Heimilisblaðið - 01.07.1974, Blaðsíða 9

sagði hún í kvörtunartón, og slík kvörtun var
iðulega formáli að langri bunu kvartana, senr
nianngarmurinn kunni þegar utan að fyrir
löngn.---------
Oðru máli gegndi á skrifstofunni, þar sem
hann var í góðu áliti rneðal allra. Yfirmenn-
nnir komu ætíð til hans, þegar þeir þurftu að
fá nákvæmar upplýsingar, og þegar bjarga þurfti
einhverju við á kænskulegan hátt, var hann allt-
af hafður með í ráðurn. Það var honum líka
mikil] sh’rkur, þegar fólk hlustaði á það sem
hann sagði, án þess að grípa sífellt fram í fyrir
honuni, eins og Mathildur var vön að gera.
Þegar þau giftust, hafði Mathildi langað til
þess að þau leggðu smávegis' til hliðar í mán-
uði hverjum, svo að þau gætu einhvem tímann
heypt sér lítið hús með garði í útjarði bæjar-
'ns. Hún ætlaði sér að annast garðinn, og hún
ætlaði að vinna sér inn aukaskilding með
saumaskap; en þessa draurna hafði hún fvrir
löngu látið lönd og leið. Þeir urðu ekki annað
en fjarlægar hillingar, því að Bournése nálg-
aðist sextugt hröðurn skrefum.----------
Kvöld eitt, þegar hann ætlaði að skáskjótast
yhr götu í þokumettuðu rigningarveðri, tók
hann ekki eftir bíl einum sem kom á móti hon-
Urn> fyrr en bílstjórinn blés allt hvað af tók.
Hann varð skelfdur og vék aftur á bak — beint
1 veg fyrir annan bíl, sem kom úr gagnstæðri
att. Aður en hann gat áttað sig á því, sem
§euzt hafði, lá hann á götunni og fólk safnað-
ist unrhverfis, til að sjá hvað hafði komið fyrir.
Það var farið með hann á sjúkrahús, og þá
túk hann fyrst að þjást svo að um munaði.
Það var eins og allar heimsins kvalir hefði
safnast fyrir í hægra fæti hans. Mathildur kom
® s)á hvað honum liði, og hún virtist helm-
lngi dekkri og illyrmislegri ásýndum í svörtu
kapunni en venjulega, þama sem hún stóð
lnnan um hvítklæddar hjúkrunarkonumar.
»Var ég ekki búin að segja þetta! Hvað er
eg ekki búin að aðvara þig oft! O, ég hef svo
sern aMtaf mátt eiga von á því, að það endaði
nieð því að illa færi fyrir þér, svo óheppinn
Sern þú alltaf ert. . .“ Hann lygndi augunum
^ E I M I L I S B L A Ð I Ð
þreyttur og lét sém hann svæfi, til þess að
heyra síður harmatölurnar í henni.
Daginn eftir var fóturinn tekinn af honum,
og Bournése var mjög miður sín við tilhugsun-
ina um framtíðina, einkurn hvað snerti ásakanir
Mathildar. En svo einn góðan veðurdag kom
einn af samstarfsmönnum hans og tjáði hon-
um, að forstjórinn hefði hugsað sér að styrkja
hann með því að leggja 20 þúsund franka inn
á bankabók handa honum i þakklætisskyni
fyrir langa og dygga þjónustu. Þessi vitneskja
endurvakti að nokkru lífslöngunina hjá Bour-
nése.
í skaðabætur fyrir misstan fót voru honurn
að auki dæmdir 100 þúsund frankar. Og dag-
inn sem hann tilkynnti Mathildi, að hann
hefði í hyggju að kaupa lítið hús uppi í sveit,
góndi hún orðlaus á hann. Aldrei fyrr hafði
hann vogað sér að taka ákvörðun, án þess að
spyrja hana fyrst, allra auðmjúkast, hvort hún,
vildi vera svo góð að samþykkja hana. Bournése
æfði sig nú af kostgæfni við að ganga á nýjum
tréfæti, og þegar voraði, fór hann í ferðir um
nágrenni Parísar, unz hann að lokum ákvað
að kaupa lítið hús í Goumay. Það var stór
garður umhverfis liúsið, alla leið niður að
ánni, en þar sigldu farþegaskipin fagurleg á að
sjá.
Mathilde virtist búin að glevma því að þenja
sig gegn honum. Hún tók þegjandi og athuga-
semdalaust við ákvörðunum hans og mændi
næstum í undrun á þennan sjálfsörugga og ró-
lega mann sem hún hafði fengið heim af spítal-
anum í stað hins fvrri stamandi og klaufska
eiginmanns, sem einn daginn hafði farið að
heiman og orðið fyrir jafn örlagaríku umferðar-
slysi.
Nú eru þau flutt inn í litla og snotra húsið
sitt. Nágrannar þeirra dást að hinu góða sam-
komulagi í þessu einstaka hjónabandi. Og fólk
sem á leið framhjá, það undrast það hve húsið
og garðurinn hlýtur góða umönnun. Boumése
lítur eftir þessu öllu, ásamt stóra hundinum
sínum sem fylgir honum hvert sem hann fer
og aðstoðar hann við að halda óboðnum gest-
um sæmilega fjarri.
97