Heimilisblaðið - 01.05.1973, Page 13

aðrar fagrar jurtir. Handan við limgerðið
stóð lítill, dökkhærður drengur, sem liét
Michael, en hérna megin við það stóð lítil
jarphærð stúlka, sem liét Anna; og þau
horfðu livort á annað yfir blómskrúðið.
„Ég kann vel við stelpur með Ijósa lokka,“
sagði Michael vingjarnlegur. „Ertu ekki sam-
mála?“
„Nei, ekkert sérlega,“ svaraði Anna og
minntist þess, að sjálf var liún jarphærð —
°g þess einnig, að þótt hún væri aðeins fimm
ara en Michael sjö, þá var liún næstum því
jafnstór og liann.
En nú voru mörg ár liðin, síðan þetta var.
í þá tíð var það aðeins limgerði sem aðskildi
þau.
Ennþá lá vegurinn langur og silfurbjartur
framundan í skini bílljósanna, og henni varð
Jiugsað til annars vegar, þar sem hún sá
tvennt ganga lilið við hlið, hvort með sinn
l'undinn. Það var stálpaður piltur, Micliael
að nafni, og langleggjuð stelpa sem hét Anna.
J^au voru að ræða um samkvæmi sem þau
liöfðu verið í kvöldið áður.
„Hún var fjarska yndisleg,“ sagði Michael.
«Hún var í bláum silkikjól sem fór svo vel
við ljóst hárið.“
„Hörgult hárstrýið,“ leiðrétti Anna og
sveiflaði til jörpurn fléttunum.
En nú var langt um liðið síðan þetta var;
Michael hafði verið fimmtán ára og Anna
l'reltán. En þótt hún væri tveim árum yngri
en hann, þá var liún fullkomlega ávið hann
livað hæðina snerti.
I þá daga voru þau vön að fara í langar
gönguferðir saman.
Hvell eimlestarflauta sendi frá sér viðvör-
unarboð út í nóttina. önnu var ljóst, að hún
var í nánd við járnbrautar-yfirkeyrsluna. Nú
var aðeins eftir tíu mínútna ökuspotti.
Sömuleiðis járnbrautarflautið vakti hjá
Jtenni endurminningu. Hún sá fyrir sér ung-
an mann með drengslegt andlit standa við
Jestarglugga, en á brautarpallinum stóð ung
stúlka og leit upp til hans.
»Vertu sæl, Anna!“ sagði Michael. „Og
hagaðu þ ér nú vel, og misstu ekki þolinmæð-
'lla -— og liafðu Lettice Graham með þér, ef
I^ú kemur til borgarinnar að heimsækja mig.“
HEIMILISBLAÐIÐ
Lettice — það var þessi ljóshærða skraf-
skjóða!
Það var í þá tíð, þegar Michael fór til
Lundúna til að nema læknisfræði og verða
frægur læknir, því að auðvitað hlaut hann að
verða það.
Þrátt fyrir vafasama afstöðu fjölskyldunn-
ar hafði Anna stofnsett hænsnabú, þar sem
hún eyddi mestum tínia sínum klædd sam-
festingi og síðbuxum, vann eins og jálkur og
allt gekk ágætlega. Því að hún var gædd mik-
illi liagsýni og viðskiptahæfileikum í ríkara
mæli en gengur og gerist.
En hún ól einnig á draumum — sömu
draumum og allar ungar stúlkur ala með sér.
Nema livað, hennar draumar myndu aldrei
rætast — um það var hún næsta viss.
Og Michael var farinn burt — Michael, sem
alltaf hafði litizt svo vel á ljóshærðar hnál-
ur með gullna lokka og ljúf bros.
Auðvitað yrði enginn hörgull á þeim í
London; það myndi hún fá fullvissu um gegn-
um bréfin frá honum. Þetta urðu líka kump-
ánleg, orðmörg og næstum trúnaðarþrungin
bréf, þar sem hann sagði henni allt um nám
sitt á sjúkrahúsinu, fólkið sem liann umgekkst
— og þær mörgu ungu stúlkur, sem liann
hafði kynnzt meira og minna.
„Ég gæti svosem þess vegna alveg eins verið
móðir hans,“ stundi Anna með sjálfri sér. —
Hún var nú komin að innkeyrslunni við
heimili Michaels. Hún ók bílnum gætilega
inn um liliðið. Nú var aðeins eftir smáspölur
að húsinu, síðan fengi hún að sjá hann.
Reyndar var hún búin að sjá hann einu
sinni, síðan hann kom heim. Það var í gær-
rnorgun. Hún stóð í gamla samfestingnum sín-
um, með uppbrettar ermarnar og liélt á fóð-
urtrogi. Þá heyrði hún hvar bíl var ekið um
veginn, og liún liafði litið upp og yfir lim-
gerðið. Þar var Miehael kominn. Hann hafði
stækkað og þroskazt á þessum árum; en lil
augnanna var hann alveg sami drengurinn.
„Michael!“ hrópaði hún.
„Herra cand. med. Michael Lotrimer, ef þú
vilt vera svo væn!“ svaraði hann og brosti
breitt.
„Er það virkilega? Ó, til hainingju! En
ánægjulegt!“ Michael var semsagt búinn að
ljúka prófi. Það var dásamlegt!
85