Heimilisblaðið - 01.07.1974, Blaðsíða 18

Hefnd hennar
Smásaga eítii Brandon Fleming.
Ein bezta vinkona Veru Lawton ákvað að
segja henni álit sitt á framkomu hennar.
„Einn góðan veðurdag hefnist þér, Vera, enda
áttu það skilið".
Vera Lawton — sem var af ýmsum talin
fegursta konan í London — hallaði sér aftur í
stólnum og hélt áfram að reykja sígarettuna
sína.
„Heldurðu það?“ Hún hafði þessa draum-
lyndu og dulu rödd, sem verið gat áhrifamikil
og viðkunnanleg. „Því þá það?“
„Vegna þess að þú ert réttur og sléttur þjóf-
ur“.
Vera hló við.
„Þú ert reglulega skemmtileg", sagði hún
hin rólegasta. „Það er verst að ég skuli ekki
geta boðið þér að borða með mér, en ég þarf
bara að fara að heiman“.
„Já, og ég þykist vita að þú þurfir að hitta
Tom Brast“.
„Einmitt — en hvað þú ert skarpskyggn".
„Ég kom hér við í dag, Vera, til þess að segja
þér álit mitt á þér. Þú ert gersamlega hjarta-
laus og samvizkulaus. Tom Brast lifði hamingju-
sömu fjölskyldulífi en nú hefurðu eyðilagt
lieimili hans, rétt eins og þú hefur farið með
heimili annarra, Strax og þú sást hann fyrst,
þá ákvaðstu að þú skyldir ná í hann, og þér
hefur tekizt það“.
„Tom er alveg dásamlegur", sagði Vera blíð-
lega. „Hann var hamingjusamlega kvæntur
maður, þangað til þú komst til skjalanna og
ruglaðir hann í kollinum".
„Nei, það var hann þó sannarlega ekki“,
svaraði Vera. „Hann hélt bara, að hann væri
það. Hann elskar mig þúsundfalt meira en
hann hefur nokkumtíma elskað þessa leiðinda-
konu sem hann á“.
„Mildred Brast er einhver ágætasta og elsku-
legasta kona sem fyrirfinnst".
106
„Því get ég svo sem trúað. En menn kæra
sig ekkert um ágætar og elskulegar konur. Þeir
vilja fá fegurð“. . . .
Vinkonan leit á hana með aðdáun, sem var
henni þvert um geð. Já, hún var næsturn ólýs-
anlega fögur; þeim, sem ekki vissi betur, myndi
vera ógjörningur að trúa öllu því ljóta, senr
um hana var sagt.
„Já, það er nú það hörmulega við það allt.
Þú ert alltof falleg. En af öllu þ\-í illa, sem þú
hefur gert, hefurðu aldrei sýnt á þér verri hlið
en þegar þú ginntir mann Milred Brats frá
henni“.
Vera Lawton drap í sígarettunni sinni í ösku-
bakkánum og virtist orðin óþolinmóð.
„Hættu þessum predikunum. Ég nenni ekki
að hlusta á þær lengur, og þær hafa ekkert að
segja fyrir mig. Sízt af öllu frá þér“.
Vinkonan J'ppti öxlum.
„Ég er líka búin að segja það sem ég ætlaði
mér, og ég er farin“.
Þegar til kastanna kom, átti Tom Brast mjög
bágt með að koma orði út úr sér.
„Mildred — mér þvkir fjarska fyrir því að
særa þig, en þú hlýtur að hafa búizt við því,
að þessi stund rynni upp. Ég veit, að ég er
mesti þrjótur, en við því er ekkert að gera;
þetta hefur nú einu sinni gerzt“.
Hún leit einbeitt á hann. Hún var mjög ró-
leg. Ef hún hefði ekki verið jafn föl og hún
var, hefði mátt ætla, að hún heðfi varla áhuga
á umræðuefninu.
„Jæja, Tom“.
„Ég hefi í hyggju að yfirgefa þig. Þú getur
farið fram á hjónaskilnað þegar í stað; ég skal
ekki revna að verja mig“.
Stilling hennar kom honum mjög á óvænt;
hann hafði búizt við uppsteyt og var reiðubú-
inn til að taka honurn, en hún sýndi ekki hinn
minnsta vott hugaræsings.
HEIMILISBLAÐIÐ