Heimilisblaðið - 01.05.1973, Blaðsíða 41

— Og þér, Hanna, þér hafið ekki breytzt
nokkurn skapaðan lilut, sagði hún alveg í
einlægni. Sú Hanna, sem á sínum tíma hafði
hakað piparkökur handa henni og sem hafði
neytt liana til þess að drekka hvert stóra
mjólkurglasið á fætur öðru, af því hún var
svo grönn, þegar hún var tólf ára, og sii
Hanna, sem stóð þarna og bauð liana hjart-
anlega velkomna og var með svo innilega
góðlegan svip í augum, voru ekki mjög frá-
brugðnar hvor annarri. Það var vel hægt að
bera þær saman með nýlega tekinni mynd
og sjá eilitla afturför, en það var allur mun-
urinn. Hún sjálf með þunna, gránandi hárið
og lyklakippuna bundna um magann, var
öldungis sú saina góða gamla Hanna.
— Og þér eruð ekkert bitur út í mig,
Hanna.
— Og þér eruð ekkert bitur út í mig,
Hanna, vegna þess að frú Fitzgerald arf-
leiddi mig? spurði Jocelyn dálítið kvíðin.
Það væri ekki nema eðlilegt, að Hanna fvndi
til eilítils biturleika.
Þessi gamli, ómissandi staðargripur liristi
höfuðið ákveðið.
— Nei, hvers vegna ætti ég svo sem að
vera bitur? Móðir yðar var nú góð vinkona
frúarinnar, og ef það eru aðrir . . .
Hún bætti í miðju kafi og Jocelyn spurði
í flýti:
— Hanna, þessir þrír systursynir frú Fitz-
gerald . . . Ég er afar óánægð með, að þeirra
hefur ekki verið minnzt í erfðaskránni.
— Það veit ég vel, sagði Hanna með á-
kveðnum munnsvip, en ég myndi alls ekki
láta það angra mig hið minnsta.
— Já, en Hanna, það er þó sannarlega
fjölskylda frú Fitzgerald og . . .
— Já, stundum valda ættingjar miklum
áhyggjum, svaraði Hanna og ég segi fyrir
mig, að ég er ánægð að eiga enga nákomna
fjölskvldu. Það er enginn til þess að slást,
þegar ég gef upp andann.
— En frú Fitzgerald hlýtur þó að hafa
haft einhverja taug til þeirra . . . og jafnvel
þó svo hafi ekki verið, ja . . . þá búa þeir svo
nærri og ég er þó bráðókunnug. Já . . . bvað
hljóta þeir að hugsa um mig. Og bvað munu
allir hugsa um mig. Það verður að finna
eitthvert ráð.
Ef þér eruð skynsamar, ungfrú Jocelyn,
munuð þér fvlgja mínum ráðum og ég skal
lofa yður að ráða yður beilt.
Hún gerði bvíld á máli sínu. — Lucien
Fitzgerald, sem þér hafið nú þegar hitt, er
flugríkur maður. Hann gæti keypt hvað sem
hann vildi . . . þetta liús eða hvað annað. Og
hvað hr. Blaize viðkemur . . .
— Segið mér, Hanna, er hr Lucien ör-
kumlamaður? Ég á við, er hann ólæknandi
öryrki? Ég lieyrði, að þér spurðuð hann,
hvernig honum liði og ég tók eftir, að hann
gat ekki hrevft sig.
— Já, hann er lamaður alveg öðru megin
og ég held, að það sé ekki mikið við því að
gera. \msir læknar í London liafa þegar
reynt að lækna hann. Hann varð fyrir ó-
happi fyrir nokkrum árum og nú er hann
algerlega háður Hudson. Hann gerir allt fvr-
ir hann og elskar hann sem móðir elskar
barn sitt.
— Hvað eru mörg ár síðan? spurði Joce-
lyn og um leið furðaði hún sig á, hvers vegna
hún vildi vita það.
— Það eru líklega nærri því tíu ár síð-
an, svaraði Hanna.
— Ég hef þá verið tólf ára.
— Hvað Blaize viðkemur, hélt bústýr-
an áfram, vil ég vara yður við bonum, enn-
þá áður en þér fáið tækifæri til þess að tala
við hann. Hann er reglulegt kvennagull, sem
fær allar konur til þess, að falla að fótum
sér. Engin getur staðizt hann og hann veit
það. Jafnvel frú Fitzgerald gamla elskaði
hann, en hún skammaðist sín líka oft fvrir,
að vera í sömu fjölskyldu og liann.
— Þetta er að heyra mjög svo flókið, varð
Jocelyn að viðurkenna, — og þá get ég ekki
skilið, livers vegna hann var ekki gerður
að erfingja.
— Þér munuð sjálfsagt skilja það, þegar
þér eruð búnar að hitta hann, svaraði Hanna
dálítið stuttaralega.
— Og hvað með Arthur? spurði Jocelyn.
—- Artie, hann er nú bara ístöðulaus.
— Og frú Fitzgerald, móðir þeirra?
— Það verðið þér sjálfar að dæma um.
Bíðið, þangað til þér eruð búnar að hitta
hana, það líður sjálfsagt ekki á löngu. Mount
Élodagh er stærsta eignin hér um slóðir og
þar liefur ættin búið í marga ættliði. Þau
rækja mikið félagslíf og bún unga frú Fitz-
HEIMILISBLAÐIÐ
113