska.
Ég þekki enga stærri lífsgleði en þá að sjá
barn komast til þroska, svo á líkama sem sál;
sjá litla mannvera breytast úr eigingjörnu
kornabarni í manneskju sem finnur til
ábyrgðar og áhuga á öðrum. Þannig er bið
hamingjusama barn, sem finnur til frelsis, en
er þó undir föstum og réttlátum aga — þeim
aga sem fet fyrir fet leiðir það til aukins
sjálfsaga.