Heimilisblaðið - 01.05.1973, Page 33

„Hvað gengur eiginlega að vkkur, börnin
mín?“
Dinah þagði við. Heit tár brutust fram í
augu bennar, og bún óskaði þess að bún gæti
sagt þessari vingjarnlegu konu sannleikann,
spurt hana ráða, spurt bana bvort bún béldi
-— að þetta gæti blessazt. En Dinali var vön
að standa á eigin fótum, berjast ein og taka
sjálf eigin ákvarðanir. Hún sló öskuna kæru-
leysislega af sígarettunni sinni og sagði, að
því er virtist hissa: „Að okkur? Ég skil ekki,
frú MacCarthy hvað þér . . .“
Frú MacCarthy laut að lienni. „Ég skal
leggja spilin á borðið, Dinab,“ sagði bún.
„Það er einmitt stúlka eins og þér, sem ég
vildi eignast fyrir tengdadóttur. Tim elskar
yður og ég hélt — ég vonaði, að tilfinningar
yðar til hans væru gagnkvæmar. En það er
eitthvað, sem þið liafið orðið ósátt út af.
Segið mér, livað það er.“
Um stund leitaði Dinab eftir svari, sem
gæti sniðgengið vandann, en þá réði hún
skyndilega ekki lengur við sína innri spennu.
Hún brast í grát —• og í stuttum, kubbuðum
setningum sagði bún allt af létta — um hinn
stóra aldursmun þeirra Tim, um þá sorg og
óhamingju, sem af því hlyti að liljótast fvrr
eða síðar.
Frú MacCartliy setti liljóða. Síðan mælti
hún lágt og rólega:
„Þér bafið á röngu að standa, Dinah. Þér
hafið algerlega á röngu að standa. Maður á
ekki að lifa lífinu eftir skoðunum og for-
dómum anarra manna. Ástin tekur ekki til-
lit til fordóma. Maður getur ekki slitið ástina
ineð rótum út úr bjarta sínu, Dinab.“
Dintb þerraði augun, strauk sér um nefið
og leit upp. „Eigið þér við, að . . .“ sagði
bún.
„Ég á við það“ svaraði frú MacCartby ró-
lega, „að þér standið í sömu sporuni og ég
stóð fvrir mörgum árum — og þá hikaði ég,
ég skal segja yður dálítið, sem ég hef aldrei
sagt neinum.“
Hún sat þögul um stund, á meðan bugur
hennar reikaði tuttugu og sex ár aftur í tím-
ann. Þá tók hún aftur til máls.------
Þau höfðu hitzt og kynnzt, hún og Jock,
á dansleik, sem foreldrar lians höfðu haldið
í tilefni af sautján ára afmæli systur bans.
Jock var nítján ára, en hún sjálf tuttugu og
þriggja. Á þeirri stundu sem þau stóðu fyrst
andspænis hvort öðru, var Jock ljóst, að bún
var stúlkan sem hann vildi eiga.
Þau dönsuðu saman svotil allt kvöldið, en
þegar hún kom heim, ásakaði móður bennar
hana fyrir það að hafa hegðað sér hneykslan-
lega. Hún hafði þá sagt, að hún elskaði bann.
En þá hafði móðir hennar svipt hana liarn-
ingjudrauminum á einu andartaki. Hún
liafði sagt, að það gæti aldrei gerzt, að hún
giftist manni, sem væri svo miklu yngri en
liún. Síðan hafði hún minnt hana á John
MacCarthy, sem þegar liafði fengið levfi föð-
ur hennar til að giftast henni. John Mac-
Carthy var þrjá tíu og eins árs gamall, ráð-
settur, skynsamur og duglegur maður í við-
skiptalífinu.
Hún hafði grátið sig í svefn þessa nótt —
og margar nætur síðan. Hún hafði barizt
fyrir ást sína. En það stoðaði ekki. Faðir
bennar varð æfur og bannaði benni að bitta
Jok — mann sem ekkert ætti, ekki einu
sinni framtíð — mann, sem aldrei yrði neitt,
eins og hann sagði. Allt þetta liafði faðir
bennar látið hana heyra hvað eftir annað,
og síðan hafði allt farið eins og það varS að
fara. Það var gamla sagan um dropana sem
hola steininn; hún endurtók sig. Mótstöðuafl
bennar lamaðist smám saman.
Hún giftist John MacCarthy. Fjórum ár-
um síðar kom Tim í lieiminn, og benni
fannst hún vera hamingjusöm. Hún hélt liún
væri það, og að hún hefði gersamlega gleymt
sinni fyrri æskuást.
En dag nokkurn kom Jock til skjalanna
aftur. Hún sá hann, og þá varð henni ljóst,
að bún hafði engu gleymt. Ást hennar til
bans var sú sama og fvrr. Og enn elskaði
liann liana. Þetta var í stríðinu, og Jock var
heima í orlofi. John CacCartby var þá stadd-
ur í skotgröfunum . . .
Frú MacCarthy nam staðar í frásögn sinni.
Kolamoli hrasaði í arineldinum, og bún hélt
áfram:
„Dina'h, elsku bezta Dinah, verið skynsöm
stúlka. Eyðileggið ekki líf yðar og Tims eins
og ég eyðilagði mitt. — Sjáið til, við Jock
skildumst í reiði. Jock skildi ekki, að ég varð
að vera kyrr vegna Tim, sem var þriggja ára
HEIMILISBLAÐIÐ
105