Heimilisblaðið - 01.07.1974, Síða 7

ar að umræðuefninu um bíl eða gróðbrall, og
Gaston hélt að hún heíði gefizt upp við að
hugleiða slíkt. Hinsvegar gat hann sjálfur ekki
hætt að hugsa til þessa samtals sem þau höfðu
og einn góðan veðurdag fór hann að hitta
VI'n sinn að máli, Bover víxlara í Rue Lafitte,
ðl að fá hjá honum góð ráð.
>.Þú kernur einmitt á réttri stundu", sagði
Bouver, „því að nú er búizt við miklum hagnaði
af Corocoro- og Titapampa-hlutabréfunum. Þú
gefur án minnstu áhættu keypt fáein þeirra“.
..Ágætt! Skrifaðu mig þá fyrir hundrað í
hvoru fyrirtækinu um sig — á rýmilegasta
verði“.
..Ljómandi. Þú getur strax farið að gera ráð
fyrir auknum tekjum; þessi hlutabréf gefa góð-
an arð, það máttu bóka“.-------
Gaston fylgdist nákvæmlega og af spenningi
nieð fréttum af gengi hlutabréfa, bæði í blöð-
um og úh'arpi, á hverjum degi, og reiknaði út
hve mikið hann græddi. Hlutimir héldu áfram
að hækka í verði, og einn góðan veðurdag
leyfði hann sér að fara að verzla.
En svo var það annan dag, að allt í einu
varð stöðvun; Bouver hughreysti hann aftur á
1710ti með því, að þetta væri aðeins stundar-
E’rirbæri. Og þó. Slæmar fréttir bárust frá
Ámeríku, og bréfin féllu í gildi. Það var ekki
aðeins, að arður Gastons ryki út í veður og
Vlnd, heldur komu einn daginn þau tilmæli,
að hann yrði að leggja fram 20.900 franka í
peningum. Til þess að geta staðið í skilum, sá
hann enga aðra leið en að taka af heimamundi
honunnar sinnar.
Hann var harla uppburðarlaus þegar hann
rölti heim á leið daginn þann. Að vísu var
það Louise sem sjálf hafði blásið honum öllu
þessu í brjóst upphaflega . . . en samt sem
áður.
Þegar hann opnaði forstofudymar, heyrði
hann hana syngja í gleði og áhyggjuleysi.
^esalings konan mín, hugsaði hann. Það
'erður hræðilegt að þurfa að segja henni þetta.
Strax er Louise heyrði til hans, hljóp hún
ram og rauk upp um hálsinn á honum.
HEIMILISBLAÐIÐ
„Ég er búin að elda alveg sérstakan mið-
degisverð handa þér í dag“.
Æ , , , ekki gerði það hlutverk hans auð-
veldara. Hvemig á ég að geta liafið máls á
þessu? hugsaði hann. En ég get þá alveg eins
komið beint að efninu eins og að fara króka-
leiðir.
„Louise . ... ég hef .. . því miður . . . slæmar
fréttir að færa Þú manst víst, að við töluðum
um bíl, og ég gat ekki hætt að hugsa um það...“
Svo sagði hann allt eins og það hafði gengið
til og þorði ekki að líta framan í hana, — en
ef hann hefði gert það, þá hefði hann séð
hvernig hún brosti, rétt eins og hún hefði alls
ekki skilið alvöruna í orðum hans — ekki einu
sinni þegar hann sagðist þurfa að fá fé af heim-
anrnundi hennar.
„Jæja, og hvað meira", heyrði hann hana
segja. „Taktu þetta ekki svona nærri þér, vinur.
Þú getur bara selt þessi fjárans hlutabréf“.
„En Louise, skilurðu það ekki — 20,000
frankar. Það er mfkið tap. Við hefðum getað
keypt lítinn bíl fyrir þá“.
„Ég hef ekkert til að ásaka þig fyrir, Gaston,
því ég hef ekki verið hótinu betri sjálf. Þetta
sama hefur nefnilega komið fyrir mig, því ég
fór sjálf að braska. . ."
„Nei, þetta máttu ekki segja, Louise. Æ,
nei, þetta er einum of mikið að heyra. . . .“
„Jú, ég skal segja þér hvemig ég fór að. Það
var daginn eftir að við höfðum rætt um þetta
allt, að ég ákvað að reyna heppni mína. En
ég fór ekki eftir snjöllu ráði víxlarans, heldur
mínum eigin duttlungum, það er að segja: ég
valdi þau nöfn sem mér fannst hljóma vel. Ég
valdi Savon de I’Odalisque og Riviere d'argent.
Hefurðu ekki tekið eftir þeim í kauphallarfrétt-
unum? En það voru önnur, sem Bover stakk
upp á, en þau hljómuðu eitthvað svo fjarska
ankannarlega . . . ég held ég muni það. . .
Corocoi'o og Titapampa, — ég þoldi þau ekki“.
„Jæja, úr því þú hefur valið út í bláinn, þá
er ekki nema von þú hafir tapað", sagði Gast-
on. „Maður verður þó að fara eftir þeim ráð-
um, sem maður fær hjá þeim, sem bera skyn-
bragð á hlutina".
95