Heimilisblaðið - 01.05.1973, Síða 7

Vinir okkar - hin villtu dýr
Safnað hefur Alan Devoe.
Þar sem við dvöldumst í sumarfríi úti á
landi urðum við góðir vinir tveggja svartbaka
— stórra, varfærinna máva með næstuni hálfs-
annars metra vænghaf. Svartbakabyggðin
var við lítið vatn langt inni í landi, og fugl-
arnir verptu á nakta klettana við strendur
þess. Dag nokkurn fundum við tvo unga, sem
voru nýskriðnir úr eggi; við settum þá í sól-
skinið undir kofaveggnum hjá okkur.
Á hverjum degi veiddum við fisk handa
þeim, og þeir uxu hratt. Á nóttunni sváfu þeir
niðri við vatnsströndina, en strax er við nálg-
nðumst á morgnana og blístruðum, þá komu
fuglsungarnir óðara til okkar blakandi ó-
fleygum vængjum sínum.
Þeir voru annars fljótir lil að læra að
fljúga, lenda á vatninu og að liefja sig þaðan
uftur til. flugs, og þegar þeir voru svo til full-
vaxnir settust þeir að í hópi annarra niáva
I'andan við vatnið, í fimm kílómetra fjar-
^*gð. Við gerðum ekki ráð fyrir því, að þeir
Utyndu bera kennsl á okkur eftir það. En þar
höfðum við á röngu að standa. Rauða flat-
^ytnan okkar var áfram báturinn þeirra. Þeg-
ar við rérum út á vatnið þustu þeir skyndi-
fega niður til okkar, settust á borðstokkinn
°g sigldu með okkur um hríð. Þegar við fór-
um í gönguferðir lengra inn í landið, þá
fylgdu þeir einatt á eftir.
1 miðjum ágúst yfirgáfu mávarnir varp-
Forstjóri eins af stærri dýragörSum
Bandaríkjanna, William Hornaday,
sagði eitt sinn: „Ég hef aldrei þekkt
það dýr, að ég hafi ekki getaS orðiS
náinn vinur þess“. Sá, sem reynir að
vinna trúnað dýranna og rjúfa múr
tortryggni og ótta, sem aðskilur þau og
okkur, hann verður fyrir margskonar
la>rdómsríkri og hrífandi reynslu.
stöðvarnar og héldu til hafs, en allt fram á
síðasta dag komu stóru fuglarnir tveir og vitj-
uðu okkar. —- C. M.
Síðla á laugardegi tók ég mér fari með lít-
illi lest frá Norne í Alaska til Laxvatns, þar
sem ég liafði hugsað mér að dveljast yfir
helgina við veiðar. Nokkra kílómetra frá
bænum kom ég auga á hreindýr, sem stóð í
þéttu kjarrinu skammt frá brautarteinunum.
Það hafði flækt hornunum í gamla síma-
leiðslu og gat næstum ekki hreyft sig. Eftir
öllum sólarmerkjum að dærna hafði það ver-
ið þannig fast lengi vel.
Tarfurinn brauzt um allt hvað hann gat
til að losna, í hvert sinn sem ég nálgaðist, en
þ’egar ég mælti til hans lágt og rólega, hætti
liann umbrotunum smám saman. Að lokum
gat ég gengið alveg að honum og náð að losa
liann úr flækjunni. Ég hélt áfram að tala til
hans og lagði höndina flata á skjálfandi h'k-
aniann. Þegar hann var laus, tók hann undir
sig þreytulegt stökk.
Ég gekk aftur að lestinni, og eftir u. þ. b.
kílómetra keyrslu steig ég af og lagði af stað
fótgangandi í átt til Laxvatns. Ég liafði geng-
ið skamman spöl, er ég lieyrði eitthvert liljóð
að baki mér og snéri mér snögglega við. —
Þarna stóð þá hreinninn minn. Hann skalf
ennþá, þegar ég gekk í átt til hans, en eins og
HEIMILISBLAÐIÐ
79