Heimilisblaðið - 01.07.1974, Síða 32

Ekkert jafnast á við að hjóla á tvímenningsreið-
hjóli. Það fannst Kalla og Palla. Þeim finnst gaman
að þjóta af stað eins og þeir gera í dag. Allt gengur
vel þangað til þeir koma að krossgötum. „Við eig-
um að fara þessa leið,“ heldur Kalli fram. „Nei, við
eigum að fara hina leiðina," segir Palli, „og ég á
að ráða, því að hjólið á ég.“ Hvorki ættu lítil börn
eða litlir bangsar að rífast, en það leit út fyrir að
þetta yrði leiðinda rifrildi, sem endaði með því,
að Kalli skrúfaði annað hjólið af reðhjólnu. Palli
fjarlægði hitt hjólið og svo héldu þeir hvor í
sina áttina.

Kalli og Palli eru á leið til tannlæknisins, en
vilja helzt snúa við heim. En hræðslan við skemmdu
tennurnar knýr þá áfram. „Nei, Kalli og Palli,
sitjið þið hér I biðstofu tannlæknisins skjálfandi af
hræðslu? Þið þurfið ekkert að óttast." Dyrnar
opnast og flóðhesturinn hefur lokið heimsókn sinni
hjá lækninum. „Þá er komið að okkur," stamat
Palli, stjarfur af hræðslu, og Kalli er ekki síður
hræddur. „Næsti!" kallar tannlæknirinn úr dyrun-
um. „Merkilegt," tautar hann, „mér heyrðist ég
heyra raddir hér áðan, en nú er hér enginn."