Heimilisblaðið - 01.05.1973, Side 44

gægðisl inn og renndi augni á allt það góð-
gæti og langaði í. Þar voru föl full af sand-
kökum, rjómakökum og margskonar smákök-
um. Mamma hans var búin að gefa honum að
smakka á þessu öllu úti í eldhúsinu, en hún
hafði bannað lionum að snerta það, sem stóð
á borðinu. En það var nú þrautin þyngri fyrir
Magga, því áð honum fannst liann væri ekki
búinn að fá nándar nærri nóg. Umm! En þær
rjómakökur, en hvað hann langaði í eina!
Ef hann tæki nú eina og færði liinar ögn til,
þá tæki mamma hans víst aldrei eftir því.
Maggi gægðist inn með hurðinni. Nei, það
kom enginn. Hann gekk nú inn og nær og nær
kökunum og rétti fram hendina og náði í
eina; en þegar hann ætlaði að færa liinar til,
þá heyrðist honum einhver koma. Hann varð
svo Iiræddur, að hann missti kökuna og rak
sig á vínflösku um leið, og hún valt um og
allt úr henni út á hvítan og fínan dúkinn.
Hann reisti flöskuna upp og snaraðist svo út,
því hann hugsaði ekki um annað en að kom-
ast á burtu.
Skömmu seinna kom mamma hans út í
garðinn og kallaði á liann.
Maggi hristi höfuðið, en kom þó undir eins.
„Veiztu ekki, hvar hann Snati er núna?“
spurði mamma.
„Nei“, svaraði hann, en leit ekki á mömmu
sína.
„Komdu og sjáðu, hvað Snati liefir gert,
prakkarinn sá arna“, sagði mamma og gekk
inn og Maggi í humátt á eftir henni.
Þegar þau komu inn, lágu hundamamma og
hvolparnir hennar í körfunni.
„Nú, þarna er hann“, sagði frúin og ógnaði
honum. „Já, Maggi nú verðurðu að kveðja
liann leikbróður þinn. Það verður farið með
hann inn í borg á morgun. Þar verður honum
haldið duglega í skefjum. Við getum ómögu-
lega haft hann hérna lengur, liann gerir svo
mikla skömm af sér. Sjáðu bara, hann liefir
eyðilagt allt borðið, því hann hefir ætlað að
fara að sleikja“.
Maggi fór að gráta. Honum fannst óþæri-
legt að sjá af Snata. Þar mundi hann eiga
illa æfi, eins og mamma hafði sagt. Og svo
var það allt annar en liann, sem liafði gert
skömm af sér í þetta skipti, og Snati varð nú
að gjalda lians.
„Ó, mamma, má hann ekki fá að vera hér
kyrr“, sagði Maggi í bænarrómi, „hann hefir
kannske alls ekki gert það?“
,Hver skyldi það þá vera?“ spurði frúin og
leit á hann alvarlega. „Því að ekki hefir þú
víst gert það, vænti ég?“
,,N-n-ei“, sagði Maggi og snéri sér undan.
Það var allt í uppnámi niðri í hundakörf-
unni. Snati fullvissaði mömmu sína um, að
hann væri saklaus, og mamma hans var til
neydd að trúa því að þau höfðu allan daginn
verið saman.
„En sjáðu nú“, sagði hvolpamamma grát-
andi, „hvernig fer, þegar einhver er óþekkur.
Ef eitthvað fer aflaga, þá halda menn þegar,
að það sé þér að kenna. Og það er ekki til
neins, þó að við reynum að segja frúnni eins
og er, því að þó að við skiljum liennar mál,
þá skilur hún ekki okkar mál. 0, hvað eiguni
við að gera?“ Og hún grét og Strútur og
Snati góluðu líka.
Maggi svaf ekkert um nóttina, og um morg-
uninn kom hann inn til mömmu sinnar, áður
en hún fór á fætur; hann lagðist á hnén og
stakk höfðinu ofan í koddann.
„Mamma“, sagði liann snöktandi, „þú mátt
ekki reka Snata burtu, því að það er alls ekki
hann sem liefir gert þessa skönnn af.sér. Það
var ég. Ég ætlaði að taka köku, og þá velli
ég um flöskunni. Þú mátt ekki vera reið við
mig. Ég skal áreiðanlega verða betri hér eft-
ir“.
Mamma hans liallaði höfði Iians upp að sér
og kyssti liann.
„Nei, Maggi litli, ég skal ekki vera reið.
Mér þykir svo vænt um, að þú játar, að það
varst þú. En ég vissi nú annars vel, að það
var ekki Snati, sem liafði leikið þetta“.
„Vissirðu það?“ spurði Maggi forviða.
„Já“, sagði mamma hans brosandi; „ef það
liefði verið Snati þá hefði hann ekki velt um
flöskunni, eða heldurðu, að hann hefði getað
reist hana upp aftur? Farðu nú bara upp i
bólið þitt aftur og láttu þér vænt um þykja
að Snati fær að vera hérna áfram“.
En Maggi fór ekki strax í bólið sitt aftur.
Hann varð fyrst að fara inn og faðma hvolpa-
mömmu og börnin hennar og biðja þau fynr-
gefningar, og segja þeim frá, að Snati setti
ekki að fara.
Þegar Maggi fór svo loksins upp í aftur, þu
sleikti hvolpamamma börnin sín glöð og a-
116
HEIMILISBLAÐIÐ