Heimilisblaðið - 01.07.1974, Page 6

Ráðabrugg á laun
Smásaga efíir Paul-Louis Hervier.
Louise skrifaði tölur. Fjöldann allan af töl- .
um í heimilisdagbókina sína. Hún var að gera
áætlun fyrir nýbyrjað ár. Hver dálkurinn fyllt-
ist á fætur öðrum. Hún lagði saman, margfald-
aði og dró frá, hrukkaði brúnir og lagði aftur
saman.
í djúpurn hægindastólnum við hlið hennar
sat Gaston, niðursokkinn í dagblaðalestur. Það
var heill stafli af dagblöðum við hlið hans.
Loksins var eins og Louise hefði lokið reikn-
ingshaldinu, hún lokaði bókinni, og leit upp.
„Gaston! Hefurðu tíma til að tala í alvöru
eitt andartak?"
„Já, væna mín, eins og þér þóknast“, svaraði
Gaston og brosti.
„Sjáðu nú til. Þú vinnur inn 40.000 franka
á ári hjá Cheurer. Ég fæ 20.000 franka í vexti á
ári af heimanmundinum mínum. Það gerir
samtals 60,000 franka, ekki satt? Húsaleiga,
tryggingar, heimilishaldið og skattarnir gera
alls 60,000 á ári. Þetta er ekki góð útkoma. Út-
litið er ekki bjart, þegár eftir er að reikna með
klæðnaði, skemmtunum, gjöfum og öðru því-
líku. Það er ekki útlit fyrir, að þú þénir meira,
og vextimir af aurunum mírium fara varla
hækkandi. . . .“
Gaston brosti ekki lengur. Hann var að hug-
leiða það, hvert Louise væri eiginlega að fara
með þessu.
„Tekjumöguleikamir fvrir nýbyrjað ár eru
sem sagt 60.000“, hélt hún áfram. „Hvað verð-
ur um litla fallega bílinn okkar?“
„Bíllinn okkar?“
„Já, manstu ekki, að þú sagðir einn góðan
veðurdag að við myndum fá okkur bíl?“
„Æjá. . . það var nú þá — við vorum að
lesa um það, hvað hægt væri að gera ef maður
ynni vinning í happdrættinu".
„Carponts-hjónin eiga svo fallegan lítinn bíl“.
„Þau hafa átt hann lengi“.
„Enda vinnur hann fyrir miklum pening- i
um“.
Gaston stundi. Blærinn í rödd Louise var :
svo óvenju áhrifamikill og bar vott um svo
mikið kapp. . .
„Við hvað áttu, Louise? Ertu að skopast að
mér eða stríða mér? Satt að segja kemurðu
mér á óvart. Þú veizt þó hvað ég þræla, og j
það er ekki nema hálft ár síðan ég fékk launa-
hækkun, þannig að ég get ekki búizt við neinu
meira úr þeirri átt“.
„Já, það gengur hægt, hörmulega hægt. Við
verðum orðin gamalt fólk þegar þú loksins
kernst á sæmileg laun. Nú rnáttu ekki halda,
að ég álasi þér, því að þú vinnur svo sannarlega
vel fy'rir þínu, samkvæmt gömlu aðferðinni.
Reglusemi og þröngir vegir eru svo sannarlega
virðingarverð fvrirbæri, en þau leiða mann ekk-
ert langt. Til er garnalt máltæki sem segir:
Vogun vinnur, vogun tapar. Óskin urn að
gefa, eiginkonunni lítinn bíl hlýtur að örva
eiginmanninn til framkvæmda".
„Svo maður tali umbúðalaust, þá ætlastu til
þess, að ég fari út í eitthvert gróðrabrall. En
þá er líka til garnall málsháttur sem segir: Einn
fugl í hendi er betri en tíu í skógi. Og illur ;
fengur illa forgengur".
„Jæja, þá það“, sagði Louise og stundi, í því
sem hún opnaði heimilsdagbókina á ný. „Þá
gerum við ráð fyrir sömu upphæðum fyrir
komandi ár og Rrir liðið ár. Úr því við höfurn
verið ánægð með það, sem við höfurn haft, þá
getum við víst orðið ánægð með það áfram".
Gaston stóð á fætur og tók Louise í faðm
sér. Hann þrýsti henni að sér og sagði: „Þú ert
töfrandi og yndileg kona, og að auki skynsöm
og gædd miklum reiknings- og skipulagshæfi-
leikum. Ég dáist að þér“. Ekki kom Louise oft-
94
HEIMILISBLAÐIÐ