Heimilisblaðið - 01.05.1973, Síða 12

Þegar bíllinn brann
Smásaga eftir Janice Hickman.
Anna stóð úti við pluggann, studdi höndum
létt á gluggakistuna og dáðist að fullu tungl-
inu sem glampaði að baki trjánna.
Þetta var fagurt kvöld, frost og stjörnu-
bjartur himinn, fnllt tungl og aðeins örfáir
skýbnoðrar. Það var einmitt á svona kvöldi,
sem maður . . . Anna stundi lágt, gekk síðan
að stóra sporöskjulagaða speglinum í born-
inu.
Hún var bávaxin og grönn, bár bennar þétt
eins og krans um höfuðið; Ijós kvöldkjóllinn
undirstrikaði glæsileik bennar.
„Alltof bagsýn og alls ekki nógu kvenleg!“
bugsaði bún um leið og bún virti fyrir sér
spegilmynd sína. „Og þú verður aldrei öðru-
vísi. Maður getur ekki breytt sér.“
Hún tók upp rauðbrúnu flauelskápuna sem
bí á rúminu og fór í Iiana. 1 kvöld ætlaði bún
að skemmta sér -— jafnvel þótt Micbael væri
nærstaddur — Micliael, sem liún bafði ekki
séð í mörg ár.
Hún slökkti ljósið í isvefnberberginu og
hraðaði sér niður stigann. Rose kom fram úr
eldhúsinu til að sjá hana. Það var svo óvenju-
vona að þér hafið mig afsakaða þótt ég komi
svona seint, en ég komst ekki í bæinn fyrr en
á síðustu stundu. Ó, þarna ert þú, Róbert,
ætlarðu ekki að kynna mig fyrir konunni
þinni?“
Þarna sat Róbert eins og maður frá annarri
stjörnu. Hann varð að klípa sig til að lialda
ekki, að þetta væri allt saman draumur. En
þegar hann loks hafði áttað sig, snéri liann
sér að Germaine með sigurbros á vör: „Efastu
ennþá?“ livíslaði hann.
Svipur Germaine vottaði nánast viðbjóð, er
liún gegndi: „Nei — en ég verð að segja, að
kvenfólkið í Clamécy-héraði er harla óvenju-
legt.“
Hamskipti Úrsúlu lokuðu munninum á Ger-
maine um sinn. En nokkrum dögm síðar
vakti frú Foligny — sú skrafskjóða — atliygli
legt, að Anna færi út til að hitta fólk.
„En hvað þér lítið prýðilega út, ungfrú!“
mælti Rose.
„Geri ég það?“ Hún brosti dauft. „Vertu
sæl, Rose, og þú skalt ekkert vera að vaka
eftir mér.“
Anna lagði leið sína að bílskúrnum og ók
tveggjamannabílnum út þaðan með æfðum
handtökum.
Vegurinn teygðist út fyrir framan liana eins
og ljósleitt band milli akranna, sem voru
kuldalegir í frostinu og tunglsljósinu. Eftir
bálftíma væri bún á áfangastað. Eftir hálf*
tíma myndi liún finna sterkt og kumpánlegt
bandtak Mihaels og heyra rödd bans:
„Sæl vertu Anna, hvernig líður?“
Anna starði fram fyrir sig á veginn og lim-
girðingarnar sem þutu frambjá; á svartar
myndir trjánna. En það var líka annað sem
bún sá. Fyrir innri sjónum hennar birtust og
burfu í sífellu ýmsar smærri myndir, rétt eins
og í kvikmynd, alveg jafn hratt, alveg jafn
greinilega. Hún sá fyrir sér tvo garða, aðskilda
með limgerði, þar sem uxu geitblöðungar og
hennar á því, livernig Úrsúla hafði áSur litið
út, og Germaine var ekki vön að sitja upp1
með slíka vitneskju. Hún lét kné fylgja kviði
og komst að sannleikanum — en ekki aðeins
það, bún ásakaði Róbert um bjúskaparbrot.
Hún ætlaði sér ekki að láta liafa sig að fífb
opinberlega, nei, hún lieimtaði skilnað!
Það befði bún reyndar ekki átt að gera. R°'
bert tók til að liugleiða afstöðu sína til Úrsúlu
frænku, livað hann hefði út á hana að setja
og hvað honum þætti aðdáunarvert við liana,
og endirinn varð sá, að lian nvarð hrífandi ast-
fanginn af þessari „frænku“ sinni — og gekkst
inn á að skilja við Germaine.
Þannig vildi það til, að tíu mánuðum síðar
kvæntist Róbert Laisné Úrsúlu „frænku“ °?
varð liinn hamingjusamasti maður.
HEIMILISBLAÐlP
84