Heimilisblaðið - 01.05.1973, Side 9

UMSKIPTI
Smásaga eftir André Mvcho.
Robert Laisné var óhamingjusamur í hjóna-
bandi sínu. Konan hans var að eðlisfari lítt
þolanleg, enda rifrildi og hverskyns deilur
hennar ær og kýr og beinlínis lífsnauðsjm-
legar.
Afhrýðisemi hennar var sjúkleg, og sigldu
í kjölfarið hinir venjulegu fylgifiskar: skart-
girni og sífelld árátta í skemmtanir. Öaðlað-
andi framkoma Germaine hafði það í för með
sér, að Robert þorði aldrei að umgangast vini
sína eða kunningja utan heimilisins ,sízt ef
Um kvenfólk var að ræða, og það endaþótt
kann hefði aldrei gefið konu sinni nokkurt
minnsta tilefni til afbrýðiseminnar.
Dag nokkurn, þegar -hann fór að skoða
vörusýningu, liitti liann frú Bijou, sem var
°venju aðlaðandi kona, ljóshærð, gift einum
stéttarbróður lians, og urðu þau samferða
Uokkurn spöl.
Ekki er hægt að segja, að örlögin hafi ver-
ið Robert hliðholl daginn þann. Skyndilega
fannst lionum sem einhver fyTgdist með sér,
stök'cs. Skyndilega flaug hún svo á mig, rak
upp skaðsemdar öskur og villidýrs-mal, spratt
upp á bak mér og sat kyrr á öxlum mér með
lokuð augu í einskonar sælu-vellíðan, mal-
audi áfram lengi vel. En undir þessum gáska-
fuRa leik kom það aldrei fyrir, að hún beitti
hjafti eða klóm hið allra minnsta.
Þegar okkur varð að lokum um megn að
utvega lienni allt það kjöt sem hún þurfti til
°ð fuRnægja sinni sívaxandi matarlyst, neydd-
Urnst við til að Láta hana af hendi við næsta
dýragarð. Við sáunx hana ekki aftur fyrr en
eftir hálf annað ár. Gæzlumaður dýranna
'jáði okkur, að enginn hefði hingað til getað
komið nálægt þessum hlébarða.
En konan mín brosti við: „Spottie“, kall-
aði hún lágt. „Spottie!“ Þegar gæzlumaðurinn
opnaði furðu lostinn dyrnar að búrinu, hljóp
Elébarðinn óðara í fang konunnar minnar og
fagnaði fornum vini. — L. R.
og þegar liann svipaðist um meðal gestanna,
rak hann augun í eina af vinkonum Ger-
maine, frú Foligny, roskna og harla tungulipra
skrafskjóðu.
Til þess nú að komast sem fyrst á brott af
staðnum, lagði Robert til við frú Bijou, að
þau skryppu inn í nálægt veitingahús og
fengju sér smávegis hressingu; og hann beið
varla eftir samþykki hennar, lieldur nánast
teymdi liana af stað, um leið og liann bað
þess heitt og innilega að frú Foligny hefði
ekki komið auga á hann.
Ó, hversu barnaleg ósk! Kvöld eitt, rúmri
viku síðar, tók konan hans á móti lionum
þegar hann kom heim af skrifstofunni, full
uppgerðar óyndis og raunatölu.
„Þú gætir kannski verið svo elskulegur að
segja mér hver hún er þessi unga snót, sem
þú áttir stefnumót við á vörusýningunni?“
Róbert, sem satt að segja var búinn að
gleyma þessu tilviljunarkennda atviki, þurfti
að hugsa sig um andartak, en mundi svo allt
heimilisblaðið
81