Heimilisblaðið - 01.05.1973, Qupperneq 20

steig nokkrum fetum aftur á bak, til þess að
leggja áherzlu á orð sín.
„Andartak“ sagði Jack. Thorkil Nilson
nam staðar og leit á piltinn með undrun,
sem ekki var beinlínis óvinsamleg. „Ég vil
gjarnan fá fólk béðan úr héraðinu til að
reisa húsið, í stað þess að fá mannskap utan
að frá. Og af sömu ástæðu vil ég geta keypt
vistir hjá yður. Ég vil einnig geta haft sam-
vinnu við yður. En undir öllum kringum-
stæðum, þá verSur húsið reist, Nilson.“
„Ég hef sagt nei,“ svaraði liann með liægð.
„Og þegar ég segi nei, Bowden, þá gildir
það nei hér um slóðir. Þér verðið að fara
eitthvað annað og reisa þetta hús yðar. *Hér
vil ég ekki að það sé.“
Jack kveikti í pípunni sinni og gekk síðan
til dyra.
„Mér þykir fyrir því, að þér skulið taka
þessu þannig, Nilson,“ sagði liann. „Þér vitið
sjálfsagt að þetta land lieyrir ríkinu til,
þannig að ég er í fullum rétti. Húsið verður
reist á höfðanum, sem kemur út frá austur-
bakka Paskasagun-vatns. Ég virti þennan
stað fyrir mér, þegar ég flaug þar yfir áðan,
og þetta er tilvalinn sportvettvangur. Ég kem
þá með mitt eigið verkafólk liingað uppeftir
og hef vistir meðferðis. Við hefjumst lianda
um skógarhöggið undir eins. Ef vður skyldi
snúast hugur getið þér alltaf sent boð til
mín þar að lútandi.“
Andartak beið liann eftir svari Thorkils
Nilsons. En ekkert var sagt. Gamli maðurinn
stóð einfaldlega kyrr og mændi á hann, og
svo virtist sem hrukkan milli aiígnanna yrði
æ dýpri.
„Og verið þið nú sæl,“ sagði Jack um leið
og hann leit á Petru.
„Þér gerið stóra skyssu,“ mælti liún lágt.
Jack yppti öxlum og lyfti klinkunni. Þeg-
ar hann gekk niður að vatninu, heyrði liann
rymjandi rödd Thorkils Nilsons, en hann
greindi engin orðaskil; þetta liljómaði eins
og þrumuveður. — — —
Áður en vika var liðin var Jack Bowden
og þriggja manna vinnuflokkur hans í óða
önn að liöggva skóg.
Þetta var erfitt verk, og kuldinn mikill,
en mennirnir voru vanir hvoru tveggja. Við-
arstaflarnir í rjóðrinu þar sem þeir hjuggu,
uxu dag frá degi.
Jack var í þann veg að hefja upp trjá-
stofn og lyfta honum í stafla nr. 2, þegar
hann sá glitta í eitthvað rautt bakvið víði-
runna skammt frá. Hann brosti, lauk við að
korna trjábolnum fyrir og gekk svo leiðar
sinnar þar til hann vissi, að liann var kom-
inn úr augsýn. Þá hljóp hann inn í tjaldið
sitt, dró á sig snjóskóna og fór krókaleiðir
út í óbyggðina, unz hann kom að baki rnann-
verunni, sem stóð á gægjum bak við runn-
ann.
„Góðan dag!“ sagði hann við Petru. „Hvers
vegna komið þér ekki rakleitt til okkar og
sjáið, hvernig gengur?“
Hún snarsnéri sér við.
„Ég sé það ágætlega héðan sem ég er,“
svaraði hún og jafnaði sig nóg. til þess að
gera rödd sína kæruleysislega og kuhlalega.
Jack leit yfir að rjóðrinu. „Þér eruð kom-
in til að athuga, hvort við ætlum raunveru-
lega að láta verða af ætlunum okkar?“
Petra reisti höfuðið stoltlega.
„Ef svo er! Þetta land heyrir okkur til.“
„Ég hélt það væri samt ríkiseign?“
„Þér virðið auðsjáanlega ekki ön'nur rétt-
indi en þau, sem eru lögvernduð.“
„Ojú, víst geri ég það. Þess vegna var það
sem ég reyndi að ná samkomulagi. En faðir
yðar vildi ekki viðurkenna mín réttindi.“
„YSar réttindi?“ endurtók hún sár. „Hvaða
réttindi liafið þér? Þér eruð gersamlega
framandi, sem komið liingað og notið okkar
land til persónulegs ávinnings fyrir yður, og
flvtjið hingað auðmenn, sem eiga svo að
stunda veiðar sér til ánægju einvörðungu-
Svo segið þér, ofur öruggur og rólegur, að
til þess arna hafið þér rétt!“
„Þetta hljómar mjög óhugnanlega, eins og
þér segið frá því. En því er nú ekki þannig
farið. Auðmennirnir, sem þér talið um, eru
alls ekki svo slæmir. Þetta eru sannir sport-
nienn, sem ekki stunda ránykrju.“
„Má vel vera, en allavega munu þeir ekki
koma liingað. Getið þér ekki skilið, að þér
eyðið aðeins tíma og peningum við að vinna
þetta verk?“
„Nei, það get ég ekki skilið. Mér finnst
það ganga mjög vel. Eða finnst yður þa®
ekki líka?“
92
heimilisblaðið