Heimilisblaðið - 01.07.1974, Síða 13

vænginn við unnustu annars manns; nema þá
því aðeins, að sá maður væri einhver þrjótur.
Sem sagt: Það var nauðsynlegt að gera Ray-
niond að þrjót, og Paddy dó ekki ráðalaus. —
Eitt kvöldið hitti Bill hana í garðhúsinu.
Hún var klædd dökkurn kjól, og það stóðu
tar í augurn hennar. Þarna sat hún og þurrk-
^aði sér frarnan í með litlum vasaklút.
„Paddy — elsku Paddy mín, hvað amar að
þér?“ spurði hann óðara, settist við hlið hennar
°g reyndi að sjá framan í hana.
Paddy hristi höfuðið í örvinglun, en Bill
lagði handlegginn hughreystandi á öxl henni
°g þerraði augu hennar með vasaklútnum sín-
um. Síðan klappaði hann róandi á hönd henn-
ar> á rneðan hún jafnaði sig smám saman og
gratur hennar varð að sundurlausu snökti.
»Segðu mér, hvað það er“, sagði hann.
„Það er hann Ravmond . . hóf hún máls
gegnum ekkann.
„Raymond? Hvað með hann? Er hann veik-
ur?“
„Nei“, svaraði Paddy, og varir hennar skulfu.
„Hann . . . hann er búinn að gifta sig“.
„Hvað scgiiðu?" Bill greip traustataki um
Eáðar axlir hennar. „Segðu mér strax hvar hann
kýr, og ég skal fara á hans fund og láta hann
v'ta hver ég er, þannig að hann gleymi því ekki“.
„Nei, nei, Bill“ mótmælti Paddy. „Hann
vúl að ég fari á brott með sér. Konan hans
hefur aldrei skilið hann . . .“
»Ég skal þá sjá til þess, að hún komi til með
skilja hann“, sagði Bill. „Það var sem sagt
pess vegna, sem hann sagðist ekki geta kvænzt
íjrr en eftir tvö ár. Mér fannst það líka skrýtið,
Pegar þú sagðir mér frá því“.
„Já, en — hann elskar mig“, sagði Paddy
anmkunarlega.
Bill sneri sér hvatlega að henni. „Hamingjan
góða, Paddy, þú hefur þó ekki hugsað þér. . .
n getur þó ekki . . . nei, það getur ekki verið".
»Já, en Bill, hvað á, ég að gera?“ spurði Paddy
oörugg.
Bil] tók urii axlir henni. „Þú skrifar til hans
P^§ar í stað og segir honurn, að allt sé búið
ykkar í mnii!“
„Já, Bill“, svaraði Paddy auðmjúk.
„Og svo skaltu vera hughraust stúlka og
gleyma þessu öllu“, sagði Bill og bætti við: „Ef
þér finnst þú vera einmana og þarfnast ein-
hvers til að hafa ofan af fyrir þér, þá er ég allt-
af reiðubúinn, það veiztu. Ef þú kærir þig um,
þá get ég haft ofan af fyrir þér frá morgni til
kvölds. Eins lengi og þú vilt. Og þegai þú vilt.
Þú skalt ekki fá tíma til að sökkva þér niður í
sogir og áhyggjur".
Andartak fann Paddy til sektarkenndar, en
síðan yppti hún öxlum. Var ekki sagt sem svo:
„í stríði og ást ei allt leyfilegt?
Góður tími fór í hönd. Bill kom um hverja
helgi og sótti hana. Þau fóru í gönguferðir,
óku saman, dönsuðu og léku tennis. Það var
eins og Noreen væri ekki til og hefði aldrei
verið til.
Þau minntust aldrei á Raymond, og Paddy
hafði næstum því gleymt honum. Bill var svo
elskulegur við hana á allan hátt, að Paddy gat
ekki látið sér annað til hugar koma en að hann
elskaði hana. Umhugsunarsemi hans í hennar
garð var enganveginn eins og hjá bróður til
systur. Hún var . . . já, einmitt eins og hún átti
að vera.
Svo var það einn daginn — það kom svo á
óvænt, að Paddy var alls ekki undir það búin.
Þau sátu saman í garðhúsinu, og Bill tók allt
í einu utan um hendur hennar. „Paddy", sagði
hann. „Ég elska þig. Segðu mér, ástin mín,
myndirðu . . . gætirðu hugsað þér að . . .“
Paddy sat kvrr og hljóð. Þessi stund hefði
getað verið, já, hefði átt að vera fegursta stund-
in í lífi hennar. En það var hún engan veginn.
— Þetta sem hún hafði sagt Bill ósatt skyggði
á allt. Hún hafði á kaldrifjaðan hátt gabbað
Bill, gert hann afbrýðissaman og ákallað vernd
hans — og afleiðingin var það, sem hann
sjálfur hélt að væri ást.
En Paddy gat ekki trúað því. Tilfinningar
hennar voru þannig, að hún gat ekki búizt við
ást af hans hálfu, ást sem var til komin vegna
dáraspils af hennar hálfu. Nú varð hún að
vera heiðarleg gagnvart honum.
Heimilisblaðið
101