Heimilisblaðið - 01.07.1974, Side 22

Vera sat kyrr og gerði enga tilraun til að
hreyfa sig. Hún fann til svima og sárrar þreytu.
Þegar hún leit á armbandsúrið sitt demant-
skreytta, sá hún, að það var aðeins klukkustund
þangað til hún átti að hitta Tom Brast á
brautarstöðinni.
Hún féll í beiskan grát, en konan andspænis
henni skipti sér ekkert af því. Að lokum kast-
aði hún sér ofan á rúrnið, örmagna eftir grát-
inn.
Ekki sá hún Mildred Brast aftur þennan dag.
Hún neitaði að taka við þeirn mat, sem henni
var færður, og henni fannst tíminn óendanlega
lengi að líða. Þegar konan mæltist til þess, að
hún tæki á sig náðir, þá hlýddi hún því, vél-
rænt. En það var ekki fyrr en undir morgun
sem hún féll í órólegt mók.
Konan vakti liana og gaf henni kaffibolla.
Hún var orðin mjög þurr í hálsi og hýrnaði
ögn við það að fá eitthvað að drekka. Þegar því
var lokið, svipaðist hún um eftir fötunum sín-
um, en þau voru liorfin, og þegar hún krafðist
þess reiðilega að fá fötin, var henni ekki svarað
neinu. Eftir örfáar mínútur tók að síga á hana
svefnhöfgi. Mildred Brast gekk inn í herbergið.
„Góðan dag, Vera“, rnælti hún. „Hvemig
fannst }fður kaffið? Það var þó deyfilyf í því“.
Vera reyndi árangurslaust að rísa upp.
„Þegar þér nú sofnið eftir skamma stund,
Vera“, hélt Mildred áfram, „þá meðhöndlum
við svolítið yðar fagra hörund — og þannig
komum við yður til að líkjast gamalli konu“.
Vera reyndi allt sem hún gat til að berjast
gegn svefninum. En hún gat hvorki hreyft sig
né talað.
,Það er enginn spegill í þessu herbergi“, hélt
Mildred áfram, „þannig að þér getið ekki spegl-
að yður fyrr en þér komið heim til yðar. Svona,
nú sofnið þér“.
Hversu svo sem Vera reyndi, þá gat hún
ekki staðist áhrif svefnlyfsins. Og þegar hún
var fallin í svefn, nuddaði Mildred Brast glær-
um vöka um andlit hennar. . .
Vera vaknaði og reyndi að lyfta höndunum
upp að andlitinu, en árangurslaust, því' þær
voru bundnar niður með síðunum. Hún var
heit í framan, og hana sveið í liörundið. Húrt
féll í grát, og þessa nótt kom henni ekki blund-
ur á brá.
Næsta morgun vildi hún ekki snerta kaffið,
og þegar Mildred Brast kom, þá brauzt út úr
henni samhengislaus straumur af reiði- og hót-
unarorðum. En Mildred hló aðeins miskunnar-
laust.
„í dag reynurn við enn annað“, sagði hún.
„Vitið þér, Vera að til er aðferð til að eyði-
leggja augnabrúnirnar þannig að þær vaxa ekki
aftur? Það er gert með sýru, og þegar þér kom-
ið heirn og lítið í spegilinn, þá sjáið þér árang-
urinn. En þér ættuð að drekka kaffið, því að
annars læt ég yður fá klóróform — með valdi“.
Grátandi sötraði Vera kaffið, og þegar hún
vaknaði aftur, var hún með bindi um ennið.
Þegar leið að hádegi kom konan inn með
fötin hennar og hjálpaði henni að klæðast. Hún
gat varla staðið í fæturna. Þegar því var lokið,
voru hendur hennar bundnar aftur með síðun-
um og farið með hana niður stigann.
Mildred Brast stóð iðri í forstofunni með
sigurbros á vör. Án þess að segja orð tók hún
umbúðirnar af enni Veru. Síðan rak hún upp
miskunnarlausan hlátur. Því næst tók hún
klæðisplagg af smáborði við hlið sér. „Hér er
þétt slæða, sem þér getið borið þangað til þér
komizt heim. —
Hvernig finnst yður nú, Vera, að hafa misst
það sem var yðui dýrmætast? Það er ekki nema
sanngjarnt að þér fáið að kynnast þeirri tilfinn-
ingu, sem þér hafið aldrei hikað við að láta
aðra finna fyrir“.
Hún gekk fram að dvrunum. Konan snerti
við öxl Veru.
„Vaginn stendur þarna“, sagði hún snöggt.
Hún kom slæðunni fyrir andlit Veru og kom
henni út fyrir dymar. Úti fyrir stóð stór og lok-
aður vagn; hún hjálpaði henni inn í baksætið;
síðan settist hún sjálf fram í og ók af stað.
Tveim tímum síðar nam vagninn staðar fyrir
utan bygginguna þar sem Vera bjó. Henni til
mikillar ánægju var dyravörðurinn farinn upp
með lyftunni, þannig að hún gat sloppið óséð
inn í íbúðina sína.
110
HEIMILISBLAÐIÐ