Heimilisblaðið - 01.05.1973, Síða 23

smullu aftur, og Jack heyrði hann reka upp
skræk og reiðiyrði.
En þá var Jack þegar búinn að lyfta Petru
upp og lilaupa með liana út eftir verzlun-
inni.
„Sleppið mér!“ hrópaði hún. „Sleppið
mér!“
„Nei!“ Jack sparkaði upp framdyrunum.
„Hafið þér nokkru sinni lieyrt getið um
mannrán? Nú fáið þér að reyna slíkt.“
TJti fyrir bakdyrunum lirópaði Nilson upp
hótanir og ókvæðisorð á meðan hann klof-
aði út úr snjódyngjunni. Petra brauzt um,
allt hvað liún mátti, í fangi Jacks, en hann
hélt henni fastri sem í járngreipum. .
Jack tókst að koma henni inn í farþega-
rými flugvélarinnar, h'kt og væri liún fata-
strangi,' fór síðan sjálfur inn á eftir og sett-
ist undir stýri. Nilson var nú laus úr snjón-
um og kom hlaupandi niður eftir stígnum,
snjóugur upp í mitti.
Jack ýtti á bensíngjöfina. Yélin tók við
sér, hægt í fyrstu, síðan léttar og hraðar.
Jack jók hraðann móti vindinum, og vélin
steig til lofts. Þegar vélin var komin tvö
hundruð metra í loft upp, leit Jack við og
horfði á Petru.
Hún mændi hvasst á hann, en glampinn í
augum liennar bar ekki einvörðungu vott um
ótta, hatur eða reiði. Það var eitthvert ann-
að blik í þeim . . . hvers konar, það var
Jack ekki fyllilega ljóst.
„Þetta er sennilega í fyrsta skipti sem þér
ferðizt með flug\rél?“ hrópaði hann til henn-
ar gegnum vélargnýinn.
„Ég hata yður!“ gegndi hún.---------
Jack sýndi henni tjaldið sem hann hafði
slegið upp við litla vatnið, benti henni á
vistirnar og færanlega ofninn.
„Yður getur liðið ágætlega hér, svo lengi
sem þér dveljizt hér,“ sagði hann. „En þér
eruð hvorki með snjóskó né heit hlífðarföt,
svo að þér ættuð að halda yður sem mest
nálægt tjaldinu.“
„Hversu lengi hafið þér hugsað yður að
lialda mér fanginni?“ Hún gerði ekki svo
niikið sem líta við þeim vistum og öðrum
þægindum, sem Jack hafði fyrirbúið henni.
„Eins lengi og faðir yðar heldur mönnum
niínum föngnum“, svaraði liann. Hann beið
þess spenntur að vita, hvort Petra þættist
verða undrandi og afneita því, að faðir henn-
ar befði handtekið verkamenn lians. En hún
greip ekki til sliks.
„Það verður þá vissulega drjúgur tími“,
svaraði hún hægt. „Faðir minn er þrjózkur
maður og vanur því að fá vilja sínum fram-
gengt. Ég minnist þess ekki, að nokkrum
hafi nokkru sinni tekizt að standa uppi í
hárinu á honum.“
„Mér þvkir fyrir því, að það skyldi verða
ég sem varð fyrstur til þess — en þetta var
óhjákvæmilegt. Landið er að vísu stórl, en
fólk leitar lengra og lengra norður á bóginn.
Siðmneningin hefur borizt Iiingað til hér-
aðsins ykkar, skiljið þér það ekki?“
„Faðir minn skilur það ekki. Hann er
aldurhniginn og liefur stjórnað hér öllu með
jámaga í öll þessi ár. Ég hugsa fyrst og
fremst um hann.“
„Ég reyndi að komast að samkomulagi við
hann. Það vildi ég lielzt liafa getað — eink-
um eftir að ég sá yður.“ Hann hafði ekki
ætlað sér að segja þetta, og hann sá eftir
því.
„Þér hafið skrýtna aðferð við að sýna
vingjarnleika yðar á,“ svaraði Petra
kuldalega.
Jack yppti öxlum og gekk aftur til vélar-
innar. tfr því að stúlkan vildi ekki verða
vinur hans, þá var að taka því. Ef hún var
svo þröngsýn og viss í sinni sök, að hún gæti
ekki litið hlutina frá lians sjónarhorni og
skilið að hann varð að láta hart mæta hörðu,
og að liann að auki stóð einn síns liðs móti
heilu byggðarlagi og varð að beita þeim fáu
vopnum sem hann liafði bandbær — gott og
vel, þá gat hún verið þar sem hún var kom-
in og mænt upp í himininn eins og liana
lysti.
Hann snéri aftur til eyðilegs rjóðursins þar
sem ferðaskálinn hans átti eitt sinn að rísa,
og beið eftir þeirri beimsókn, sem bann var
viss um að fá. 1 þetta sinn ætlaði hann ekki
að fara á fund Nilsons. Nú var Jack sjálfur
búinn að ná undirtökunum, og það var hon-
mn vel ljóst.
Hann var nýlokinn við morgunverðinn
sinn, þegar Thorkil Nilson bar að garði.
Hann hafði fjóra menn með sér, fjóra svart-
heimilisblaðið
95