Heimilisblaðið - 01.05.1973, Blaðsíða 11

„Kærar þakkir, kærar þakkir, tírsúla
fraenka,“ mælti Róbert lágt. „En því miður
er þetta ekki svona fjarska einfalt. Konan,
sem lýsti okkur, liún lýsti mjög nákvæmlega
frúnni sem ég var að tala við. Lýsingin er
þannig: Ung, fögur, ljóshærð, verulega girni-
leg sem kvenmaður, og mjög nýtízkulega til
fara. Þegar Germaine sér þig svo á fimmtu-
daginn, þá . . .“
„Þá uppgötvar hún, að ég er hvorki ung,
fögur né girnileg . . .“
„Ef konan mín hittir þig, þá kemst ofur
einfaldlega upp um það, að ég hef gripið til
°sanninda í neyð minni — og eftir tortryggni
Germaine að dæma, verður hún öldungis ó-
þolandi á heimilinu. Sem sagt . . . ef þii lætur
ekki einhverja aðra koma í staðinn fyrir þig
1 samkvæmið á fimmtudag.“
„En þú veizt, að þetta er mjög áríðandi
fundur, Róbert“.
„Já, en herra Cornillot lögfræðingurinn
þinn, liann gæti nú annazt allt þetta fvrir
þig. Hann er mjög samvizkusamur maður.
Lofaðu mér því að senda hann í þinn stað.“
„Jæja, úr því þú biður þess svona heitt og
innilega, þá skal ég lofa því.“
Óðara en Robert var farinn, hringdi ung-
frú Úrsúla til herra Cornillot, sagði honum
frá loforði sínu og bað liann um að mæta fvr-
ir sig við tiltekið tækifæri.
„En kæra frú,“ greip lögfræðingurinn fram
1 fyrir henni mjög einbeittur. „Þér hafið
sveimér gefið loforð upp í ermina. Persónuleg
Uærvera yðar er nefnilega bráðnauðsynleg á
fininitudaginn kemur. Ef þér komið ekki
sjálf, þá getur gilding allra ákvarðana verið
dregin í efa síðar meir, og þér vitið að þetta
er hlutur sem skiptir tveimur milljónum
Uanka. Með öðrum orðum, frú, þér verðið að
rifta þessu loforði yðar“.
Ursúla frænka beit á vörina. Þetta var nú
Ijóta klípan. Annað hvort yrði hún að svíkja
loforð sitt og valda Róbert þar með óendan-
Ugri mæðu innan heimilisveggjanna, ellegar
eiga á hættu að tapa tveim milljónum franka.
Uarla gat verið urn nema eitt að ræða, og
Samt liikaði liún við að hringja til Róberts.
Uún hafði enn ekki svikið gefin loforð. I
hennar augum var loforð órjúfanlegt, jafnvel
þótt miklir fjármunir væru í veði.
Eftir langar og miklar bollaleggingar fann
hún leið út úr klípunni. Þrátt fyrir allt var
lýsingin á ungu konunni, sem Róbert liafði
sézt með, ekkert sérlega ýtarleg. Hún fólst í
mjög fáimi orðum: Ljóshærð, ung, fögur og
girnilega nýtízkuleg. Væri með öllu óhugs-
andi að líkja eftir útliti hennar?
Hægt var að gerast ljóshærð með því að
lita hárið. Ung . . . ja, það var öllu érfiðara,
en þó ekki óframkvæmanlegt. Ursúla var ekki
nema 38 ára gömul. Þegar hún væri búin að
hafa skipti á svarta kjólnum og öðrum Ijós-
leitari, og klippa síða hárið, þá færi þetta allt
að takast. Þá var eftir að gerast girnileg.
Revndar óaðlaðandi tilhugsun fyrir siðmennt-
aða konu . . . en . . . Róberts vegna varð hún
að yfirvinna sjálfa sig.
Daginn eftir var fegurðarsérfræðingur kall-
aður með stærstu leynd til lierragarðsins og
í fylgd með honum fulltrúi eins þekktasta
tízkuhúss í Parísarborg. Hann hafði meðferð-
is stórar kistur með kjólum, yfirhöfnum og
öðru því, sem lieyrði til klæðnaði nýtízku-
legustu kvenna.
Hinn tiltekna dag komu Róbert, kona hans
og aðrir þeir, sem koma áttu, saman á fund
í skrifstofu lögfræðingsins. Komið var nokkuð
fram yfir tímann, þegar dyrnar opnuðust og
þjónninn tilkynnti: „Ungfrú Ursúla d’Hau-
terive er komin“.
Róbert kipptist við, og hann átti þá ósk
heitasta að geta sokkið niður úr gólfinu.
Hvernig gat hún svikið loforðið, sem hún
hafði gefið honum, og það án þess að láta
hann vita hið minnsta?
„Jæja, þá fær maður að lokum þann heið-
ur“, hvíslaði Germaine illgirnislega í eyra
manns síns.
Þegar . . . Róbert hafði næstum eyðilagt allt
saman með því að vera kominn að' því að
æpa . . . þegar svo var komið, sveif Ursúla inn
úr dyrunum. Hún svipaðist um með lieims-
konulegu tilliti, talaði hátt, og knipplingaslá-
in á herðum hennar flaksaðist til og angaði
af dýrasta ilmvatni. Við staddir sáu að þarna
fór fögur og geðþekk kona, nánast girnileg, —
það sáu allir, nema Germaine, sem átti bágt
með að leyna vonbrigðum sínum. i
Við furðulostinn lögfræðinginn mælti Úr-
súla liin elskulegasta: „ICæri herra Percier, ég
H E I M I LI S B L A Ð IÐ
83