Heimilisblaðið - 01.05.1973, Blaðsíða 37

um, að frú Fitzgerald lilýtur að hafa átt
skyldmenni. Hún hlýtur þó að hafa átt fjöl-
skyldu, sem hún hefði getað eftirlátið hús
sitt og fjármuni, er ekki svo?
Lögfræðingurinn leit á ungu konuna.
— Mín kæra ungfrú Cheril, þér megið
hreint ekki gera mig ábyrgan fyrir duttlung-
um aldurhniginnar hefðarkonu. Frú Fitzger-
ald átti frændur — já, hún átti reyndar þrjá
og eftir því sem ég bezt veit, búa þeir allir
í Fairhaven. En það er engin ástæða til þess,
að við séum að fást um það, við getum ekk-
ert við því gert.
— Já, en þér rneinið þó ekki, að frú Fitz-
gerald hafi ekki látið fjölskyldu sinni eftir
nokkurn skapaðan hlut?
— Jú, eftir því sem ég bezt veit, sagði
hann og yppti öxlurn.
— Sá liún ekki um, að fjölskyldan fengi
lífeyri, áður en liún dó?
— Nei, það held ég ekki — æ, ég er næst-
imi liandviss um, að hún liafi ekki gert það.
Ég skal segja yður, ég hef annazt öll henn-
ar peningamál í mörg. ár og mér liefði orðið
kunnugt um, ef hún hefði tekið sér slíkt fvr-
ir hendur. Hann þagði andartak, svo sagði
hann:
— Ég lief grun um, að frænkan hafi ekki
verið sérlega hrifin af neinuni frændanna
þrem.
— Var nokkur ástæða til þess? spurði
Jocelyn.
— O-o, ég veit ekki, livað ég á að segja.
Lucien Fitzgerald er elztur þeirra bræðra
og í efnhaagslegu tilliti er hann algjörlega
óháður, nánast það sem liægt er kalla efnað-
ur. Tveir þeir yngri eru landeyður og ef þeir
hafa búizt við, að þeir myndu erfa frænk-
una, hafa þeir svo sem orðið fyrir vonbrigð-
um, en þér skuluð ekki fást um það.
Jocelyn sat stöðugt með bnyklaðar brúnir
og blá augu liennar voru allt annað en sann-
færð.
— Blóðið er nú vant því að renna til
skyldunar, sagði liún, — og ef það hefði ver-
ið fjölskvlda mín, veit ég, að ég befði séð
um þau á einn eða annan hátt. Hugsið yður,
ef þeir hafa búizt við að. erfa frænkuna og
bafa svo allt í einu orðið að breyta fram-
tíðaráformum sínurn, er það ekki rangt?
Dashwood sat og brosti stöðugt og virti
skjólstæðing sinn fyrir sér. — Kæra unga
stúlka, ef þér viljið fyrirgefa mér, að ég tala
breinskilnislega, þá ættuð þér ekki að vera
með alla þessa óþarfa þanka. Það er nánast
eins og þér efizt dálítið um, að frú Fitzger-
ald liafi verið alveg með fulu viti. Það var
hún samt sem áður og mér finnst ekki nema,
að þér ættuð að vera glaðar og þakklátar
fyrir, að hún hefur nú kosið að verða vel-
gerðarkona yðar. Hættið að gera yður allar
þessar samvizkukvalir og reynið að njóta
lífsins og þeirra gæða, sem þér nú fáið.
Jocelyn fannst andartak sem hún hefði
verið vanþakklát, en áður en liún gat svarað
honum, hélt Dashwood áfram:
— Og livenær gætuð þér hugsað yður að
fara til Irlands? Hann sendi henni einlægt
aðdáunarbros. — Þér skuluð ekki hafa á-
hygjur af peningum, þér getið tekið út
bvaða upphæð sem er undireins. Og ef þér
viljið, að ég gangi frá flugfarseðli fvrir yður,
skal ég fúslega gera það, það verður áreið-
anlega þægilegast fyrir yður og ég myndi
vilja leggja til, að |þér stæðuð við í Dublin
eina nótt . . . það er bær, sem vert er að
sjá.
Þegar Jocelyn yfirgaf að lokum skrifstofu
bans, fannst henni, að þetta hefði allt sam-
an verið draumur . . . það var h'ka alveg
óeðlilegt . . . að liún skyldi bafa erfit feikna
peningaupphæð og dásamlegt bús . . . og
ætti svo ofan á allt saman að koma til Ir-
lands aftur, í annað sinn . . .það var of dá-
samlegt til þess að geta verið satt.
En undir niðri bafði liún stöðugt áhyggjur.
Hvað með frændurna þrjá?
2. kafli.
Þegar Jocelyn kont til Irlands, rigndi eins
og svo oft ber til á þessari grænu eyju. Þrátt
fyrir veðrið liefði hún gjarnan viljað dvelja
lengur en eina nótt í Dublin, en nú bafði
Dashwood skipulagt allt fyrir liana og að
sjálfsögðu var hún líka ógurlega forvitin að
sjá aftur húsið í Fairhaven, en svo margar
minningar um það skutu nú upp kollinum.
Hún bafði víst verið tólf ára, þegar hún var
þar í sumarfríi.
Fairhaven var lítið meira en þyrping húsa.
Flest þeira stóðu niður við sjóinn og það
HEIMILISBLAÐIÐ
109