Heimilisblaðið - 01.05.1973, Blaðsíða 31

— óendanlega hamingjusöm.
hans laust og liljóp síðan upp húströppurnar
Hún var lengi að liátta sig, og. að lokum
sótð liún fyrir framan spegilinn. „Þú lílur
ekki út eins og þú sért tuttugu og átta“,
sagði hún við sjálfa sig. „Þú virðist vera
átján ára stelpukrakki. Þannig er það að
vera ástfangin.“ — Síðan dýfði hún fingur-
gómunum í hvítt krem og tók til að smyrja
sig í framan.
Skyndilega hringdi síminn, svo að undir
tók í herberginu. Dinah rauk til og sagði
andstutt: „Halló“.
„Halló, er það tilvonandi frú MacCarthy?“
var sagt í símann.
„Ó, kjáninn þinn litli!“ gegndi hún. „Þú
ert voða kjáni, og ég elska þig!“ Hún lét
halast út af á rúmið, með símtólið við eyrað,
og hló.
„Hvernig væri að þú liættir að hlæja“,
sagði Tim alvarlegur. „Þetta er alvaran sjálf.
Þú átt að borða með mér annað kvöld.“
„Já, auðvitað,“ svaraði hún og hélt áfram
að skríkja.
Hún lieyrði, að hann stundi af létti. „And-
artak óttaðist ég að þér væri það ekki ljóst
-— hvað sjálfsagt það er,“ sagði hann
Þau ræddust við í hálftíma — rétt eins og
það væru mánuðir síðan þau höfðu sézt.
Hún sat ein síns liðs við morgnverðarborð-
ið í litla veitingahúsinu í sambyggingunni
þar sem hún átti heima. Henni varð litið
upp og kom þá auga á Vitu Bentley, sem
gekk í átt til hennar.
Alt í einu minntist hún þess, að Vita var
á samkvæminu kvöldið áður. Hún mundi, að
kún hafði tekið eftir skarpleitum vangasvip
hennar gegnum þétt reykjarkófið. En jafn-
vel Vita gæti ekki sagt neitt andstyggilegt
um Tim. Það gat enginn talað í þá veru á
hans kostnað. Hann var of sannur og ærleg-
ur maður til þess að nokkur gæti gert hann
að skotspæni eða aðhlátursefni.
Samt reyndist það svo; að Vita gat haft
Tim millum tannanna, og hún var ekki lengi
að því. Hún settist andspænis Dinali, og hlát-
urinn brauzt fram í augu hennar.
„Góðan dag, barnræninginn litli,“ sagði
hún. „Skemmtirðu þér vel í gærkvöldi?“
Dinah varð liugsað sem svo: Barnræn-
ingi? Hvað á hún við með því? Upphátt
sagði liún: „Mér fannst alveg svakalega gam-
an.“
Vita virti hana fyrir sér eins og köttur
mús, um leið og hún hélt áfram:
„Jæja, en mér fannst nú rangt af þér að
þú skyldir sitja svona lengi um þennan Mac-
Það var allt í eiun eins og jörðin stæði kyrr.
Cartliy-pilt. Smádrengir þurfa að fá sinn
svefn.“ Hún kveikti sér í sígarettu og bætti
við: „Mér finnst, að þú, á þínurn aldri, ættir
að láta unglinga í friði.“
Dinali fann fyrir undarlegum þurrki í
liálsinum. Hún kreppti hnefana undir borð-
inu. Ég vil heldur deyja, hugsaði hún, held-
ur en láta Vitu lesa hug minn allan. Hún
svaraði, mjög rólega:
„Já, ég veit vel, að liann er mjög vmgur, en
livað um það? Maður getur oft kynnzt fólki
sem er skynsamt og gott, þótt það sé yngra
en maður sjálfur.“
„Getur verið,“ sagði Vita. „En ég fyrir mitt
leyti tel mig vera upp úr því vaxna og yfir
það liafna að umgangast tuttugu og tveggja
ára pilt.“
Dinah lét sem ekkert væri. Tuttugu og
tveggja -— tutttugu og tveggja! — Hann
hafði verið þrettán ára skóladrengur árið
sem hún var trúlofuð ungum sjóliðsforingja!
Hún fann blóðið hamra í gagnaugunum og
nánast sting í hjartanu. Tuttugu og tveggja!
Hann hafði verið tíu ára, þegar hún hafði
lokið skólanámi. Tuttugu og tveggja, þar sem
hún var orðin tuttugu og átta —!
Henni fannst líða eilífðartími þar til Vita
fór og hún var aftur komin upp í íbúðina
sína; eilífð sem hún notaði til að hugleiða
aldursmuninn, sem getur verið svo afdrifa-
ríkur þegar á ævina líður. 1 angruðum hug
hennar skutu upp kolli allar þær setningar,
sem liún hafði heyrt um það, að konur eldist
fljótar en karlmenn. Hún minntist alls þess
sem hún hafði lesið um þessi efni; og ást
hennar, gleði liennar og sæla, allt þrúgaðist
það undir byrði mannlegra fordóma. Og
löngu áður en liún heyrði, að Tim var að
liringja bjöllunni, hafði hún ákveðið hvað
hún skvldi og þyrfti að gera.
Hún fór fram og opnaði. „Gott kvöld ungi
maður!“ mælti hún glaðlega og vék til hlið-
ar svo liann gæti gengið inn.
HEIMILISBLAÐIÐ
103